Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 35.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.

Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 34.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.

Living With a Person Who Suffers From PTSD

I suffer from combat-related PTSD. After a recent break-up, I wrote this article to help others navigate the shoals of PTSD relationships.

Sean Rice.

 

---

Living with and being supportive of a person who suffers from PTSD can be one of the most difficult things you will ever experience. My ex-girlfriend can attest to that.

I suffer from combat-related, delayed-onset PTSD based on my 1989 experiences as a photographer in a war zone. As my girlfriend and I part ways at the end of our lease in a few days, I decided to write this article to help others navigate the shoals of PTSD relationships. My insights come from my own experience, intense introspection, and a lot of checking against sources on the Internet and my own therapist.

The worst heartbreak about breaking up is that both of us are still very much in love with each other—and the decision that we both needed time alone to heal was only one possible outcome out of many. We both agreed in hindsight that this could have been avoided if only some past decisions and actions on both sides had been made differently. The decision to break up was a good and healthy one for both of us, but it was only one possible outcome of three years of making decisions.

Buddyhond

Sinds eind augustus is er een PTSS-Buddyhond in ons leven.

Een buddyhond, in ons geval geeft steun aan mijn man omdat hij net als ik Posttraumatische Stress Stoornis heeft. Hij heeft dit gekregen in zijn werk als politieagent.

Jarenlang hebben we gestreden om een voor ons leefbaar leven te krijgen.

Via Stichting de Basis, (deze stichting biedt mentale ondersteuning, begeleiding, maatschappelijk werk en trainingen aan (oud) geüniformeerden en hun directe relaties in Nederland) komt er nog steeds een maatschappelijk werker bij ons en via haar kwamen we in contact met de KNGF (Koninklijk Nederlands Geleidehonden Fonds)

Eerst moest goed worden gekeken of mijn man in aanmerking kon komen voor een buddyhond. Toen we hiervoor “groen licht” kregen kwamen we op een wachtlijst. Het duurde een jaar voordat het eindelijk zover was. Mijn man ervaart heel veel stress in het normale dagelijkse leven en we hoopten natuurlijk dat een buddyhond uitkomst kon bieden.

In augustus was het dus zover dat we onze hond, een heel lieve labrador mochten ontmoeten.

Ze is speciaal getraind voor (oud) geüniformeerden met een publieke taak die een posttraumatische stressstoornis hebben (PTSS)

Ze draagt bij aan het gevoel van veiligheid. Ze gaat overal mee naar toe en vergroot zo de bewegingsvrijheid van mijn man en ze biedt troost en rust. Toen ze nog niet bij ons was, nam ik die taak op me. Ik was zijn buddy, nu voel ik me ook vrijer in mijn doen en laten. Ik hoef niet meer overal mee naar toe nu hij een nieuwe buddy heeft.

Ons leven ziet er een stuk leuker uit sinds Aube, zo heet ze, in ons leven is.

De foto is overigens vanmiddag gemaakt toen ik met haar heb gelopen. Ze heeft dan niet het dekje aan wat ze normaal draagt als ze samen is met mijn man.

Bron: https://yoo.rs/op.eigen.kracht/blog

Buddyhond in natuurgebied.

Bij Callantsoog is het Zwanenwater, een natuurgebied. We willen daar al een tijdje graag heen maar er mogen geen honden komen. We wisten niet of het is toegestaan met een buddy-hond.  Sinds vorig jaar is er een VN-verdrag met betrekking tot mensen met een beperking. De wet geeft gebruikers van een assistentie-hond overal in Nederland toegang tot openbare gebouwen maar ook tot natuurgebieden.

“Het verdrag is van toepassing op alle soorten handicaps die mensen kunnen beperken in het meedoen in de samenleving”

Ook psychische ziekten vallen hieronder zoals PTSS. Aube is een buddy-hond van de KNGF. Je ziet haar op de foto. Ze zit te wachten in de ruimte op haar baasje (mijn man René ). René heeft een gesprek bij de KNGF als ambassadeur. Een ambassadeur vertegenwoordigt de stichting in het openbaar en geeft voorlichting over wat de KNGF-geleidehonden doet. 

Past die pet ons nog wel allemaal?

Al dagen loop ik met iets in mijn hoofd. Het is niet gemakkelijk om dit op te schrijven, ik ben er zelfs een beetje zenuwachtig onder.

In deze blog wil ik mijn helden benoemen, het is niet één persoon, het zijn er meerdere sterker nog; het zijn er vele.

Wij, mijn man en ik hebben beiden Posttraumatische Stress Stoornis. Mijn man heeft het gekregen in zijn beroep als politieagent. Zelf had ik ook al redelijk wat trauma’s doorstaan en kreeg als genade klap nog even de situatie met mijn man erover heen. Hij nam namelijk in 2008 na jaren van slopende vermoeidheid, burn-out en andere vage gezondheidsklachten in onmacht ontslag bij zijn werkgever, toen nog Politie Nederland. Hij gooide zijn schoenen weg zonder eerst nieuwe te hebben gekocht. Kon ook niet want geld hadden we daarna niet meer om voldoende rond te komen. Het was een netelige situatie, wat ben ik boos en verdrietig geweest, wat een onmacht.

Het is te heftig en het verhaal is te lang om dit hier neer te schrijven. Hoe schrijf je over ruzies in je gezin, hoe schrijf je over agressie binnen je gezin, dat doe je toch niet? Je hangt toch niet de vuile was buiten? En … als je dat wel doet omdat je je zo onmachtig voelt laten degene waarvan je dacht dat je ze vertrouwde, je in de steek. Krijg je te horen: “ga toch bij hem weg!”

Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 33.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.

Vrijheid enzo…

Sinds een aantal maanden is er in de gemeente Heerhugowaard een inloophuis voor de veteraan die gezellig met zijn oude dienstmakkers bij wil praten over die goeie ouwe tijd en we als militairen werkzaam waren voor de Nederlandse krijgsmacht. Even een bakkie koffie tussen de plunjebalen en oude militaire museumstukken, even van je afpraten als het gaat om de problemen die sommigen van ons ervaren als ze terug komen van missie en even ouderwets kunnen lachen om oude verhalen en anekdotes. Dit allemaal in aanwezigheid van mensen die vergelijkbare ervaringen hebben.

In de regel hangt er een sfeer van ouderwetse kameraadschap en verbroedering waarbij veteranen zich in de regel meer begrepen voelen en vaak met meer energie weggaan dan dat ze kwamen.
Gedurende meerdere maanden heb ik verschillende veteranen mogen spreken en naar hun verhalen mogen luisteren. Ze zijn ontluisterend en erg indrukwekkend, ook als je er zelf geweest bent.

Een boerderij met een hart

Onderstaand gedicht kwam iemand  tegen, waarbij men gelijk aan het GOC Parkstad moest denken. Om aan te geven wat het GOC kan betekenen voor anderen, plaats ik hier het gedicht als ode aan het GOC Parkstad.

Waarom ben je geworden zoals je bent

Onderstaand gedicht is een gedicht wat Arianne enkele jaren geleden voor Piet schreef.

Later voegde ze de vier laatste alinea’s toe omdat ze vond dat dit gedicht op alle veteranen toe treft en ze er voor iedereen wilde zijn.

( Met toestemming van Piet heb ik het hier mogen plaatsen )