Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
I’m giving up on you
Hoe vaak heb ik dit gevoelt. Waar jij was kon ik niet komen…..Toch volgde ik jou waar je ook maar heen ging. Tot aan het einde van de wereld en terug. Gewoon om dicht bij je te zijn, om je te helpen, om je thuis te laten komen…
De onmacht in je ogen zien omdat je mijn verdriet zag maar het niet weg kon nemen. Omdat praten gewoonweg niet ging. Je kreeg het niet over je lippen. Dezelfde lippen die mijn tranen weg kuste, mijn troost…
Zo dicht bij en zo ver weg maar het verdriet moet nog slijten. Verloren jaren samen en met de kinderen. Niet meer in te halen en dus onbetaalbaar.
Gelukkig is de tijd ons gunstig gezind en mogen we door, nog steeds samen. Maar wat heb ik je gemist terwijl je naast me lag, liep of zat
Ja, onbereikbaar dichtbij is de spijker op de kop.
Still loving you
15 mei 2017
Na zoveel positiviteit even een keiharde realiteits check. Defensie is actiefdienend, wat ten alle tijden boven het veteraan zijn staat.
Je bent eerst actief dienend militair en daarnaast, zolang je actiefdienend bent, in je schaduw zijde veteraan. Twee werelden die niet verenigbaar met elkaar lijken. Ik weet als geen ander dat er regels nodig zijn en dat je anders de kans hebt dat iets op iemands bord terecht komt waar het niet hoort.
Maar op het moment dat iemand in het kanaal aan het verzuipen is en twee partijen op de kade staan(defensie/veteranenland), wat doe je dan ga je eerst kijken waar de verantwoording ligt wie wel of niet iets mag doen, of springt 1 te water en helpt de andere daarna de gene op de kant te trekken. Om daarna te overleggen wat de beste stappen zijn en wie welke verantwoording wil en kan nemen in gezamenlijk overleg.
Ik zou springen wat iedereen er ook van mag vinden, en wat de consequenties ook mogen zijn. Hoe ik weer op de kant kom? Ik hoop door wat sterke armen van mede veteranen en thuisfronters. Die mij en de andere persoon er uit trekken.
Mariska
28 mei 2017
Is een beschadigde veteraan zielig?
Moet je medelijden hebben met een veteraan die niet teruggekomen is zoals hij wegging. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken maar nee, voor mij geen medelijden. Ik was gezond van lijf en leden voor dat ik naar Afghanistan vertrok en mij volledig bewust van het feit dat mij iets kon overkomen. Ik had ingecalculeerd dat ik gewond kon raken of erger. Ik was me er ook van bewust wat ik thuis achterliet en wat mijn ingecalculeerde risico’s voor hen zou betekenen als me iets zou overkomen. Waarom dan toch die keuze maken? Ik denk dat dit voor een burger heel moeilijk voor te stellen is waarom iemand er naar uitkijkt om uitgezonden te worden.
Ik denk dat het te vergelijken is met een prof voetballer. Ooit begonnen bij de amateurs en langzaam doorgestroomd naar een profclub. Na jaren trainen en competitie spelen mag hij naar het WK. Dat WK was voor mij die uitzending. Ik wist dat ik een topteam naast me had en de gedachte om niet mee te gaan kwam überhaupt niet in me op. Nog niet misschien.
Voor mijn gevoel hebben we als BV Nederland een goedWK gespeeld en zelfs de finale gehaald, ook al zullen daar de meningen over verdeeld zijn. Persoonlijk denk ik echter wel dat dit de enige WK finale ooit is waar gelijkspel is gespeeld. Hebben we op sommige momenten kansen laten liggen en was de prijs soms te hoog. Leuk dat een minister in een interview roept dat “onze jongens en meisjes” aanzien hebben op wereldniveau…
Misschien heb ik daar iets gemist maar ik heb geen jongens en meisjes gezien.
Kerels en vrouwen dat wel maar dit terzijde.
We hebben als geheel een top prestatie geleverd met de middelen die we hadden. In tegenstelling tot andere uitzendingen van de BV Nederland waren onze middelen toereikend en hadden we de ruimte om te handelen indien nodig. Ondanks, of misschien wel dankzij, het gebrek aan daadkracht en kennis van onze directe commandant hebben wij kunnen handelen zoals we gehandeld hebben. Zonder restricties. Dat deze “vrijheid” van handelen mij uiteindelijk de kop gekost heeft is een ander onderwerp.
Ondanks het feit dat ik nooit verwacht had dat ik schade zou oplopen aan een uitzending wist ik dat het risico er in zat.
Ondanks het feit dat het me wel gebeurt is zou ik het zo weer doen. Zonder twijfel.
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben.
Eerste jaren voelde ik schaamte. Wat loop ik te zeuren, waar heb je het over! Ik leef, ben nog compleet. Wat jank je nou. Ga gewoon door Foempert en stel je niet aan. Als ik eens langs ging bij mijn oude eenheid repte ik er met geen woord over.
Soms bekruipt me dat gevoel nog steeds maar weet inmiddels wel dat het anders werkt. Situatie is zoals het is en sinds 3 jaar heb ik de hulp die bij me past en het heeft effect. Sla ik 1 of 2x over merk ik het meteen. Ik moet wel blijven gaan.
Maar zielig nee, verre van. Ik heb het WK gespeeld!
28 mei 2017
Pinnen
We doen het allemaal maar wat als deze handeling je keer op keer confronteert met iets wat niet meer automatisch gaat.
Vier cijfers onthouden bijvoorbeeld 4532 Zo moeilijk is dat niet, toch?
Wel voor Dennis. Waar hij eerst met gemak een getallenreeks van 10 cijfers kon onthouden lukte het hem niet meer om een pincode te onthouden.
Het niet meer kunnen onthouden van pincodes, vergeten van simpele dingen en belangrijke afspraken.
Volgens zijn behandelaar een bekend verschijnsel. Een gevolg van zijn Moral Injury.
Dit betekend dat Dennis de afgelopen 8 jaar meerdere bankpassen heeft versleten door 3x de verkeerde code in te toetsen. Tijdens een vakantie in Duitsland, 3 jaar geleden, werd wederom zijn pas geblokkeerd. Hij gaf het op, was er klaar mee, geen bankpas meer voor hem.
Een jaar geleden ben ik hem, met regelmaat, 1 van onze 2 passen mee gaan geven met elke keer mondeling de pincode erbij. Na een half jaar merkte ik dat er 1 bleef hangen.
Sindsdien gaat hij weer pinnend door het leven.
Een verademing. Niet alleen voor ons. Ook voor de dame bij een pomp in Etten-Leur. “Meneer, ik wil graag dat u dit pint….”
Mevrouw ik heb geen pas. “Dan ga ik u niet helpen want dat kost me te veel wisselgeld”.
Daarom zit dat dikke glas er dus…
Voor vele misschien een kul verhaal maar voor mij, en nog meer voor Dennis, een stap voorwaarts.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 