Labrador helpt veteraan met leven
DIDAM – Marcel ter Voert uit Didam lijdt aan een chronische posttraumatische stressstoornis (PTSS), voortgekomen uit zijn ervaringen als dienstplichtig militair in Libanon. Na een moeilijke tijd van spanningen, slecht slapen en nachtmerries lijkt er voor hem weer licht aan de horizon te zijn gekomen door de komst van Lorens, een PTSS-hulphond. Lees verder
Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt. Lees verder
08 februari 2017
Er moet meer aandacht komen voor het herkennen van signalen van veteranen door Defensie. Dat zei de Veteranenombudsman, Reinier van Zutphen, vandaag tijdens het rondetafelgesprek over de evaluatie van het veteranenbeleid in de Tweede Kamer. Signalen dat het niet goed gaat met actief dienende of post-actieve veteranen, worden nu nog vaak niet herkend. De Veteranenombudsman ziet dit regelmatig terugkomen in de klachten die hij ontvangt. Lees verder
Wat zijn de effecten van een assistentiehond op de klachten die mensen ervaren met PTSS? Deze vraag stelt Samantha Vermeule centraal in haar afstudeeronderzoek. Het onderzoek vormt de afsluiting van haar opleiding tot dierenartsassistent / paraveterinair op het Prinsentuin college in Breda.Vermeule ondervroeg 12 mensen met een PTSS-assistentiehond. Hoe zijn hun klachten veranderd sinds zij de beschikking kregen over hun assistentiehond? Zij onderzocht mensen die met een assistentiehond zijn gaan werken via Hulphond Nederland en Bultersmekke Assistancedogs.
Ik kijk met liefde naar de gene die mij lief heeft.
Die mij tilt terwijl hij moeite heeft zichzelf te tillen.
Avonden verscholen, achter zijn Ipad, in zijn eigen gedachtes.
Zijn manier van overleven, zijn manier om rust te creëren in zijn hoofd.
De dag verwerken, een dag die altijd spanning met zich mee brengt.
Constant worstelend met zichzelf, je manouveren in een maatschappij die niet meer past.
Die je gewoon niet helemaal meer snapt of misschien te goed…
Geluiden die ik hoor zijn van mensen die langzaam verdwijnen in een sociaal isolement.
Zoals Dennis wel eens verwoord heeft naar mij, misschien zijn onze sociale contacten Afghanistan moe en moeten we het er minder over hebben.
Hier werd ik boos om. Iets wat een wezenlijk deel van ons leven is ga ik niet verzwijgen. Dat heb ik lang genoeg gedaan. En echt waar, tijdens een spelletje of avond met gezelligheid hebben we het er echt niet over. Zou niet erg gezellig zijn he?
Als mensen excuses zoeken om weg te blijven, jammer dan. Van ieder weekend een huis vol visite en leven, naar een jaarlijkse felicitatie op Facebook.
Wij worstelen er elke dag mee. Het is een soort chronische ziekte. Waarin je goede en slechte dagen hebt. En tegen iemand die ziek is zeg je toch ook niet “wil je er eens over ophouden ik word er moedeloos van”.
Troost jezelf als je die gedachte wel hebt. Ik heb ze al jaren maar morgen is Afghanistan er gewoon weer voor ons en voor Dennis destemeer.
Enjoy life people, he is paying for your freedom.
En met hem vele anderen.
Dit stukje had ik al even geschreven maar na het zien van dit filmpje perfect om samen te plaatsen.
Brain injuries caused by blast events change soldiers in ways many can’t articulate. Some use art therapy, creating painted masks to express how they feel.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 