Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
7 augustus 2017
Vandaag is de sterfdag van mijn Held.
Ik heb het geluk dat ik er twee in mijn leven heb. Mijn vader en Dennis. Helaas hebben ze elkaar nooit gekend maar dat het geklikt had weet ik zeker.
Dat ik 18 jaar later deze dag nog steeds door worstel zie ik als compliment richting hem.
De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht was hij maar hier, kon ik nog maar even op hem steunen. Voor Dennis had hij een buddy kunnen zijn, iemand die het ook snapt.
Ook mijn vader heeft zijn bagage meegedragen, begeleiding gewonden transporten vanuit Bosnië en hulpverlener bij de Hercules ramp.
Mijn vader was militair en is Veteraan. Maar boven alles was het mijn vader, vriend en nu mijn beschermengel.
Het missen gaat niet weg en wordt ook niet minder…. maar wat ben ik trots dat ik je 23 jaar heb gehad als “ons pap”
22 september 2017
Een onrustige week….
Een week waar de weegschaal een paar keer op tafel is gezet. Waar staan we, wat doen we, wat is het nut en schaad het Dennis, en het gezin, niet.
Dinsdag een moment gehad waarop ik zei, stop. Terwijl er op de zelfde dag meerdere momenten waren die mij deden twijfelen.
Dennis had een terugval en geen kleintje ook. Het opgebouwde lontje was weg en ging af. Resultaat een uitbarsting, 1 tuinstoel armer en wat andere dingen die nijdig tegen de grond gingen. Daarna richting zijn bed gevlucht om even te verdwijnen.
We waren met zijn tweetjes en ik zag het gebeuren. Het was niet op mij gericht of op een persoon maar op een gevoel diep van binnen.
SCHULD
Een gevoel wat aan hem vreet, waar hij 90% van de tijd de baas over is maar het zit er…….. en zodra het gevoed wordt veranderd de positieve 90% in 0% en is het monster los.
Een monster die hij, maar ook ik, voortaan recht aankijken. Je gaat niet winnen, je bent niet echt. Dennis is niet schuldig. Hij heeft gedaan wat hij kon in de situatie waarin hij zat.
Nu belde ik zijn Bud. Kan je komen het gaat niet goed met Dennis. Een half uur later stond hij er. Het feit dat hij even naar Dennis toe roept, hè Bud je was er altijd voor ons en nu nog steeds. Stop met jezelf dingen kwalijk te nemen.
Heeft een onbetaalbare waarde. Daar kan geen therapeut tegen op.
Misschien is het goed. Misschien wordt met elk akkefietje een paar procent van het monster monddood gemaakt. Wie zal het zeggen.
Maar iemand in enkele ogenblikken zo diep zien gaan doet pijn. Iedere keer weer maar wetende dat ik/wij niet alleen zijn. Dat is waarom ik zo toch weer die mailtjes voor andere veteranen er uitgooi en doorga met waar we mee bezig zijn….
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 