Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 28.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.

STEFAN VERTELT: ‘WIM HEEFT MIJ WEER LUCHT GEGEVEN’ (3/3)

Een missie kan soms zo ingrijpend zijn, dat die je jarenlang achtervolgt. Zo ook bij Stefan Sens (41). Hij kampt met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en daardoor ging hij door hele diepe dalen. Al ziet zijn leven er nu beter uit, dankzij hulphond Wim en vriendin Dianne. ‘Dianne heb ik 15 jaar geleden al eens ontmoet bij het Leger des Heils in Nieuw-Amsterdam (Drenthe). Daar werd zij mijn persoonlijk begeleider (PB’er). Wij verloren elkaar daarna uit het oog: tot die ene ontmoeting. Toen sloeg de vonk over en werden we verliefd. Dankzij haar heb ik weer leren voelen en besef ik wat er met mij gebeurt voordat ik voor mijn gevoelens wegloop.

DIANNE VERTELT: ‘IK BEN ZIJN VEILIGE PLEK’ (2/3)

Een missie kan soms zo ingrijpend zijn, dat die je jarenlang achtervolgt. Zo ook bij Stefan Sens (41). Hij kampt met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en daardoor ging hij door hele diepe dalen. Al ziet zijn leven er nu beter uit, mede dankzij vriendin Dianne. ‘Boodschappen doen. Nou, dat hoeft geen uren te duren! De winkels zijn al bijna dicht en hij zou kattenvoer halen. Ik ga zelf maar even snel, want het lijkt erop dat die schatjes anders geen eten krijgen. Zelf hoef ik niets. Ik krijg toch geen hap door mijn keel. In de supermarkt zie ik hem niet. Bij thuiskomst hoop ik dat hij terug is, maar tevergeefs. 

STEFAN VERTELT: ‘IK KON NIET MEER, HET GING VAN KWAAD TOT ERGER’ ( Deel 1/3 )

Een missie kan soms zo ingrijpend zijn, dat die je jarenlang achtervolgt. Zo ook bij Stefan Sens (41). Hij kampt met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en daardoor ging hij door hele diepe dalen. Al ziet zijn leven er nu beter uit, dankzij hulphond Wim en vriendin Dianne.

‘Het militaire leven paste altijd goed bij mij. De discipline en structuur. De can do mentaliteit, altijd hands on, je werk afmaken en natuurlijk de kameraadschap. Het leek veel op het gestructureerde leven uit mijn jeugd. Doordat mijn ouders al vroeg scheidden kwam ik in een internaat terecht. Ook daar was het structuur, regelmaat en discipline dat de klok sloeg.

Een 3d model van een foto van mijn vriendje uit mijn tijd in Bosnië in 1993.

Al jaren ben ik opzoek naar tastbare zaken om herinneringen, van mijn uitzending naar voormalig Joegoslavië, in 1993, duidelijk te krijgen. Op een dag heb ik geholpen bij het schoonmaken van een een tehuis voor geestelijk gehandicapten, die door het verplegend personeel in de steek waren gelaten. Bij toeval ontdekt door een VN-patrouille en ze hadden mensen nodig voor het schoonmaken, want de bewoners, ruim 570, waren voor ruim anderhalve week aan hun lot overgelaten.

Dank zij Tessa van Helden heeft zij mijn zoektocht ingekort. Ik heb in het tehuis een jongen met het syndroom van down leren kennen en voor die dag waren we maatjes. Ik heb hem op het einde van de dag toen beloofd dat ik na mijn verlof terug zou keren naar hem. Door omstandigheden ben ik deze belofte nooit nagekomen en dit heeft mij 15 jaar dwars gezeten. In 2011 of 2012 hoorde ik dat hij in 2010 door medische problemen was overleden. Hierdoor kan ik nooit meer mijn belofte nakomen. Dankzij Tessa haar kunstwerk heb ik nu het gevoel dat ik deze belofte nu heb ingevuld. Hij is meer geworden dan alleen maar een foto/ herinnering. Voor altijd zal ik Tessa hiervoor dankbaar zijn.

 

Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 27.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.

Iedere-militair-heeft-een-ander-verhaal: “Ieder mens is een verhaal”

Veteraan en drager van het Draag Insigne Gewonden Remko Lust (1973) werkte ruim acht jaar voor Defensie en werd twee keer uitgezonden naar Bosnië (voormalig Joegoslavië). Zijn militaire dienst startte in 1993 met de opleiding luchtmobiele brigade en in 1995 was hij gestationeerd in Srebrenica, waar zijn bataljon de taak had de enclave te beschermen. Remko werkte er als monteur infanterist. De eerste vijf maanden was er niet veel aan de hand, maar langzaamaan schroefden de Serviërs de druk op. Tot dat fatale moment in het voorjaar van 1995. De luchtsteun waar meerdere malen om werd gevraagd, bleef uit en in de ochtend van 11 juli trok Ratko Mladic (van 1992 tot 1995 opperbevelhebber van de Bosnisch-Servische troepen) de enclave in.

‘Knuffelspray’ zou ontwikkeling PTSS-klachten verminderen

Een pufje neusspray met oxytocine – in de volksmond het knuffelhormoon genoemd – zou de ontwikkeling van posttraumatische stressklachten kunnen verminderen.

 Omdat er nog geen behandeling is die posttraumatische stressstoornis (PTSS) kan voorkomen, onderzocht promovenda Jessie Frijling of een neusspray met daarin het ‘knuffelhormoon’ oxytocine zou kunnen helpen.