Een ‘love drug’ om van je oorlogstrauma af te komen (MDMA)

Honderdduizenden mensen lijden ernstig en langdurig aan posttraumatisch stresssyndroom. Conventionele therapieën bieden pakweg de helft soelaas. Maar oorlogsveteranen in de VS blijken veel baat te hebben bij een nieuwe therapie, met xtc-grondstof mdma. Ook in Nederland komt een proef. Het is mei 2012 en Nigel McCourry (36) draagt een slaapmasker. Door een koptelefoon hoort de Amerikaanse Irakveteraan meditatiemuziek. Tegenover hem zitten therapeuten: een man en een vrouw. Eerder gaven zij hem een kleine dosis mdma, een kristalvormig poeder dat bekendstaat als love drug en dat de werkzame stof is in xtc-pillen. Zou dit de ex-marinier van zijn posttraumatische stresssyndroom (PTSS) afhelpen?

Veteranen Search Team oefent in Etten-Leur: ‘Halt! Daar hangt een spijkerbroek in de boom’

ETTEN-LEUR – Op een meter of vijf van het water steekt Raoul Janssen (53) zijn stok in de lucht. ,,Halt!” De mannen en vrouwen links en rechts naast hem houden direct de pas in. Janssen richt zijn stok op een boom. Daar hangt een jeansbroek tussen de takken. Mogelijk is het een serieus aanknopingspunt in de zaak van een vermiste man.

Zaterdagmiddag nabij de jachthaven en de Westpolderplas in Etten-Leur. Terwijl zonaanbidders neerstrijken op het terras van De Turfvaart, zoeken zo’n twintig leden van Stichting Veteranen Search Team (VST) naar de vermiste persoon.

Gelukkig maar een oefening. Maar focus en concentratie zijn er niet minder om. De VST-vrijwilligers zijn als (voormalige) militairen, politiemensen en bijvoorbeeld marechaussees juist op dat punt goed getraind. Bovendien kijken geüniformeerde diensten met andere ogen de wereld in.

Daar weet de Etten-Leurse Mariska van der Kraats alles van. ,,Als Dennis in het bos loopt, ziet hij precies of er recent over een paadje is gelopen. Gebroken takjes, bladeren die ergens liggen. Ik zie niets, Dennis ziet alles.”

Levensgevaarlijke missies

Afghanistanveteraan Dennis en zijn vrouw Mariska stonden vorig jaar, na de vermissing van de Utrechtse Anne Faber, aan de wieg van het Veteranen Search Team. In december 2017 was de stichting een feit. En daar is de politie zielsgelukkig mee. Want juist veteranen die de ervaring van levensgevaarlijke missies naar oorlogsgebied met zich mee dragen, zijn zeer geschikt voor zoekacties naar vermiste personen of goederen. ‘Gewone’ burgers staan ook al gauw in de rij om mee te mogen zoeken, maar hoe goed bedoeld ook, zij kunnen niet tippen aan de discipline en kundigheid van geüniformeerde diensten. ,,Voor sommige burgers is dat zoeken zelfs een toeristisch uitje”, aldus de Bredase hoofdagent van politie Roel Smulders zaterdag bij de VST-training.

Voor mannen zoals Raoul Janssen en Eric van den Idsert (51) is het volstrekt vanzelfsprekend dat zij als vrijwilligers actief zijn voor VST. ,,Dat zit gewoon in een militair. Het gaat om iets hogers dan jezelf. En we verstaan elkaar zonder een woord te zeggen. De groep waarmee je op missie bent, is heel hecht. Alles voor elkaar. Zo gaat het ook in dit Veteranen Search Team”, aldus Raoul uit Prinsenbeek die in ’93 werd uitgezonden naar het voormalige Joegoslavië en daar het posttraumatisch stress-stoornis PTTS opliep.

Eeuwige herrie

Eric kwam evenmin ongeschonden terug uit Bosnië. De herinnering aan mijnen die onder zijn voertuig werden geschoven, de eeuwige herrie, ontploffingen en inslagen. Nooit een moment van rust. Bungelend boven een ravijn. Kalasjnikovs tegen je hoofd. Hij kan er uren over vertellen en tegelijkertijd is hij van alles kwijt in zijn hoofd. Toch was hij paraat en fris als een hoentje toen de oproep kwam om te zoeken naar Anne Faber.

Raoul en Eric weten hoe ze bij zoekacties ‘op linie moeten lopen’. Hoe ze gefocust moeten blijven op de grondvakken waarvoor ze verantwoordelijk zijn. En hoe essentieel het is om een mogelijk plaats delict niet te verstoren of te vervuilen. Vandaar dat de uitroep ‘Halt’ heilig is. Op die plek gaat de stok eerst de lucht en dan de grond in om de plek te markeren. Vervolgens doet de VST-vrijwilliger letterlijk enkele stappen terug. ,,Het is vervolgens aan de politie om te beoordelen hoe belangrijk bijvoorbeeld een gevonden voorwerp is. Zoekacties gebeuren altijd onder coördinatie van de politie”, aldus Dennis van der Kraats.

Zoeken blijft altijd mensenwerk, ook voor getrainde militairen. Dat bleek ook zaterdag tijdens de oefening toen een pakje sigaretten over het hoofd werd gezien. Zichtbaar balen voor de vrijwilligers. Dennis stelt hen gerust. ,,We geven het beste van onszelf. We doen wat we kunnen.”

 

Bron: www.bndestem.nl

           Franka van der Rijt 21-04-18

Vertaling van mijn boek, van het Nederlands naar het Engels

Bo Dohmen:

Today marks a new milestone for me. I have officially sent in a translated manuscript of a book to the author. The past year, next to writing my Master thesis, I have translated a small book from Dutch to English. The book is written by Raoul Janssen, a Dutch soldier at the Royal Military Police in the Netherlands. He writes about his personal experiences and the truth behind PTSD. His goal is to raise awareness and to provide people with a better understanding of PTSD to make it a better topic of discussion. The translated book will be sent to the publisher for print within the coming months. Translating this heavily loaded book was an intense, but certainly an interesting experience. With my passion for languages, this was something I’ve enjoyed and I’ve learnt a lot in the process. Thank you, Raoul, for your great and endless confidence in me. Learn more about his experiences here: https://lnkd.in/dVuvqzZ.

 

Bo Dohmen zo super ontzettend bedankt voor al het werk wat je hebt verzet. Zelfs tijdens je afstudeer jaar.

Dit is de Nacht: Veteranendag dinsdag 20 juni 2017, 02:00 uur – 03:30 uur.

Nederland telt op dit moment 115 duizend veteranen: mannen en vrouwen die zichzelf hebben ingezet in dienst van vrede, nu en in het verleden. Voor deze mensen is een speciale dag in het leven geroepen op de laatste zaterdag van juni: veteranendag. Aankomende zaterdag is het weer zover. Voor ons de reden om drie veteranen uit te nodigen: Niels Roelen. Majoor in het Nederlandse leger, ging onder anderen naar Afghanistan toe en schreef daar twee boeken over. Maartje van Spijker; zij is drie keer uitgezonden naar Irak en Afghanistan en hield zich daar voornamelijk bezig met de logistieke kant van de missies. En Raoul Janssen,  In 1993 werd hij uitgezonden naar het voormalig Joegoslavië en tot de dag van vandaag draagt hij daar de lasten van. Anna Neeltje de Boer ging met hen in gesprek.

Een 3d model van een foto van mijn vriendje uit mijn tijd in Bosnië in 1993.

Al jaren ben ik opzoek naar tastbare zaken om herinneringen, van mijn uitzending naar voormalig Joegoslavië, in 1993, duidelijk te krijgen. Op een dag heb ik geholpen bij het schoonmaken van een een tehuis voor geestelijk gehandicapten, die door het verplegend personeel in de steek waren gelaten. Bij toeval ontdekt door een VN-patrouille en ze hadden mensen nodig voor het schoonmaken, want de bewoners, ruim 570, waren voor ruim anderhalve week aan hun lot overgelaten.

Dank zij Tessa van Helden heeft zij mijn zoektocht ingekort. Ik heb in het tehuis een jongen met het syndroom van down leren kennen en voor die dag waren we maatjes. Ik heb hem op het einde van de dag toen beloofd dat ik na mijn verlof terug zou keren naar hem. Door omstandigheden ben ik deze belofte nooit nagekomen en dit heeft mij 15 jaar dwars gezeten. In 2011 of 2012 hoorde ik dat hij in 2010 door medische problemen was overleden. Hierdoor kan ik nooit meer mijn belofte nakomen. Dankzij Tessa haar kunstwerk heb ik nu het gevoel dat ik deze belofte nu heb ingevuld. Hij is meer geworden dan alleen maar een foto/ herinnering. Voor altijd zal ik Tessa hiervoor dankbaar zijn.

 

Veteranenzorg: wie zijn probleem?

Op 26 november 2015 postte ik het volgende op mijn tijdlijn van mijn facebook:

DOORN – Het gaat uitstekend met het overgrote deel van de veteranen in ons land. Acht van de tien (oud-)militairen functioneren prima na hun oorlogs- of vredesmissie en kijken er met voldoening op terug.) 

Dit blijkt uit onderzoeksresultaten die de Raad voor civiel-militaire Zorg en Onderzoek (RZO) deze week samen met het Veteraneninstituut in Doorn presenteert. Aan de enquête namen ruim 2800 militairen deel uit alle naoorlogse krijgsmachtmissies.

De uitkomsten halen het volgens de RZO bij velen levende beeld onderuit van oud-strijders die vooral zielige hoopjes mens zijn die door traumatische ervaringen worden achtervolgd. De veteranen van missies in onder meer Nieuw-Guinea, Libanon, Cambodja, voormalig Joegoslavië, Irak en Afghanistan geven hun mentale gesteldheid in doorsnee een dikke 7 als rapportcijfer.

Vrijwel alle veteranen zien de deelname aan een oorlog of vredesmissie als een bijzondere episode in hun bestaan. „Deze is soms indringend en kan ook in het latere leven een grote rol spelen. De meesten ervaren deze periode vooral als een persoonlijke en professionele verrijking”, zo staat te lezen in de rapportage waarvoor RZO-voorzitter Uri Rosenthal tekent.

Slechts één op de tien veteranen heeft behoefte aan professionele zorg door problemen die rechtstreeks verband houden met de uitzending. Van deze groep heeft circa de helft hulp gevonden bij militaire of civiele zorginstanties. De overige 174 oud-strijders leunen op hun omgeving.

Wat kan er veel gebeuren in een jaar tijd, want op dezelfde datum als bovenstaande, alleen anno 2016 kwam ik het volgende bericht tegen:

Macbeth van Het Zuidelijk Toneel

Na Romeo & Julia regisseert Lucas De Man dit seizoen wederom een Shakespeare: Macbeth, dé klassieker over de zucht naar macht en status. Voor De Man gaat deze Macbeth over de relatie tussen de politiek en de media. Heeft de politiek zelf de touwtjes in handen of zijn het de media die bepalen wat er gebeurt?

Toen Lucas De Man de Amerikaanse hitserie House of Cards zag dacht hij: dit is mijn Macbeth: een man die gefrustreerd achterblijft en probeert zijn leven weer een richting op te duwen. Macbeth is geïnspireerd op de noodlottige ervaring van voormalig Commandant der Strijdkrachten Peter van Uhm. De ooit zo sterke liefde tussen Macbeth en zijn Lady Macbeth wordt op de proef gesteld als haar man gebroken terugkomt uit de oorlog. Zij zoekt naar de Macbeth van weleer, maar voelt dat er iets is veranderd. Terwijl hun macht toeneemt, verliezen zij steeds meer de wereld om hen heen en tenslotte ook elkaar.

Jamal Ouariachi, winnaar BNG Literatuurprijs 2015, schrijft een snedige en eigentijdse Macbeth waarin de complotten en intriges elkaar snel opvolgen. De continue strijd tussen de hoofdfiguren versluiert daar waar de echte macht zit. Maar wie kan het wat schelen, als de eigen muren op instorten staan. www.hzt.nl

tekst: William Shakespeare – bewerking: Jamal Ouariachi & Lucas de Man – regie: Lucas De Man – spel: Dennis Coenen, Ludo Hoogmartens, Mark Kraan, Bert Luppes (op beeld), Servaas Petrov, Saskia Temmink, Isil Vos – stemmen heksen: Frank Lammers, Hadewych Minis, Viggo Waas 

genre: toneel

PTSD Support and Recovery

Sarajevo Crazy

Vandaag  kwam ik een YouTube filmpje tegen op Facebook en gelijk had ik herkenning.  Ik wist dat er een risico zou bestaand dat ik een moeilijk moment kon krijgen. De titel zegt het allemaal al: Sarajevo Crazy. Lang heb ik nagedacht of ik dit wel hier zou plaatsen. Ik moet het eigenlijk wel plaatsen. Dit laat zien wat wij maanden en maanden hebben moeten ondergaan. De poort uit gaan, maar niet de wetenschap hebben of je ’s avonds weer levend de poort in rijdt. Naast deze onzekerheid ook nog eens de verantwoordelijkheid dragen voor je personeel. Geen seconde rust, doorgaan 24/ 7, maanden lang. Het heeft lang geduurd voordat ik het  kon accepteren. Tijd, medicijnen en hulp, gecombineerd met begrip en steun van mijn omgeving is het uiteindelijk gelukt. Nu 23 jaar later kan ik nog steeds een brok in mijn keel krijgen, zelfs tranen wellen op bij het zien van bepaalde beelden. Gelukkig kan ik dit nu gecontroleerd weg zetten.Heerlijk: geen hoofdpijn, geen onrustige nacht, geen kort lontje, maar het besef dat het is geweest zoals het is geweest en dat ik er mag zijn en dat ik daar goed heb gedaan. Mijn zegeningen die ik nu kan tellen en zien.

Noot: In de clip kunnen schokkende beelden zijn.

Dubbele lezing aan twee verschillende groepen toehoorders

Op 11 november 2015 mocht ik in de middaguren een lezing verzorgen aan een klas van de Leergang Senior Medewerker van het opleiding en trainingscentrum koninklijke marechaussee in Apeldoorn. De nadruk lag heel erg op herkenning van symptomen en hoe een gesprek aan te gaan. Telkens weer blijkt dat deze twee onderwerpen toch onbekend zijn, waar men een soort van angst voor heeft. Een gesprek beginnen? Kan ik eigenlijk niet maken,want voor het zelfde geld maak ik een wond open. Misschien maak ik wel meer kapot dan goed. Ik zou niet weten op welke wijze ik moet beginnen. Dat zijn vaak de eerste opmerkingen die men maakt. Na wat proberen en er met elkaar over praten komen toch wel wat mogelijkheden aan de oppervlakte.