Vertaling van mijn boek, van het Nederlands naar het Engels

Bo Dohmen:

Today marks a new milestone for me. I have officially sent in a translated manuscript of a book to the author. The past year, next to writing my Master thesis, I have translated a small book from Dutch to English. The book is written by Raoul Janssen, a Dutch soldier at the Royal Military Police in the Netherlands. He writes about his personal experiences and the truth behind PTSD. His goal is to raise awareness and to provide people with a better understanding of PTSD to make it a better topic of discussion. The translated book will be sent to the publisher for print within the coming months. Translating this heavily loaded book was an intense, but certainly an interesting experience. With my passion for languages, this was something I’ve enjoyed and I’ve learnt a lot in the process. Thank you, Raoul, for your great and endless confidence in me. Learn more about his experiences here: https://lnkd.in/dVuvqzZ.

 

Bo Dohmen zo super ontzettend bedankt voor al het werk wat je hebt verzet. Zelfs tijdens je afstudeer jaar.

Een 3d model van een foto van mijn vriendje uit mijn tijd in Bosnië in 1993.

Al jaren ben ik opzoek naar tastbare zaken om herinneringen, van mijn uitzending naar voormalig Joegoslavië, in 1993, duidelijk te krijgen. Op een dag heb ik geholpen bij het schoonmaken van een een tehuis voor geestelijk gehandicapten, die door het verplegend personeel in de steek waren gelaten. Bij toeval ontdekt door een VN-patrouille en ze hadden mensen nodig voor het schoonmaken, want de bewoners, ruim 570, waren voor ruim anderhalve week aan hun lot overgelaten.

Dank zij Tessa van Helden heeft zij mijn zoektocht ingekort. Ik heb in het tehuis een jongen met het syndroom van down leren kennen en voor die dag waren we maatjes. Ik heb hem op het einde van de dag toen beloofd dat ik na mijn verlof terug zou keren naar hem. Door omstandigheden ben ik deze belofte nooit nagekomen en dit heeft mij 15 jaar dwars gezeten. In 2011 of 2012 hoorde ik dat hij in 2010 door medische problemen was overleden. Hierdoor kan ik nooit meer mijn belofte nakomen. Dankzij Tessa haar kunstwerk heb ik nu het gevoel dat ik deze belofte nu heb ingevuld. Hij is meer geworden dan alleen maar een foto/ herinnering. Voor altijd zal ik Tessa hiervoor dankbaar zijn.

 

Lezing klas apothekersassistenten Koning Willem 1 college in Den Bosch

Op 3 november 2016 weer een lezing mogen verzorgen. De klas was bij aanvang heel rumoerig, maar al snel was men muisstil en kwamen de eerste vragen. Vooral vragen over de beleving. Hoe heeft U PTSS beleeft? Hoe heeft uw gezin het beleeft en de collega’s? Ook de vraag of ik spijt heb van deze missie kwam aan bod. Het was toch uw eigen keuze om te gaan. Ze waren heel snel betrokken op het persoonlijke vlak. Wederom waren de foto’s ( het drieluik) raak. Telkens wordt hier sterk op gereageerd. Nieuwe uitleg en bij de laatste wordt telkens weer de lach als eerste genoemd. Al met al een lezing gericht op beleving.

Lezing gegeven aan een groep collega’s van Schiphol

Op 1 november heb ik wederom een lezing mogen verzorgen aan een groep collega’s van Schiphol. Dit is de derde groep en na mijn twee standaard vragen was ik verbaasd over 1 aspect: Er was nog niemand die ( op welke wijze dan ook ) ooit te maken heeft gehad met PTSS. Nu weet ik niet of dat ook daadwerkelijk zo was/ is of durfde men er niet voor uit te komen. Dit was de 81e lezing en de eerste waarin dit is voor gekomen. Het interactieve was moeilijk voor elkaar te krijgen, maar wat betreft het drieluik daar werd heel goed op gereageerd. Telkens vind ik het mooi om te zien en te horen hoe men hierop reageert en zeker als het drieluik in een blik te zien is. De waarde die we willen bereiken met de foto’s is al maximaal gehaald. Op het einde van de lezing werden toch nog wat ervaringen gedeeld. Iemand vertelde zijn ervaring met zijn uitzending en dat hij enkele jaren later terug is geweest en dit als zeer positief had ervaren. Later hoorde ik van andere collega’s dat men dit niet wist van deze collega. Z0 zie je maar dat nog steeds niet alles wordt gedeeld en wat de collega’s opviel was dat de ervaring met emoties werd gedeeld. het bracht toch bepaalde herinneringen terug. Zeer kan heel lang blijven zitten.

Lezing aan een groep collega’s van Schiphol

Vandaag ( 18 oktober 2016 ) een lezing mogen verzorgen aan een groep collega’s werkzaam op Schiphol. Dit was de eerste van een serie van vier. Ik merkte al snel dat er een berg ervaring aanwezig was, waardoor we vrij snel door de theoretische stof/ feiten heen konden. Na de uitzending van “Recht uit het hart “konden we snel beginnen aan gedragsverandering. Het viel mij in eerste instantie al op dat er verschillende collega’s gespannen reageerden. Hun lichaamstaal vertelde genoeg en tijdens de pauze waren de eerste ervaringen al uitgesproken. Eén collega werd zeer getroffen door mijn ervaring.

Lezing aan een klas studenten doktersassistent van het Koning Willem 1 college in Den Bosch

Vandaag ( 14-10-2016 ) mocht ik een lezing verzorgen aan een klas studenten die de verkorte/ versnelde opleiding tot doktersassistent doen. Ik kreeg ruim de tijd, namelijk van 08.30 uur – 10.45 uur. Ik heb ze kort uitgelegd wat de bedoeling was en ook aangegeven dat er een korte pauze zou zijn. Deze studenten ( alleen vrouwen ) waren allen tussen de 20 en 22 jaar jong. Gedurende mijn eerste gedeelte was men opvallende stil en zeer zeker aandachtig. Ze moeten een reflectie schrijven over de lezing. Eigenlijk ben ik soms wel eens benieuwd naar deze reflecties. hoe komt de informatie binnen en op welke wijze verwerken ze deze. Op mijn vraag, tijdens de pauze, of ze altijd zo rustig zijn, werd al snel geantwoord dat dit niet zo is, maar dat dit onderwerp heel erg interessant is en dat ze willen horen en leren wat PTSS is en wat het allemaal teweeg kan brengen. Op deze manier hopen ze er tijdens hun carrière toch gebruik van te kunnen maken en erop te kunnen inspelen indien nodig en vooral het herkennen van symptomen. 

Lezing aan tweede team collega’s van koninklijke marechaussee brigade Limburg Zuid.

Op 11 oktober 2016 was ik weer op de brigade in het zuiden van het land om een lezing te verzorgen van een team operationele collega’s. De lezing bij het eerste team was ook goed verlopen dus ik had alle vertrouwen in deze. Bij binnenkomst werd mij al snel gevraagd of ik er een probleem mee had dat anderen ook aanschoven. Uiteraard is dat geen probleem. De groep zat goed in de lezing en stelde vragen tijdens de lezing. Na een kleine pauze het programma “Recht uit het hart” laten zien en vandaar uit het laatste uur in gegaan. In het vragenrondje kwamen verrassende vragen naar voren. Hoe staat onze werkgever tegenover deze lezingen. Ze waren verbaasd om te horen dat ik voor veel lezingen verlof op neem, omdat ik anders maar één lezing per maand kan geven. Ik vind mijn missie te belangrijk om het maar bij één per maand te houden. Al snel bleek dat ook in deze groep een hoop pijn onder het oppervlak zit. Na afloop stond ik na te praten met een collega ( tevens ook vertrouwenspersoon ) toen één collega liet weten dat heel veel zaken herinneringen bij hem opriepen, herinneringen van angst, pijn, verdriet en machteloosheid. Als voorbeeld kwam hij met een gebeurtenis die hem over komen was. In een bepaald moment werd bij hem ( hij was ongewapend ) een pistool tegen zijn voorhoofd gezet en hij werd gedwongen om achteruit te schuifelen.

Lezing aan een groep studenten ( tandartsassistent ) Koning Willem 1 college in Den Bosch

Vandaag weer een lezing mogen geven aan studenten die de studie tot tandartsassistent volgen aan het Koning Willem 1 college in Den Bosch. Wat opviel was dat het zeer gemotiveerde klas was. Meedoen, vragen stellen, creatief denken enzovoort. Bij mijn vraag ( daar ben ik sinds kort pas mee begonnen ) “Wie kan er een traumatische ervaring noemen? Wat kan een traumatische ervaring zijn?” kwam er van verschillende kanten een antwoord. Als één van de eerste werd de Vietnam-oorlog genoemd, ook verkrachting en aanranding werd snel genoemd, auto-ongeluk. Als aanvulling kwamen vechtpartijen als getuige en als slachtoffer erbij. Ik benoemde, verwaarlozing als kind, misbruik als kind, maar ook pesten. Ze mochten hier een paar seconden over nadenken en al snel kwam de bevestiging dat dit inderdaad ook gebeurtenissen konden zijn. Gedurende drie kwartier ( we begonnen te laat ) waren ze vol aandacht en vooral bij het punt symptomen kwamen er vragen. Over mijn slaapprobleem: Was dat van de ene dag op de andere of ging dat geleidelijk? Hoe hou je het vol? Ben je niet dagelijks heel moe? Doe je powernaps? Het meeste wat opviel was dat er verschillende werd gekozen bij het dilemma: Ga je als militair optreden of als mens? De stand was toch ongeveer 50-50. Op de vervolg vraag of de ene een betere militair was door zijn keuze dan de ander en of de ander een beter mens door de keuze, werd vrij fel en fanatiek gereageerd. De keuzes die men maakt bepalen niet of je beter of slechter bent dan een ander. Helaas moest het laatste gedeelte als met een sneltreinvaart besproken worden, waardoor net niet lang genoeg op bepaalde onderwerpen/ emoties door gegaan kon worden. ( Heel duidelijk voorbeeld dat minimaal een uur nodig is om een lezing te geven, liefst anderhalf uur )

 

Na afloop wel de bedankjes in ontvangst genomen en één heel groot compliment was: Het is zo fijn dat we, ondanks dit zware onderwerp, toch hebben kunnen en mogen lachen. Het is voor mij inmiddels duidelijk dat dit spanning verlagend werkt en ben telkens weer blij als het ook weer bevestigd wordt.

Lezing aan klassen van het Koning Willem1 college in ‘s-Hertogenbosch.

Op 22 mei 2015 heb ik twee klassen van het Koning Willem1 college in ‘s-Hertogenbosch mee mogen nemen in mijn ervaringen met PTSS. Deze klassen volgen een medisch opleiding, doktersassistent. Dankzij een zeer bevlogen leraar worden door veteranen dilemma lessen verzorgd en nu dan een uitbreiding door mijn lessen.

Lezing mogen geven aan een klas van de Leergang Senior Medewerker. (14-01-2015)

Vandaag de 1e lezing van 2015 mogen aan een klas van de leergang senior medewerker op het opleiding- en trainingscentrum marechaussee te Apeldoorn. Deze collega’s worden opgeleid en krijgen straks een leiding gevende functie in een team. De klas was ongeveer in de helft gedeeld wat betreft wel of geen uitzend ervaring. Zoals eigenlijk altijd begin ik dan de lezing met de vraag/ opmerking: ” De collega’s die op uitzending zijn geweest zullen eerder beeld bij mijn verhaal hebben dan degene die nog geen uitzendervaring hebben.” Negen van de tien geven aan dat ze deze opmerking niet delen.