Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
5 maart 2017
Onze gouden tijd in Zeven (Duitsland). De plek waar ik Dennis heb leren kennen. Waar we onze eerste uitzending hebben gedraaid.
Waarom wil ik daar wat over schrijven? Omdat er in veel opzichten een groot verschil is met een uitzending draaien als je in Nederland woont.
Het grote verschil is dat daar gelijkgestemde woonde en in Nederland moest je daar naar opzoek wanneer daar de behoefte naar was.
Ook een groot verschil was de benadering naar de kinderen. De school was het gewend. Er was extra aandacht. Bijvoorbeeld bij de verjaardag op school in Duitsland ging het raam wagenwijd open, zodat papa kon horen hoe hard de klas voor de jarige zong.
Ook de huisarts vroeg terloops tijdens een consult of het allemaal wel goed ging, heb je ook wel wat tijd voor jezelf? Het consultatiebureau vroeg even net verder door over de kinderen, missen ze papa/mama?
Zelfs de Duitse gynaecoloog was op de hoogte van de uitzending en hield er op verschillende manieren rekening mee. Bijvoorbeeld het inleiden van een geboorte zodat papa erbij kon zijn en nog twee weken mee kon genieten.
De omgeving wist eigenlijk niet beter dan dat er altijd wel papa’s of mama’s weg waren. De buurman deed even je tuin of de buurvrouw maakte even je pad sneeuw vrij omdat je zwanger of ziek was.
Ik woonde in een rijtje van drie woningen. We kookte voor mekaar paste op elkaars kinderen. Ook andere contacten uit de wijk draaide hier in mee.
Als er een kind viel en je moest naar E.H.B.O, waren we een goed georganiseerd mierennest. De een gaat met mama en het kind mee naar de E.H.B.O, de ander past op de kinderen ,weer iemand anders laat de hond uit en het eten werd wel geregeld. Je hoefde niks te vragen of je bezwaard te voelen dat je inbreuk maakte op iemands gezinsleven.
Je maakte je geen zorgen, het vangnet was er.
Boven alles maakte we veel lol, de kinderen maakte lol. We bespraken alles en begrepen elkaar. Zelfs de oudere pubers draaide op dit tempo mee.
En ja, het had ook nadelen. Roddelen, huwelijken die spaak liepen etc etc. Dat is nu blijkbaar inherent wanneer je geüniformeerde bij elkaar zet dat dit soort dingen gebeuren.
Maar in Nederland moest ik een vangnet weven en hopen dat het sterk genoeg was als ik het nodig had. Ik moest aangeven wat mijn behoefte waren. En hoe lief ook, en hoe erg iedereen ook zijn best deed het was toch anders als in Zeven. Hierin toch het gevoel te hebben inbreuk te maken op andermans gezinsleven als je weer eens in het weekend met je incomplete gezinnetje op zoek was naar wat aanspraak. Want hele dagen alleen met je kids daar word je kwa conversatie ook niet slimmer van.
Op dit moment draait defensie een pilot met 30 gezinnen met het programma ADAPT om te kijken of daar meer ondersteuning voor de gezinnen uit voort komt. Voor, tijdens en na een uitzending. De behoefte is er nu eenmaal. Meer betrokkenheid en ondersteuning naar het thuisfront.
Maar Zeven(Duitsland) zal het nooit worden, wat hebben we het goed gehad.
14 maart 2017
Vanochtend, zoals elke ochtend, starten we samen de dag met een kopje koffie om 06:00.
En toch was het vandaag anders.
Normaal zeggen we niet zoveel. Spelletje op de iPad, hoe heb je geslapen maar dat is het meestal wel.
Maar vandaag zei Dennis iets. Iets wat zeker aangeeft dat het beter met hem gaat. We zijn bezig om een keuken te plaatsen. Voor de uitzending was zijn motivatie en inzicht qua klussen top, een echte klusser met 2 rechter handen. Na de uitzending was dit compleet verdwenen. Hij wilde wel en hij begon ook maar kreeg niks af!
Tot gisterenavond.
Iets was moeilijk, ingewikkeld tot frustratie aan toe maar hij heeft het afgemaakt.
En dat is wat hij zei, vanochtend om 06:10. Normaal gesproken was ik gestopt en had ik het maanden laten liggen maar het lukte mij weer om door te gaan. Ik lijk de knop gevonden te hebben, lekker.
Een vechter dus, maar wel de mijne 
15 maart 2017
Wanneer weet je dat je vader of moeder ooit militair was??
Nou, bij ons thuis heeft elk kind wel eens in de armen van papa gediend als mitrailleur. De jongste leerde, vanaf 1 á 2 jaar oud, na het vallen gelijk de schiethouding aan te nemen. Zo denk ik dat elk militair gezin zijn eigen gekkigheid heeft.
Ook het corrigeren gaat net even anders. Stampvoetend de trap op, omdat je het nog te vroeg vindt om naar bed te gaan, werdt bestraft door opnieuw de trap te moeten nemen tot dat elk tree geruisloos is genomen. Zelf de laatste tree te hard betekende opnieuw. Zo lagen ze toch regelmatig, tot hilariteit van de kinderen zelf, te laat in bed.
Weddenschappen zijn überhaupt een no go, die wint papa sowieso. Al moet hij er vals voor spelen.
Menig vriendje van onze dochters heeft zich regelmatig af gevraagd hoe zich te gedragen in de buurt van die toch wel eigenaardige vader. Was de vader er niet nam zijn Bud de honneurs waar. Met een camera en een gepaste ondervraging werd de tiener ondervraagd door de Bud en het filmpje ter afkeur naar papa gestuurd. Een enkele kandidaat schoonzoon werdt in de eerste rust in de gang gevonden.
Je moet gewoon vanaf het begin duidelijk zijn tegen die lui was het vaderlijke verweer.
In een enkel geval was vader dat ook tegen dochter. “Dat lange haar bij die pisvlek… laten we eerlijk zijn…gaat hem niet worden he…?”
Toch lijkt het een magnetische werking te hebben. De (meeste) vriendjes bleven komen. De jongste blijft graag stoeien en vindt zo nu en dan een kamerinspectie fantastisch. Vooral wanneer het complete beddengoed van bed getrokken wordt omdat de schoen van Pikachu niet gepoetst bleek. De kleine ligt dubbel.
Ik weet zeker dat iedere veteraan vergelijkbare geintjes bij zijn kinderen uit heeft gehaald.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 