HELMOND – Hij keek na 22 jaar in de ogen van de vrouwen van wie hij de mannen niet kon beschermen. De Helmondse veteraan Sjors van de Laar was onlangs terug in Srebrenica.
De rust. Het was het eerste wat hem opviel, het eerste wat indruk maakte. Toen hij er 22 jaar geleden was, liepen er duizenden mensen over straat. Ze hadden nauwelijks eten, nauwelijks kleren aan en woonden met vijf gezinnen in één huis. Maar de drukte is niet meer, het gevaar evenmin. ,,Ik kon nu zonder wapen en helm een ijsje op het terras eten”, vertelt Sjors van de Laar. ,,En dan kijk je een keer om je heen en besef je pas wat voor een schitterend gebied Srebrenica eigenlijk is.” Lees verder
Maand: mei 2017
Buddyhond
Sinds eind augustus is er een PTSS-Buddyhond in ons leven.
Een buddyhond, in ons geval geeft steun aan mijn man omdat hij net als ik Posttraumatische Stress Stoornis heeft. Hij heeft dit gekregen in zijn werk als politieagent.
Jarenlang hebben we gestreden om een voor ons leefbaar leven te krijgen.
Via Stichting de Basis, (deze stichting biedt mentale ondersteuning, begeleiding, maatschappelijk werk en trainingen aan (oud) geüniformeerden en hun directe relaties in Nederland) komt er nog steeds een maatschappelijk werker bij ons en via haar kwamen we in contact met de KNGF (Koninklijk Nederlands Geleidehonden Fonds)
Eerst moest goed worden gekeken of mijn man in aanmerking kon komen voor een buddyhond. Toen we hiervoor “groen licht” kregen kwamen we op een wachtlijst. Het duurde een jaar voordat het eindelijk zover was. Mijn man ervaart heel veel stress in het normale dagelijkse leven en we hoopten natuurlijk dat een buddyhond uitkomst kon bieden.
In augustus was het dus zover dat we onze hond, een heel lieve labrador mochten ontmoeten.
Ze is speciaal getraind voor (oud) geüniformeerden met een publieke taak die een posttraumatische stressstoornis hebben (PTSS)
Ze draagt bij aan het gevoel van veiligheid. Ze gaat overal mee naar toe en vergroot zo de bewegingsvrijheid van mijn man en ze biedt troost en rust. Toen ze nog niet bij ons was, nam ik die taak op me. Ik was zijn buddy, nu voel ik me ook vrijer in mijn doen en laten. Ik hoef niet meer overal mee naar toe nu hij een nieuwe buddy heeft.
Ons leven ziet er een stuk leuker uit sinds Aube, zo heet ze, in ons leven is.
De foto is overigens vanmiddag gemaakt toen ik met haar heb gelopen. Ze heeft dan niet het dekje aan wat ze normaal draagt als ze samen is met mijn man.
Buddyhond in natuurgebied.
Bij Callantsoog is het Zwanenwater, een natuurgebied. We willen daar al een tijdje graag heen maar er mogen geen honden komen. We wisten niet of het is toegestaan met een buddy-hond. Sinds vorig jaar is er een VN-verdrag met betrekking tot mensen met een beperking. De wet geeft gebruikers van een assistentie-hond overal in Nederland toegang tot openbare gebouwen maar ook tot natuurgebieden.
“Het verdrag is van toepassing op alle soorten handicaps die mensen kunnen beperken in het meedoen in de samenleving”
Ook psychische ziekten vallen hieronder zoals PTSS. Aube is een buddy-hond van de KNGF. Je ziet haar op de foto. Ze zit te wachten in de ruimte op haar baasje (mijn man René ). René heeft een gesprek bij de KNGF als ambassadeur. Een ambassadeur vertegenwoordigt de stichting in het openbaar en geeft voorlichting over wat de KNGF-geleidehonden doet. Lees verder
De valstrik van het geluk ( cartoonboek )
Samenvatting
Stop met streven – begin met leven
Een speels opgezet zelfhulpboek voor iedereen die kampt met gevoelens van angst en onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen en op zoek is naar een meer ontspannen manier van leven.
Op een humoristische manier geeft het boek inzicht in de oorsprong en aard van deze gevoelens en gedachten. Met behulp van eenvoudige tips en oefeningen gebaseerd op mindfulness leren we hoe we die destructieve gevoelens en gedachten een zodanige plaats kunnen geven dat ze ons niet meer in de weg staan.
Acceptatie en engagement zijn de kernbegrippen van de oefeningen: accepteren wat je toch niet kunt veranderen, en verbinding zoeken met activiteiten die energie of voldoening geven. Met als resultaat een lichter leven met minder stress en meer kans op geluk.
De aan de Acceptatie en Commitment Therapie ontleende oefeningen hebben het volgende resultaat:
* minder stress en zorgen;
* angst en onzekerheid verdwijnen;
* effectiever omgaan met pijnlijke gedachten en gevoelens;
* meer zelfvertrouwen en zelfacceptatie;
* de vicieuze cirkel van het zoeken naar geluk wordt doorbroken;
* een zinvoller, rijker en bevredigender leven.
‘Wie het geluk achterna rent,
rent het voorbij.’
Russ Harris is arts en psychotherapeut en gespecialiseerd in het omgaan met stress. Hij ontwikkelde eenvoudige oefeningen die ons helpen om anders te gaan denken, waardoor we gemakkelijker leren om te gaan met tegenslagen.
De geniale illustraties van Bev Aisbett maken dit psychologisch verantwoorde boek tot een waar genot om te lezen.
Militair John Kunstman (1961-2017) was strijdbaar tot het einde
In een jaar tijd werd hij als Unifil-militair een ander mens, maar de strijdbaarheid verliet hem nooit.
Hij had een hekel aan honden, die kwamen het huis niet meer in. Tot op een van zijn vele doorwaakte nachten voor de televisie hem de waarde van hulphonden voor Australische oorlogsveteranen werd geopenbaard. Om half vijf wekte hij zijn vrouw, die hem voor gek verklaarde toen ze hoorde dat hij al een hond op internet had uitgezocht.
Doortastendheid, vastbeslotenheid en volharding waren typerende kenmerken voor John Kunstman. Eerder had hij daarmee zijn naar Taiwan ontvoerde kinderen in Nederland teruggehaald en zijn vrouw Angeniska met een nieuwe knie uit haar rolstoel gekregen. Typerend was ook zijn directe handelwijze, waarbij hij de omgekeerde weg pleegde te bewandelen.
Limburgse brandweerman over dood 6 kinderen: “Vuur dat nooit dooft”
Vijftien jaar geleden kwamen bij een brand in Roermond zes kinderen van tussen de 4 en 12 jaar om het leven. Brandweerman Aschwin Verheijden was er die dag bij. Vijftien jaar later blikt hij in een emotionele video terug op de fatale brand.Volgens Verheijden denken veel mensen dat de brandweermannen na een brand of ongeval terugkeren, zich douchen, een kop koffie drinken en er dan ‘klaar mee zijn’. “Dit geval is vijftien jaar geleden en ik ben er nog steeds niet klaar mee”, zo begint hij in de minidocumentaire ‘Het vuur dat nooit dooft’. Lees verder
Our lonely society makes it hard to come home from war
Past die pet ons nog wel allemaal?
Al dagen loop ik met iets in mijn hoofd. Het is niet gemakkelijk om dit op te schrijven, ik ben er zelfs een beetje zenuwachtig onder.
In deze blog wil ik mijn helden benoemen, het is niet één persoon, het zijn er meerdere sterker nog; het zijn er vele.
Wij, mijn man en ik hebben beiden Posttraumatische Stress Stoornis. Mijn man heeft het gekregen in zijn beroep als politieagent. Zelf had ik ook al redelijk wat trauma’s doorstaan en kreeg als genade klap nog even de situatie met mijn man erover heen. Hij nam namelijk in 2008 na jaren van slopende vermoeidheid, burn-out en andere vage gezondheidsklachten in onmacht ontslag bij zijn werkgever, toen nog Politie Nederland. Hij gooide zijn schoenen weg zonder eerst nieuwe te hebben gekocht. Kon ook niet want geld hadden we daarna niet meer om voldoende rond te komen. Het was een netelige situatie, wat ben ik boos en verdrietig geweest, wat een onmacht.
Het is te heftig en het verhaal is te lang om dit hier neer te schrijven. Hoe schrijf je over ruzies in je gezin, hoe schrijf je over agressie binnen je gezin, dat doe je toch niet? Je hangt toch niet de vuile was buiten? En … als je dat wel doet omdat je je zo onmachtig voelt laten degene waarvan je dacht dat je ze vertrouwde, je in de steek. Krijg je te horen: “ga toch bij hem weg!” Lees verder
Ervaringsverhaal van een veteraan en zijn partner. Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 33.
Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt. Lees verder
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 