Past die pet ons nog wel allemaal?

Al dagen loop ik met iets in mijn hoofd. Het is niet gemakkelijk om dit op te schrijven, ik ben er zelfs een beetje zenuwachtig onder.

In deze blog wil ik mijn helden benoemen, het is niet één persoon, het zijn er meerdere sterker nog; het zijn er vele.

Wij, mijn man en ik hebben beiden Posttraumatische Stress Stoornis. Mijn man heeft het gekregen in zijn beroep als politieagent. Zelf had ik ook al redelijk wat trauma’s doorstaan en kreeg als genade klap nog even de situatie met mijn man erover heen. Hij nam namelijk in 2008 na jaren van slopende vermoeidheid, burn-out en andere vage gezondheidsklachten in onmacht ontslag bij zijn werkgever, toen nog Politie Nederland. Hij gooide zijn schoenen weg zonder eerst nieuwe te hebben gekocht. Kon ook niet want geld hadden we daarna niet meer om voldoende rond te komen. Het was een netelige situatie, wat ben ik boos en verdrietig geweest, wat een onmacht.

Het is te heftig en het verhaal is te lang om dit hier neer te schrijven. Hoe schrijf je over ruzies in je gezin, hoe schrijf je over agressie binnen je gezin, dat doe je toch niet? Je hangt toch niet de vuile was buiten? En … als je dat wel doet omdat je je zo onmachtig voelt laten degene waarvan je dacht dat je ze vertrouwde, je in de steek. Krijg je te horen: “ga toch bij hem weg!”

Mijn man was ziek, dat had ik wel door maar wat er aan de hand was, dat wist ik niet. Ik ga toch niet een zieke man in de steek laten? Hoe kan men dat nou van mij verwachten. Het was ook niet gemakkelijk om te blijven hoor, dat niet. Liefde overwon en doet dat nog steeds, punt uit!

In 2010 bleek dat de PTSS werk gerelateerd was, een beroepsziekte, gediagnostiseerd door het PDC (psycho diagnose centrum) Ik kwam in augustus 2010 op hun site terecht toen ik ptss en politie op Google intypte. Zelf moesten we dat allemaal uitzoeken, hulp van de Politie was er niet. Als ik om hulp belde kreeg ik door medewerkers het zo genoemde “lid op de neus” en een grote mond. Als ik de algemene meldkamer in paniek belde verbraken ze de verbinding omdat ze mijn paniek en boosheid niet aankonden of niet wilden aanhoren. Het was heftig, nog heftiger dan ik hier kan neerschrijven. En toch komen de tranen …

Mijn man ging naar de GGZ voor agressie regulatie training en daarna 9 maanden naar Centrum ’45 voor therapie.

Februari 2012

Maar even terug naar februari 2012. Ik kwam thuis van mijn werk en vond mijn man huilend op de bank, hij had een  aflevering van Brandpunt gezien waarin een jonge man Rick Franx genaamd, vertelde over zijn werk als politieman in opleiding. Hij had PTSS gekregen en kwam erachter dat voor mensen met beroeps gerelateerde PTSS niets was geregeld, hij wilde in actie komen en had Hulp voor Hulpverleners opgericht… Ik keek de aflevering terug en heb contact gezocht via Twitter met Rick. Rick had ook een site: PTSS-Support, waar ik mijn verhaal kwijt kon. Wat ik van anderen op die site las, was niet te beschrijven, wat een ellende onder de, voor ons toen nog, onbekende politie mensen met PTSS. We kenden elkaar niet maar hadden wel herkenning bij elkaar. Het was een opluchting om te weten dat je niet de enige bent in zo’n netelige situatie wat niet zonder gevolgen is gebleven. Ontslag, ziekte, sociaal isolement, suïcide, financiële problemen, geen contact met familie en nog erger dat je kinderen je niet meer willen zien.

Maar het leven gaat verder, je wordt iedere morgen weer wakker. Je bent zo  moe van alles. Je wilt eigenlijk helemaal niet meer leven. Klinkt misschien raar, maar het is de waarheid, kan er niet anders van maken. Ik weet niet hoe de hel eruit ziet maar dit kwam wat mij betreft in de buurt.

Hulp voor Hulpverleners

Rick en zijn vader hebben zoveel voor ons gedaan. Als zij er niet waren geweest … Ze hebben gesprekken gevoerd met ministers, met de Korpschef, met Kamerleden, ze hebben met Hulp voor Hulpverleners voor elkaar gekregen dat ieder jaar een Hulpverlener van het jaar award uitgereikt kon worden. Ze brachten ons met elkaar in contact zodat we de herkenning bij elkaar konden vinden. We voelden ons niet meer zo alleen. Dat Hulp voor Hulpverleners nu niet meer bestaat is omdat het ministerie dit initiatief niet langer meer financieel wil ondersteunen. ( zie link: https://www.hulpverlening.nl/nieuws/even-geen-hulp-voor-hulpverleners)

Geen hulp vanuit Politie

Vanuit de Nationale Politie kwam er een erkenning beroepsziekte. Verder kwam er geen hulp. Ik moet dat begrijpen want het was voor hen een nieuw fenomeen. Ik doe mijn best …

Weet je dat als je bij de Nationale Politie met pensioen gaat, je een cursus krijgt aangeboden om je voor te bereiden op je pensioen, hoe je je dag kan invullen na je pensioen? Mijn man kwam door ziekte thuis te zitten na 29 dienstjaren, wij kregen geen cursus. Ze hebben ons in het diepe gegooid zonder te weten of we ook konden zwemmen …

Integer

Op dit moment gaat het in het nieuws over integriteit bij de National Politie; nou breek me de bek niet los! (zei mijn opa altijd) Ik weet zeker dat er heel veel op de werkvloer integer zijn, de meesten gelukkig wel. Ik heb als burger redelijk zicht achter de schermen gekregen. Ik ben hevig teleurgesteld in de korpsleiding. Er zijn vele collega’s en hun gezinnen die in ernstige problemen zitten en die tot op de dag van vandaag niet worden geholpen.

Als je om medische redenen wordt ontslagen omdat je PTSS hebt moet je echt hemel en aarde bewegen om te krijgen waar je recht op hebt. Door deze strijd die je niet aankan word je nog zieker, je bent al zo moe. Ook ik als partner van… ben er ziek van geworden.

Volgens de berichten is er een constructie bedacht en heeft het Kabinet zo het salarisplafond van de Korpschef kunnen omzeilen. Valt dat onder integriteit? ( zie link: https://www.rtlnieuws.nl/economie/zo-omzeilde-het-kabinet-voor-korpschef-akerboom-het-salarisplafond)

Nu terug naar mijn helden.

Mijn helden zijn: Rick en Jan Franx, en alle collega’s van mijn man die door ziekte met ontslag zijn gegaan. Ook alle partners van… (zoals ik) die soms letterlijk de klappen hebben moeten opvangen. Ook de 2e generatie, kinderen van… die het ook niet gemakkelijk hebben en jarenlang de stress van hun ouders hebben meegekregen, en ook zij hebben weer kinderen die deze stress meekrijgen…

Weet je dat Partners van ook nu nog reacties van hun omgeving krijgen dat het hun eigen keuze is dat ze bij hun partner blijven met PTSS. En dat partners niet hun mond open durven doen omdat ze bang zijn dat jeugdzorg de kinderen bij hun weg haalt? Is toch erg…

Jullie, inclusief ikzelf, zijn HELDEN en verdienen allemaal een lintje.

Bron: https://yoo.rs/op.eigen.kracht/blog/past-die-pet-ons-nog-wel-allemaal