Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
En hier begon het dus mee met dit verhaal, het gevoel van alleen op een eiland…..
Soms vraag je jezelf af of je iets wel of niet kan zeggen. En dit hardop zodat iedereen die de moeite neemt om het te horen het ook kan verstaan. Wij als gezin zijn al behoorlijk lang bezig om te vechten voor wie we zijn en dus te overleven, we houden van mekaar en daar komt niks tussen. Mijn man, mijn liefde is veteraan dit betekent dat hij zich ingezet heeft voor de binnen en buitenlandse veiligheid uit de naam van iedereen die vrijwillig deelneemt aan onze democratie( iedereen mag stemmen ). Dat de gevolgen van een uitzending neer komt op onze schouders is wat we weten en ervaren, mijn man ik en onze kinderen gaan door. Ik en mijn kids zijn trots op onze veteraan en zijn jongens van de uitzending, ik weet dat ze dingen gezien en gedaan hebben die veel mensen zich niet voor kunnen stellen. Maar weet dat ze het gedaan hebben vanuit hun hart in opdracht van de politiek. Dat niet iedereen ongeschonden uit een uitzending komt, dit kan lichamelijk maar ook geestelijk zijn gebeurt. het tweede is aan de buitenkant niet te zien en moeilijk te begrijpen. Voor de veteraan het moeilijkst, deze zou moeten erkennen dat de ruwe bolster af moet om uiteindelijk door te kunnen gaan. Het gezin hoopt en incasseert keer op keer want je weet wie de veteraan als persoon is/was, dat het moeilijk is bijna elke dag weer blijft tot op heden de waarheid. Maar houden van blijft, hij is mijn grote liefde met al zijn eigenaardig heden, maar gun hem zijn leven terug het gevoel dat hij situatie’s niet uit de weg hoeft te gaan. Dat sociale contacten die de moeite nemen om hem te leren kennen en niet oordelen voordat ze de binnenkant hebben bereikt. Nee hij maakt geen contact hij vind jullie maar raar. Ohhhh ja dat is vandaag waarschijnlijk morgen niet maar in de avond mischien weer wel. En ja boos of grof gebeurt ook wel eens compleet onverwachts, maar hij springt s’nacht ook voor je uit bed als je help appt. En hele ernstige verhalen doet hij af als Och terwijl het minst geringste emotionele filmpje hem kan doen huilen……. best ingewikkeld ook voor mij en zeker voor de kids. Ik let altijd op hem als een havik, want ja ook ik ga inmiddels situatie’s uit de weg en ook ik ben soms boos verdrietig…… nu zijn we bezig beter te worden genezen is een illusie. Hij heeft therapie en ik hobbel daar af en toe mee naar toe, het gaat beter maar de weg is lang……..maar we doen het samen. Maar zoals altijd is geweest bij ons, de deur staat open koffie staat klaar ook wij kunnen het niet alleen.
7 mei 2017
En dan gaat het eigenlijk best wel lekker. Druk bezig met van alles rondom thuisfront en veteranen.
We zijn actief voor en achter de schermen en het geeft rust. Bij kunnen dragen op een positieve manier aan de zorg voor veteranen en hun omgeving.
De zorg op 100% kunnen krijgen is een utopie maar we proberen het en dat moeten we met zijn allen doen en dan is het nog een heel pakket. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. En hoeveel goede wil er ook is, als er geen extra geld komt dan zijn ook de organisatie’s gebonden.
Wij zien een hoop vrijwillige initiatieven die op bepaalde vlakken voorop lopen maar daarbij altijd het gevaar dat de verantwoording dan niet ligt waar het hoort te liggen. De overheid wel te verstaan…
Maar nu even over ons. Dennis vindt het super om te doen. Daarbij houdt hij zichzelf in de gaten en ik doe het zelfde. Als hij het gevoel heeft last te hebben van….. stapt hij terug en neemt hij rust. In geen geval mag het een negatief effect hebben op ons want nog steeds staan de kinderen op 1 en die hebben baat bij een vader die stabiel is. Dat het soms even schommelt is normaal maar dat zijn we wel gewend. Een kalme blauwe zee is niet echt ons ding maar bij te hoge golven gaan we echt even aan wal.
Verhalen die hem raken, die te dichtbij zijn neem ik over. Dat trekt hij gewoon nog niet. Op dat moment zet hij maar even een bakkie koffie voor mij en pak ik door.
Tot nu toe wil ik 1 groot positief punt benadrukken. Wat zijn er een hoop organisaties die hun stinkende best doen. Zoek elkaar op…. nodig elkaar uit, desnoods nodig jezelf uit…. kijk naar het gezamenlijk doel in plaats van de verschillen, en dan gewoon #samenvoorwaarts
Als je hulp nodig hebt, of behoefte hebt aan een gesprek laat je horen. Er zijn oren genoeg die willen luisteren. Weet je niet waar je moet zijn vraag het ons. Ook wij hebben niet alle antwoorden paraat maar helpen graag zoeken… Speurtochten zijn altijd al mijn ding geweest.
Wat had ik(Mariska) dit graag 7 á 8 jaar eerder willen weten. Dat er zoveel is….
Dan was mijn weg een stuk minder eenzaam geweest…
———————————————————————————————————————————————————————————————-
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 