Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
20 april 2017
En dan breekt je hart in stukken……
Ik was er op tijd bij met kinderen krijgen, 20 lentes jong.
Inmiddels 41 jaar oud en kijk ik naar jongens en meiden, die echt al mannen en vrouwen zijn, alsof ik mijn eigen dochters of hun vrienden zie, tussen de 18 en 28 jaar.
Alleen deze jongens en meiden (hier praat ik, als moeder dus) hebben het leven van de meest gruwelijke kant gezien. Hen is vroeg geleerd om dingen zelf te doen en op te lossen “niet zeiken maar doorgaan”. Maar je weet ook dat die mannen en vrouwen soms gewoon iemand nodig hebben die zegt: het komt goed. Je hoeft het niet altijd zelf te doen…
29 april 2017
Freebird69.
Begonnen eind oktober 2016 met een verhaaltje van Mariska uit frustratie over onze situatie. Ze liet hem lezen en vroeg of ik het oké vond om het op Facebook te plaatsen. Open maar lekker een eigen pagina en zet het daar maar op, lekker anoniem….
Dat laatste is niet helemaal gelukt. Inmiddels zijn we 6 maanden verder. Bijna 2000 volgers op Facebook, een website met 3000 bezoekers in 2 maanden tijd.
Het verhaaltje uit frustratie draaide al snel uit op een missie.
Geen enkele veteraan en/ of thuisfront mag het gevoel hebben alleen te staan en daar waar nodig moet hulp geboden worden.
Deze hulp moet afkomstig zijn van organisaties vanuit het ministerie van Defensie. De afgelopen jaren hebben deze organisaties grote stappen voorwaarts gemaakt in de nazorg. Hiermee zeg ik niet dat deze organisaties zijn waar ze zouden moeten zijn maar ze zijn wel hard op weg. De veteraan zelf heeft hier ook een belangrijke rol in. Een enkele veteraan heeft er inmiddels zijn levenswerk van gemaakt. Ik noem geen namen want dan ga ik mensen vergeten maar door het gehele land zijn inloophuizen te vinden waar veteranen dag en nacht klaar staan om andere veteranen of hun thuisfront bij te staan zodra het nodig is. Vrij recent hebben we mogen ervaren wat er gebeurt op het moment dat er aan de alarmbel wordt gerammeld. Ik hoop hier over enige tijd een verhaal over te kunnen plaatsen maar ik kan u garanderen dat het kippenvel opleverde.
Naast de inloophuizen bestaat er een diversiteit aan verenigingen en stichtingen die de belangen behartigen van de veteraan en thuisfront. De ene stichting/ vereniging is in het leven geroepen om de saamhorigheid, de ander richt zich specifiek op nazorg. Iedere stichting heeft een missie, een doel. Iedere vereniging en stichting heeft een front van vrijwilligers.
Alle stichtingen en verenigingen hebben gemeen dat ze handelen in het belang van de veteranen/ of thuisfront.
En toch mis ik iets… In dit bewegende doolhof van stichtingen, verenigingen en overheid mis ik een essentieel onderdeel. Structuur. Mijn inziens bestaat deze alleen op papier maar in werkelijkheid bewandeld dit doolhof een route die men zelf goed acht.
Ik heb de wijsheid niet in pacht. Wij komen net kijken in de wereld van de veteranenzorg. Het enige wat wij wel weten is de route die we zelf afgelegd hebben.
Met dit laatste toon ik gelijk een valkuil. Mijn route heeft voor mij uiteindelijk gewerkt. Echter heb ik de juiste route gelopen? Had ik een afslag eerder kunnen nemen?
Ik heb geen idee, daarom zal ik nooit iemand het pad van mijn route opsturen.
Wat ik wel weet is dat we het met z’n allen moeten doen. Gezamenlijk. VI, stichtingen, verenigingen, eenheden, thuisfront en de veteranen zelf.
Structuur komt er niet als men naar de fout toe corrigeert. Een fout moeten we gezamenlijk bij de kloten pakken. Geen plaats voor eigen belang. Het gezamenlijke doel telt.
Samen voorwaarts!
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 