Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
29 maart 2017
Binnen eenheid 69 heerste een gezonde kameraadschap. Een sterk team die elkaar prima aanvult. We werden aangevuld met 6 man van de genie, 6 man mariniers voor de vuursteun en 3 man om radioverkeer uit te luisteren. Totaal 40 man. 5 maanden aangewezen op elkaar. Gedurende de gehele periode nagenoeg geen opgetogen woord. Iedere vent was een aanvulling op de ander.
Een van onze belangrijkste aanvullingen was nr 41. Onze tolk.
Een doorsnee tolk vertaald. Daar wordt hij voor betaald. Wij waren gezegend met een niet zo doorsnee tolk. Onze tolk had ballen. Onze tolk kreeg een lijk nog aan het praten. Voelde als er iets niet klopte. Wist als iemand niet de waarheid vertelde en niet geheel onbelangrijk, de enige lokale tolk die bewapend was. Als wij naar de heavy weapon range gingen op de buitenring van het kamp ging hij mee. Onze tolk zat bij mij op het voertuig en hij kon met ieder wapen welke we aan boord hadden overweg. Altijd handig die extra paar handen.
Onze tolk had al een aardige bagage. In het verleden vertaald voor Amerikaanse special forces, waar hij naar eigen zeggen als een hond werd behandeld. Bij de Nederlanders voelde hij zich gerespecteerd. In 1ste instantie werd hij ingezet bij het korps commando troepen. Nadat deze tijdelijk het gebied verlieten werd hij gekoppeld aan 69. Hij was bekend met vuurcontact en met het incident met onze voorgangers was hij ook betrokken. Wekelijks vroeg hij me naar de status van de gewonde. Hij kende de klappen van de zweep.
Achteraf gezien was hij de 1ste die in de gaten had dat ik mezelf begon te verliezen.
We hadden een rit van Kandahar naar Tarin Kowt. De taak was het begeleiden van Franse troepen die vers aangekomen waren in Afghanistan. Het werd een frustrerende ellenlange rit met veel wachten op plaatsen waar je dat absoluut niet wilde. De frustratie had grotendeels te maken met het feit dat we voorgaande rit vanuit Kandahar in een hinderlaag waren gereden waarbij we 5,5 uur non stop vuurcontact hadden gehad. We wilde gewoon door. De omgeving gaf weinig ruimte voor dekking.
Mijn irritatie en zorg om de situatie nam met de minuut toe en bereikte zijn hoogtepunt toen ik vanuit ons laatste voertuig de melding kreeg dat een Afghaan langs de weg een snijdende beweging langs de keel maakte in de richting van mijn kerels. Ik dacht dat ik gek werd. Ik stopte en zei onze tolk mee te komen en ging in de looppas naar de locatie waar de Afghaan zich bevond. Nadat ik de Afghaan in het zicht had, hij was met nog een persoon, en hij mij ook zag aankomen trok ik mijn Glock (pistool) uit mijn holster. Ik gaf onze tolk de opdracht alles wat ik ging zeggen letterlijk te vertalen zonder rekening te houden met politieke b#llsh!t. Nadat ik de man duidelijk had gemaakt hoe ik over hem, zijn hele familie en de hele t#ringzooi in zijn land dacht voelde ik de enorme drang om mijn pistool te gebruiken. Ik zag de tolk, in zijn ooghoeken, richting onze voertuigen kijken en dat bracht me op een of andere manier bij zinnen. De tolk vroeg me of hij de 2 mannen weg mocht sturen. Ja, antwoordde ik maar ik wil ze alleen zien rennen. Nadat de 2 heren, waarvan ik overigens nog steeds van overtuigd ben dat het Taliban aanhangers waren, in een lichte draf uit het zicht verdwenen keken de tolk en ik elkaar aan. We had enough, no more zei hij. Ik zag de traanglinsters in zijn ogen. Voor mezelf gooide ik het op de situatie van die dag maar hij had gelijk.
Zonder dat ik het zelf, of mijn kerels, wist had ik mezelf al verloren.
Enkele dagen na dit incident kwam de tolk naar me toe. Hij kon het niet meer opbrengen om de poort uit te gaan. De jaren achtereen van patrouilles, vuurcontacten en met name het incident met onze voorgangers hadden hem gebroken. Normalerwijs zou ik een tolk bedanken en retour sturen naar de tolkenbegeleiding maar hem niet. Hij had veel betekent voor onze voorgangers en ons. Via via kon hij aan de slag in een rustige functie op het kamp als begeleider van Afghaanse militairen.
We hebben nog cadeaus uitgewisseld voor elkaars gezin. De dag voordat ik het gebied uitging zocht ik hem nog op. Keep in mind, home is still the same. Don’t expect all people to understand was zijn laatste boodschap. Jaja vriend blablabla. Take care en bedankt voor je inzet.
Hoe had hij het achteraf bij het juiste eind.
Alam, vriend. Hoop dat je gezond bent.
1 April 2017
Foutje…
Wij hadden afgesproken met onze oppas uit Duitsland. Door de jaren heen nog een aantal keer gezien en langs de zijlijn, via facebook, af en toe gekeken hoe het met haar ging en waar ze verbleef op de wereld. Want echt rust in je lichaam krijg je niet meer als je als dochter van militair de verhuizingen niet meer op 2 handen kan tellen.
Dit was 1 van de jongeren uit Zeven (Seedorf) die de stap naar defensie heeft gemaakt. Een heerlijke pittige tante met een klein hartje.
Laatst was ik voor het eerst in mijn leven in het Binnenhof en aangezien mijn interesse in de politiek groot is keek ik mijn ogen uit. Ook de omgeving van het binnenhof had mijn aandacht. Gezellige terrasjes en kroegjes. Onze vriendin woont tegenwoordig in Den Haag stelde voor om in 1 van die kroegjes weer eens af te spreken. In mijn spontaniteit zei ik, ja gezellig!
Foutje dus… Even niet rekening houdend met Dennis en daarbij de stommiteit om pas op het laatste moment te melden dat we niet bij de vriendin thuis hadden afgesproken maar in een kroeg… Dit leverde bij hem intern veel stress op. Een kroeg in centrum Den Haag op Vrijdagavond… Hij had te weinig tijd gehad om zich hierop voor te bereiden. Mijn fout maar ook ik ben maar mens. (2 jaar geleden waren we waarschijnlijk niet gegaan, door de stress wat het te weeg brengt)
In de auto ben ik maar stil gebleven in de hoop dat hij iets van rust vond en heb nog stiekem even de vriendin ge-appt of ze wel een tafeltje met zicht op de uitgang kon regelen met iets van een muur achter Dennis zijn rug. Ze is zelf Veteraan en had gelukkig geen verdere uitleg nodig. Was dit anders geweest had ik dit ook niet zo makkelijk ge-appt
App terug, verwarmd terras en lekker rustig, dus check. “Dennis, ze zit op een terras waar het rustig is”. In de hoop dat het hem wat zou kalmeren.
Uiteindelijke hebben we een super gezellige avond gehad waar de gesprekken van het een in het ander overgingen, maar waar ook een schrik reactie van Dennis was op een onverwachts geluid. Daarbij gelijk een blik van begrip van vriendin naar mij, en woorden naar Dennis dat ze het begrijpt en herkend.
Sorry schat volgende keer denk ik er echt aan. X
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 