Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
08 april 2017
Mijn vader was Luchtmachter, tevens was hij veteraan.
Een verpleegkundige.
En toch laat ook ik me soms beïnvloeden door wat er in de wandelgangen geroepen wordt. Want ach, hij had in Rimini, Italie, gezeten. Dat is toch niet echt een uitzending? Ja, en ik weet dat is het wel.
Wij hebben hem moeten missen. Ook op hem heeft deze uitzending een impact gehad. Hij was medeverantwoordelijk voor de geneeskundige verzorging tijdens transport van gewonden uit voormalig Joegoslavië begin jaren 90.
De tijd die we hem hebben moeten missen is uiteindelijk nog kostbaarder gebleken. We hebben al afscheid van hem moeten nemen toen hij pas 50 jaar oud was.
Mijn vader is veteraan en ik ben f#cking trots ook op hem, wat iedereen ook zegt.
Zullen we alsjeblieft stoppen met uitzendingen, wanneer, waar, of voor wat voor onderdeel dan ook naast elkaar te leggen en af te wegen?
Laat mij, en met mij vele andere trots zijn op onze eigen veteraan.
Laat elke veteraan trots zijn op wat hij/zij gedaan heeft. Zonder ieder zijn inzet houd het voor iedereen op. En bereikt niemand zijn doel.
Mariska dochter van (wijlen)
Theo de Laat
Sgt1 Luchtmacht
Geneeskundige dienst
Veteraan
08 april 2017
Mis je het?
Een vraag die ik vaak gehoord heb. Een vraag waar ik maar 1 eerlijk antwoord op kan geven.
Iedere minuut van de dag.
Ik kan de burgerknop niet vinden. Geloof ook niet dat ik hem heb. Ik begrijp broodtrommels niet. Ik snap niet dat men dagelijks tevreden kan aansluiten in een file die ze naar een hip kantoorpandje brengt waar ze vervolgens om 17:02 weer uitlopen om het file ritueel van de ochtend te herhalen.
Als ik iets vind over het handelen van mijn collega wil ik hem nog steeds zeggen hoe ik over hem denkt. Dat kan nog steeds maar waarschijnlijk zit ik dan 5 minuten later bij de baas. uitleggen waarom je collega huilend de verwarming zit te knuffelen. Bij Defensie trok je dat bij een avondje stappen of sport weer recht en kon je collega lachen om de vergelijking die je maakte tussen hem en enkele zaken die ik van Facebook niet mag benoemen…
Ik mis de uitdaging. Het gezamelijke doel om een lat te bereiken. Geen Olympische gedachte, alleen goud telt. Zodra het goud in zicht was werd de lat verplaatst, net iets hoger. Voorwaarts. En niet zeiken over CAO afspraken met betrekking op ergonomische sta houding achter het cup a soup apparaat.
Ik mis die prikkel van die commandant die me weer een onmogelijke tijdslijn voorschotelde om een opdracht uit te voeren. De middelen en mogelijkheden die je kreeg om dat doel te bereiken. Niet qua materieel, qua omgangsvormen. Elkaar op respectvolle manier een fysieke opdracht door vloeken. Elkaar motiveren, de groep telt. Een burger die dit leest denkt nu misschien, ja maar dat is bij mijn werk ook gewoon zo…
Nou… Ten 1ste, geloof me. Een doorsnee medewerker van een doorsnee bedrijf denkt aan zijn salaris, denkt aan zijn arbeidsvoorwaarden. Daarna denkt hij misschien een keer aan het gezamelijke doel. Ten 2de, Ja maar… Ja maar is een uitdrukking die we binnen Defensie niet kennen. Ja maar betekend dat je 1. denkt het beter te weten. Dat maakt je een IWAB of 2. niet tegen kritiek kan en dat is jammer.
Voor de burgerlezers die nooit iets met Defensie te maken hebben gehad. Probeer het eens op je werk. Beperk de “ja maar” reactie. De wereld zal niet vergaan en uiteindelijk luistert men op een heel andere manier naar elkaar.
Ik mis de duidelijke hiërarchiek. Je denkt in lijn van je commandant en volgt zijn opdracht. Discussie achteraf. Geen eindeloze discussies, besprekingen of oeverloos wachten tot een knoop door gehakt wordt. Actie, voorwaarts. Haast je wanneer je tijd hebt, heb je tijd wanneer je haast hebt.
Ik mis de kerels. De band die ontstaat. De band na een goeie oefening of uitzending. Die band duurt een leven lang. Ook als je elkaar jaren niet spreekt. In de burgermaatschappij heb je collega’s. Collega’s die om 17:02 ook aansluiten in een file. Ik zeg niet dat al deze mensen ongelukkig of minder als ons zijn. Ik zeg alleen dat ik er maar niet aan kan wennen.
Ik mis de pijn na inspanning. Bloed in je schoenen na zoveel kilometer lopen in het pikke donker over spoorbielzen in de regen. De striemen in je heupen van die rugzak. Je rug die er kilometers terug al klaar mee was maar opgeven doe je niet. Je gaat voor je groep en als het geestelijke lampje uit dreigt te gaan helpt de groep je over de streep. Voorwaarts verdomme!
Ik mis het uitrollen van je slaapzak in je zelfgemaakte onderkomen na een dag oefenen in het bos. Eindelijk even ontspanning na inspanning. Met zwarte klauwen je bamisoepie duck of beef op je brandertje bereiden om er vervolgens alle meegeleverde zakjes urft bij te gooien en hopen dat het lekker pittig is. Terwijl je bamisoepie zacht wordt in het kokende water je wapen schoonmaken op je slaapzak. Tijdens het in elkaar zetten van je afsluiter je borgpen verliezen…. Iedere militair die dit is overkomen weet hoe het voelt om de staatsloterij te winnen. Dit is het gevoel dat je hebt als je hem weer vindt.
Ik mis de uitzendingen…
Het ultieme groepsgevoel. Samen uit en samen zorgen dat je weer thuis komt. De pijn die je deelt als het andere niet meer lukt thuis te komen. Het delen van tranen als het even nodig is. e geweldige, soms harde, humor. De momenten buiten de poort, ook als het even spannend was. Nog nooit zo trots geweest als op het moment dat je ziet dat al je kerels in een vuurcontact zitten met Taliban en je realiseert dat deze kerels het gewoon aan kunnen. Ze waren er klaar voor. Mannen met klote als bowlingballen. Ik mocht daar deel van uitmaken. Jaren van trainen, bloed zweet en tranen. Het was het waard.
Ik heb de dienst verlaten uit boosheid, verdriet en frustratie. Verlaten omdat ik mezelf ongeschikt achtte. Ongeschikt voor nog zo’n uitzending, de emmer was vol. Wilde geen militair worden die onder zijn uitzendingen probeerde uit te komen. Mijn keuze. De grootste fout van mijn leven.
Ik heb ruim 8 jaar bij de zelfde eenheid gediend, met trots. Helaas heeft niemand mij bij de arm gepakt en gezegd; hey baasje, je bent jaren lang op en top militair. Je leefde voor je werk en nu uit het niets wil je weg??? Wat is er aan de hand? Ik neem niemand iets kwalijk. Het is een keuze geweest die ik zelf gemaakt heb. Had het iets uitgemaakt? Waarschijnlijk wel.
Zou ik weer in staat zijn een uitzending te draaien? Absoluut, 300%. Fysiek zal ik weer aan de bak moeten om wat conditie op te bouwen maar Hell yeah dat ik in staat ben weer op uitzending te gaan. Genoeg functies die me passen.
Ik besef me ook heel goed dat zoals het was, zal het nooit meer worden. En toch, als het kon….
ik mis het
14 april 2017
De opmerking die vaak tegen mij geventileerd wordt. Jij bent zeker wel blij dat hij nooit meer weg is”
Uhhhhhhhhh ja…… en nee…….
Dat hij veel weg was voor zijn werk was absoluut niet altijd leuk, zo plande ze altijd een oefening met sinterklaas in Seedorf en vierde we 5 dec dus vaak alleen. Ook heeft hij in die tijd meer verjaardagen niet als wel meegemaakt. Als ik ziek was buffelde ik door want je moest toch wel bijna dood op de grond liggen wilde je je militair terug laten komen. Niet zo zeer iets vanuit Defensie maar meer van mijzelf.
Daar tegen over stond dat hij ook veel vrij was. Te veel uren om op te maken. Nu hebben we ritme. Wauw, wat is dat wennen. Wel fijn maar ik kon het andere……
Had mijn systeempje daarin. Wist om te gaan met die eerste nacht, wist om te gaan met die eerste dagen! Maar kan me het gevoel van als hij weer thuis kwam nog goed herinneren en ohhhh wat is dat een machtig gevoel. Mijn vent komt thuis. Iedere keer opnieuw verliefd. De arm om je heen missen betekend gelijk dat je hem twee keer zoveel waardeert als die arm er wel is.
Thuisfronter zijn is volgens mij geen roeping maar het lag mij wel. En ja, heel stiekem mis ik soms zelfs dat hij weg is…..
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 