Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
Een week geleden kwam Dennis met de jongste terug van de rugby. Terwijl de kleine onder de douche stond vroeg Dennis, zou je even met die kleine kunnen praten want ik ben anders bang dat het een keer mis gaat en dat mag niet gebeuren.
Wat was het probleem. Elk kind vind het fantastisch om onverwachts bij zijn vader op de rug te springen of onverwacht de handen voor zijn ogen te doen en met een gek stemmetje te zeggen, wie ben ik?
Dit is voor Dennis een probleem. Alles wat buiten zijn gezichtsveld gebeurt maakt hem onrustig of waakzaam. Zo ook het onverwacht van achteren benaderen.
Het ene moment kan hij het wel hebben maar het andere moment niet. Zo ook die avond. De jongste was onverwachts van achteren op hem gesprongen. Van deze onverwachte actie schrok Dennis en moest alle zeilen bijzetten om rustig te reageren. Dit lukte enigszins maar hij gaf bij me aan bang te zijn dat hij uit reflex fysiek reageert. Daarom de vraag van hem, praat jij eens met de jongste. Hij had het zelf al eens geprobeerd maar kon het waarom niet beantwoorden.
Ik ben naar de jongste gegaan en heb hem gevraagd naar het voorval bij de rugby. Aan zijn reactie te merken had het gelukkig geen grote indruk gemaakt. Maar dan….. je zit met je zoon van 11 die je uit moet gaan leggen dat alles wat papa vanuit zijn ogen kan zien, de plek is dat je op papa af kan springen. Daarna met de handen aangeven, van ongeveer hier tot hier. De jongste begrijpt het.
Maar waarom dan? Omdat papa schrikt. Waarop bij jongste gelijk verdriet zichtbaar is omdat hij weet waarom.
Om Afghanistan he mam? Ja schat, dus je helpt papa door het zo te doen en niet meer van achteren. En ja hij wil papa geen pijn doen maar heeft gelijk een schuldgevoel van zijn actie eerder op de avond. Uitgelegd dat hij niks fouts heeft gedaan en dat mama dat per ongeluk ook wel eens doet. Even een knuffel en weer richting Dennis.
Daar weer verslag uitbrengen van het gesprekje, Dennis is gerustgesteld en ik….
Ik vraag me af of Minister Hennis zich voor kan stellen hoe het is om zulke gesprekken met je kinderen te moeten voeren…..
2 maart 2017
In eerdere stukken die ik geschreven heb steek ik niet onder stoelen of banken dat ik een heel slecht gevoel had bij mijn commandant ten tijde van de uitzending. De jaren na de uitzending heb ik hem vervloekt. Hoe had hij bepaalde beslissingen kunnen maken, hoe had hij ons in de steek kunnen laten op het moment dat hij klote had moeten tonen en waar was onze opvang op het moment dat ik dacht dat het nodig was? Hoe durf je als commandant op zo veel punten te falen en toch tevreden een gebied te verlaten.
Een collega las ook de stukken op Freebird69 en gaf aan met de zelfde gedachtes en gevoelens over betrokkene te worstelen. Hij opperde of het niet mogelijk was om in een gesprek de confrontatie met onze oud commandant aan te gaan.
WoW! In gesprek. Dat is wel even heavy shit. Kan ik dat wel? Ben ik überhaupt in staat om met hem in 1 ruimte te zijn zonder dat ik zijn hoofd langs de muur wil trekken? Toch heb ik heel snel gereageerd dat we het maar moeten gaan doen. Het moet gewoon.
Na een voortraject waarin we, samen met een nuldelijnshelper vanuit het regiment, hebben besproken wat we met het gesprek hoopten te bereiken en plechtig hebben beloofd betrokkene met respect te behandelen werdt door de nuldelijnshelper het contact met de oud commandant gelegd.
Kort daarop kregen we het bericht dat de man bereid was om met ons het gesprek aan te gaan als dit ons zou helpen om zaken af te kunnen sluiten. Enigszins begrijpelijk stelde hij wel dat als het gesprek een vijandige wending zou nemen hij de ruimte zou verlaten. Dit was een punt wat hem zorgen baarde.
Een datum werdt geprikt en de nuldelijnshelper gaf aan dat dit gesprek out of his league was in zijn rol als nuldelijnshelper en daarom bij het VI verzocht had om een maatschappelijkwerker die het gesprek zou bijwonen en leiden. Het ging plaats vinden bij het VI in Doorn. Het stond vast. Terugkrabbelen was geen optie. Als back-up zou ik Mariska meenemen en daarnaast een bevriende veteraan die heel goed begreep wat voor gesprek ik in ging. Dat ik in de aanloop naar de afspraak veel met het gesprek bezig was en op sommige momenten niet helemaal bij de tijd was bleek afgelopen week pas echt. Er was een brief op mijn werk binnengekomen van een incassobureau. Blijkbaar ben ik enkele dagen voor het gesprek wezen tanken en had ik deel 2 van het tanken vergeten…. betalen… ik kan me het niet herinneren maar de camerabeelden logen niet.
Anderhalve week geleden reden we net voor 19:30 de parkeerplaats op van het VI. Ik voelde me heel relaxed en parkeerde de auto achteruit in een hoek van de parkeerplaats. We zaten nog wat te praten en net voordat we wilde uitstappen kwam er een auto aanrijden en parkeerde aan de andere kant van de parkeerplaats. De bestuurder stapte uit en ondanks dat het donker was en er een behoorlijke afstand tussen ons in zat herkende ik meteen het silhouette van de oude commandant. Tegelijkertijd kreeg ik het gevoel dat ik een kruiwagen bakstenen op gevreten had. Het was zover. Ik moest naar binnen en de spanning ging van 0 naar 100 in no-time.
Mijn oud collega zat binnen al te wachten en ik zag aan zijn gezicht dat ook bij hem de spanning hoog zat. Snel nog even wat drinken en de nuldelijnshelper stelde voor om naar een ruimte te gaan en het gesprek te gaan voeren.
Mariska en de bevriende veteraan blijven achter in het restaurant van het VI. Het 1ste gesprek wat ik ging voeren zonder haar directe back-up. Spanning nam iedere meter naar de gespreksruimte toe. Ik nam samen met mijn oud collega plaats tegenover betrokkene en de maatschappelijkwerkster van het VI opende samen met de nuldelijnshelper het gesprek. In het kort werden de spelregels even doorgenomen. Blijf respectvol en als het je even te veel wordt verlaat je even de ruimte.
Heldere regels maar we waren beide niet van plan het gesprek te laten escaleren. Het moest antwoorden brengen en de start zijn van afsluiten. Daar past een escalatie niet in. Ondanks dat we in de aanloop naar het gesprek gegrapt hadden om bij aanvang van het gesprek een medic-tas op tafel te zetten puur om te kijken hoe betrokkene zou reageren. Grote mond vooraf maar toen het zo ver was bleef er weinig van over.
De 1ste 10 minuten van het gesprek had ik de grootst mogelijke moeite om mijn emoties te beheersen. Het was niet alleen boosheid die langzaam de overhand nam maar ook verdriet, met name verdriet. Met de grootste moeite kreeg ik de vraag die me gesteld was beantwoord. Wat hoop je uit het gesprek te halen? Rust, start van een volgende fase. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin, voor de collega naast me en voor zijn gezin. Opheldering in hoe, wat en waarom en daarnaast, niet geheel onbelangrijk, de lichaamstaal die betrokkene uitstraalde in zijn tekst en uitleg. Dit laatste met name bij de antwoorden die je liever niet wilt horen.
Met horten en stoten kreeg ik de woorden er uit en aansluitend gaf mijn collega, mede krijger, aan wat hij uit het gesprek hoopte te halen. Onze doelen lagen op 1 lijn. De spanning zat bij mij tegen het kookpunt op het moment dat de oud commandant van de nuldelijnshelper de vraag kreeg waarom hij besloot om ja te zeggen en het gesprek aan te gaan. Omdat ik me verantwoordelijk voel…
Omdat ik me verantwoordelijk voel…
Voor mij persoonlijk had hij geen betere opening kunnen maken. Hij doelde niet op de wijze waarop we in deze situatie zijn beland. Hij gaf met die zin niet aan dat er fouten zijn gemaakt. Hij gaf aan dat hij verantwoording voelde om het gesprek aan te gaan ter voordeel van ons proces. Hij besefte heel goed dat de avond 2 kanten op kon vallen en toch nam hij de tijd om ons te woord te staan. Dapper en kan er alleen maar respect voor opbrengen.
Gedurende het gesprek hebben we de tijd en ruimte gehad om de vragen te stellen die we wilden stellen, te vertellen wat we op ons hart hadden. De inhoud van het gesprek is mijn inziens, op dit moment, niet relevant voor derden maar het heeft ons wel duidelijkheid gegeven op een aantal vragen. Aan de andere kant heeft het ook weer vragen opgeleverd.
Dat laatste is een lastige. Op deze vragen gaat het antwoord nooit komen. Het mag voor mij geen vicieuze cirkel worden om uiteindelijk een antwoord te krijgen die je niet had willen horen op een vraag die eigenlijk niets meer op levert. Tijd zal het leren.
Al met al ben ik zeer tevreden dat het gesprek heeft plaats gevonden. Het hele gesprek begint te landen en de nieuwe vragen voeren nog de boventoon maar ik ga er vanuit dat dit afneemt. De 1ste dagen na het gesprek waren onwezenlijk. De processor in mijn schedel draaide overuren. Dit gesprek had veel eerder plaats moeten vinden. Het gesprek heeft de geschiedenis niet veranderd maar heeft wel veel verklaard.
De 1ste aanzet voor het gesprek kwam van mijn mede krijger en het contact met de commandant is uiteindelijk gelegd door de nuldelijnshelper. Vanuit mijn kant bedank ik eenieder die bij het gesprek aanwezig was en hoop dat het eenieder gebracht heeft wat er van verwacht werdt.
…ik ga even excuses maken bij de pomp…
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 