Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
17 januari 2017:
Ik schrijf nog even door over de jongste. Hij was 2 toen papa weg ging en 3 dat hij terugkwam. Heel veel heeft hij van de uitzending niet mee gekregen. Des te meer van de nasleep.
Hij had in zijn jonge leven te maken met een instabiele thuis situatie. Hoeveel wij ook ons best deden om de golven zo laag mogelijk te houden heeft hij menig stress situatie mee gekregen.
Dennis is nooit maar dan ook echt nooit fysiek geweest tegen mij of de kinderen, maar hij kon daar in tegen met zijn houding en verbaal het huis op zijn grondvesten doen trillen. Dit heeft hij altijd proberen te beheersen maar weet ook dat het niet altijd gelukt is. Ook het leven in zijn eigen wereld thuis had een grote impact.
Wat voor wisselwerking heeft dat op een jochie van 6-8-10? Hij was met momenten bang voor zijn papa. Terwijl hij zijn papa zag als zijn grote vriend en papa zou niks liever willen dan dat te zijn. Ook deed die kleine vaak zijn best om zijn aandacht te trekken is het niet positief dan maar negatief.
Papa was niet betrokken bij school of andere dingen rondom de opvoeding, maar heeft uiteindelijk de zwemlessen op zich genomen. Heel bewust, om tijd met het ventje door te brengen. Steeds op zoek naar een vorm van positieve interactie tussen vader en zoon. Steeds meer lukt dit.
Zoals ik eerder geschreven heb heeft Dennie een spreekbeurt gemaakt over de veteraan. Wat een slimme zet was dat!! Eindelijk kon hij, en moest papa met hem over de uitzending praten. Dit deed Dennie groeien. De laatste 2 jaar gaat het beter tussen Dennis en de kinderen en worden de hobbels gladgestreken. Ze hebben gelukkig de tijd.
Er is echter 1 opmerking van een jochie van 10 die ik nooit meer zal vergeten.
“maar mam dan heb ik papa dus nooit echt gekend niet net zo als mijn zussen, die wel” ( papa voor en papa na de uitzending )
( Geen foto ivm privacy )
22 januari 2017:
Waarom zien we vanuit de veteranenzorg zo vaak de verhalen van veteranen die na een traumatiserende gebeurtenis er weer “bovenop” gekomen zijn? Waarom laten ze ook niet in de media zien dat het succesverhaal niet voor iedereen geldt. Maakt dat het instituut minder? Maakt dat defensie minder of geven ze juist op deze manier het signaal af dat die veteraan minder is? Waarom geven we af op media die dit wel laten zien en blijven we proberen het tegenovergestelde te bewijzen?
Ik weet, ze roepen met alle gemak dat het maar 6 procent is wat problemen na een uitzending ervaart maar daar durf ik wel een kanttekening bij te plaatsen.
Bijvoorbeeld, De veteranen populatie vanaf 2002 is nog niet volledig in kaart gebracht. Van deze onderzoeken, hoe gaat het met de veteraan na uitzending, zijn pas gedeeltes van de uitkomst beschikbaar. De meeting 10 jaar na de uitzending gaat dit jaar pas plaats vinden. De meeting van 5 jaar is nog niet vrijgegeven. Harde cijfers over deze groep zijn er dus nog niet.
Ook de veteranen voor deze periode hebben hard moeten schreeuwen aangezien de nazorg toen nog in zijn kinderschoenen stond. Even voor alle duidelijkheid, ik wil geen negatief verhaal ophangen maar eerlijkheid duurt wel het langst. Want als je zorg wil verlenen en erkening wilt geven moet je niet keer op keer groepen in een hoek drukken en net doen alsof ze maar wat procenten in een grafiek zijn.
De eerder genoemde 6% durf ik overigens hardop in twijfel te trekken. Zeker gezien het feit dat van deze 6% mensen maar enkele procenten blijvende problemen zou ervaren. Dat deze cijfers mogelijk ontstaan doordat een grote groep (nog) niet open staat voor hulp of ontkennen dat begeleiding nodig is is een andere discussie. Men moet er zelf voor open staan EN men moet de weg weten. Bij dat laatste valt mijn inziens veel winst te halen.
Dit zijn mensen met familie’s die knokken voor wat ze waard zijn. Het is niet alleen de laag die volledig de vernieling in is gedraaid. De zwarte vlek ligt juist bij hen die op hun tandvlees meedraaien in de samenleving. Die na jaren ineens bij de laag horen die de vernieling in is gedraaid. Die zwarte vlek moet zichtbaar worden. En nee, niet iedereen komt er weer helemaal bovenop maar ook de verhalen van deze mensen mogen gehoord worden en zouden net zo goed met steun door het VI naar buiten gebracht mogen worden. Niet alles is nou eenmaal een succes verhaal. Een medaille heeft twee zijdes en de niet blinkende mag ook gezien worden. Wie weet bereiken we de zwarte vlek.
Ik ben trots op iedere veteraan en thuisfronter. Elk verhaal is er 1 om naar te luisteren. Met elkaar en zonder schaamte halen we misschien niet de eindstreep maar staan we nooit alleen. Daar teken ik voor.
Gegeven reactie op bovenstaand stuk:
Als moeder en kind van een veteraan wil ik graag reageren,ieder heeft zijn eigen ervaringen bij de ene veteraan is het heftiger dan bij de andere dat weet en zie ik van veteranen die in Indonesië, Cambodja, Bosnië en Afghanistan gevochten hebben,naar buiten treden met hun ervaringen/verdriet kwamen ze niet tot het moment dat het hun op brak,waar moesten ze heen want meestal wist de buitenwereld niet wat ze er mee aan moesten,nu komt er eindelijk meer openheid niet alleen via Freebird69 er wordt meer over open gepraat veteranen waar het weer goed mee gaat,veteranen die weer terug bij hun partner zijn nadat beiden de situatie niet meer aankonden na een uitzending, veteranen die nog steeds de lange weg te gaan hebben waarvan we hopen dat ze het kunnen gaan verwerken en er mee om kunnen gaan en niet alleen de veteraan maar ook zijn/haar partner en hun gezinnen. Het is ook goed om te lezen hoe de veteraan die deze ervaringen niet had zijn/haar leven op gepakt heeft na de uitzending(en).
25 januari 2017:
En dan zit je in de auto op weg naar huis, nieuwe verhalen gehoord en emoties gezien. Maar bovenal mannen die het liefst loyaal blijven aan defensie, uit respect maar meer dan dat vanuit hun hart. Deze mannen zijn defensie. Dit zijn de militairen die voor het bedrijf door het vuur zijn gegaan.
Maar nu ik. Hoe dicht ik er ook op sta, ik ben toch buitenstaander. De onvoorwaardelijke loyaliteit ontbreekt. Dat maakt mij kritisch op hoe er word omgegaan met de veteraan. Ook durf ik op te staan voor zijn gezin. Daar begint mijn volste recht van spreken.
In deze groep zitten verschillende cases waarvan je zeker weet, deze hadden ruim gemonitord moeten blijven na de uitzending. Dit is niet gebeurd, gewoon niet….
Ook zijn de hulpvragen vanuit deze groep niet iets van de laatste jaren. Gerichte/praktische hulp bleef uit.
Ik zelf ben heel erg van eerst de hand in eigen boezem steken. Wat had ik anders kunnen doen en wat had ik anders moeten doen?
De gemiddelde militair heeft ook die instelling. Als de hulpvraag niet beantwoordt wordt dan doe ik het zelf wel. Dit werkt niet!
Niet als je verzuipt in een opeenstapeling van problemen.
Maar wat voelde ik gisterenavond onderweg naar huis? Veel respect voor datgene wat uitgesproken is maar het meeste schrok ik van mezelf. Dat de verhalen me niet meer verbazen. Ik hoor ze vaak (te vaak) maar ben niet de persoon die het beter kan maken. Toch stop ik niet om het te proberen. Ondersteunen waar mogelijk is wat we doen en dat is binnen de veteranen populatie een automatische wisselwerking, brother in arms.
Ook gisteren, het zijn geen uitzonderingen…. Het zijn er veel en nee, het zijn geen jongens die elkaars verhalen groter, spannender of indrukwekkender hebben gemaakt en daarmee hun probleem hebben vergroot. Na de uitzending hebben ze elkaar amper nog gesproken. Het zijn militairen die hun werk hebben gedaan en daar achteraf, of op het moment zelf al, problemen door hebben gekregen. Lichamelijk, geestelijk of beide.
Mijn man heeft een mooi stukje geschreven, over dat op den duur de grens voor hem lag bij het feit dat onze kleine uit angst voor papa de tuin in rende.
Defensie luister….. Alstublieft, zie het als noodoproep.
We hebben het hier over een doelgroep van ongeveer 26 t/m 40 jaar. Jonge mannen en vrouwen, gezinnen met jonge kinderen van 0 t/m 16 jaar. Laten we er in godsnaam voor zorgen dat de schade stopt. Dat we straks niet wederom een generatie hebben die beschadigd is door de gevolgen van een oorlog waar de ouder bij betrokken was.
ACTIE, geen woorden maar daden.
Het is 5 over 12.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 