Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
05 januari 2017
Dennis heeft uiteindelijk 3 jaar na de uitzending de 1ste aanzet tot hulp gemaakt. Toentertijd via stichting de Basis. Hij kreeg een maatschappelijk werkster toegewezen. De klik tussen Dennis en haar was aanwezig dus dat was goed.
Zover Dennis zijn werk het toeliet kwam ze ongeveer om de 4 weken langs om een babbeltje te maken. Bij Dennis had het geen echte prio, die had zijn focus voornamelijk op zijn werk. Dus een keer overslaan was voor hem geen probleem. Zijn werk was zijn uitlaatklep en verzoop zich er in. Hij was soms maanden voor zijn werk in het buitenland. Vol gas vooruit, blik op oneindig.
In die tijd was ik net begonnen aan een leidinggevende functie. Dennis had mij beloofd om me te ondersteunen door meer thuis te zijn. Dit gebeurde natuurlijk niet, hij had geen rem. Stil zitten bracht hem alleen onrust. Op een dag kwam hij thuis met het bericht ” ik kan een functie krijgen in Aruba en jullie kunnen mee. Dan ben ik voortaan echt elke avond thuis……
Dit in overweging nemen wilde ik wel maar was gelijk bang dat deze trein wederom niet te stoppen was. Ik vond mijn werk fantastisch, in elk opzicht. De mensen, het werk en de locatie. Ik had een baan als coördinator voeding in een voormalig klooster en wist dat ik dat op moest geven als we naar Aruba zouden verhuizen.
Keer op keer gaf ik aan dat ik twijfelde. Er werd door Dennis een tripje Aruba geregeld op kosten van de baas maar de twijfel werd groter… De slotsom was dat ik het niet zag zitten.
De stemming thuis was 4 tegen 1. De kinderen zagen een leven in de zon wel zitten natuurlijk en daarbij Dennis zijn blik op oneindig. Volgen of afhaken.
Ik heb geschreeuwd en gehuild dat ik het niet wilde. Het voelde niet goed maar het was tegen dovemansoren. Dennis stond nog steeds op vol gas. Overtuigd dat alles beter zou worden.
Ondertussen liepen de gesprekken met de maatschappelijk werkster op zijn eind. Ging het dan goed met Dennis? Nee, maar zijn nieuwe uitdaging en modus vol gas vooruit en de verhuizing naar Aruba gaf hem een excuus om er mee te stoppen. Het gaat nu toch weer goed?
Mijn conclusie, dan ga ik er daar maar het beste van proberen te maken. Afscheidsfeestje, inpakken, scholen regelen, etcetera. Maar wat voelde het niet goed…
Achteraf is dit het punt geweest waarin ik hem voor de keus had moeten zetten. Blijven verstoppen in zijn werk of zijn gezin en behandeling maar ik kon het niet.
De functie op Aruba bracht veel stress met zich mee en Dennis werdt continue door allerlei factoren getriggerd. Uiteindelijk leverde het een conflict op met zijn werkgever en verloor zijn baan. De Arubaanse “uitdaging” heeft Dennis tot zijn ultimate low gebracht waardoor hij niet anders meer kon als therapie aanvaarden. Zo kon het niet langer. De sneltrein was gecrasht.
Het opruimen kon nu echt beginnen en ik tilde door.
12 januari 2017:
Ik heb al een paar dagen de behoefte om iets te plaatsen maar het komt er niet uit. Het is weer eens niet mijn beste periode. Had gehoopt dat die achter me lagen maar blijkbaar niet.
Hallo piekeren, afsluiten en kort lontje. Long time no see…
Momenteel spelen er wat zaken die dit weer bij mij voor elkaar krijgen. Ik heb onder andere sinds kort weer meer contact met oud collega’s. Super om ze weer te spreken en/of te zien maar fucking hell… Wat doet het zeer om te zien hoe een groot deel er nog steeds aan toe is. Het doet zeer om kerels te spreken waarvan je dacht dat het prima ging maar dit blijkt niet het geval. Goeie kerels, geen gevulde koeken.
Een gedeelte loopt met schaamte. Schaamte over hoe er over ze gedacht wordt. Bang dat ze niet serieus genomen worden of slecht over ze gesproken wordt.
Irriteer me mateloos aan onderzoekjes die stellen dat 10% na een uitzending last heeft en van die 10% uiteindelijk maar 6% blijvende problemen ondervind. Deze cijfers kloppen nog niet misschien.
Een ander topic wat me weer aan de verkeerde kant van de lichtschakelaar brengt is het doolhof van de nazorg. Er zijn na al die jaren eindelijk zoveel goeie voorzieningen en regelingen maar door de complexiteit van wegen die men dient te bewandelen en enkele ego’s zo groot als Nederland loop je iedere keer vast. Platform links, stichting rechts, instituut in het midden. Van kastje naar de muur. Nee u moet daar zijn, ja u wordt terug gebeld. Als je nog geen probleem had krijg je het er van.
Soms is afsluiten en in je bubbel kruipen zo gek nog niet…
69E uit.
12 januari 2017:
Dipje, terugval, de situatie. Het duurt al even. Betere momenten, mindere momenten maar echt goed is het nog niet geweest. Ik herken zijn triggers. Mijn voelsprieten staan aan…
Een dip komt niet in 1 keer. Vaak is het een opeenstapeling van factoren.
Bijvoorbeeld nu. Er is weer meer contact met oud collega’s. Hij ziet, leest en hoort hoe zij er zoveel jaar na dato nog steeds mee bezig zijn. Daarbij het zien en horen van leed bij de gezinnen. Mijn vent was een onderofficier met hart voor zijn mannen. Het doet hem zeer.
Dan maar stapje terug? Nee, wij blijven geloven dat de schouders eronder moeten en met z’n allen kom je het verst. Niemand achterlatend.
Een dip ligt echt aan de oppervlakte en dit uit zich op verschillende manieren. teruggetrokken, kort lontje maar ook huilen. Soms noem ik hem mijn jankiebalk. Ga ik weer… zeg tie dan. Nee niet nu en hij probeert het te keren met humor maar ik zie zijn pijn en verdriet.
Dennis is rechtdoorzee en eerlijk, dit geeft hem ook binnen zijn werk soms moeilijke keuzes. Dit gebeurde laatst. Hieruit ontstaan dan worstelingen in hem zelf. Hoe, wat en wanneer? Vaak belt hij dan even kort naar mij waarin hij zijn stress even kwijt wil. Hij is het even kwijt en ik neem het over.
Recent hebben we ook het symposium Moral Injury bijgewoond. Bij toeval troffen we daar een man die ook met Dennis in Afhanistan zat en kreeg hij nieuwe info over een situatie die zich daar heeft afgespeeld. Puzzelstukjes vielen op zijn plaats maar het plaatje werdt er niet mooier op. Ik zag mijn vent weer terug zakken.
Ook nog de problemen met de nazorg. Het is er allemaal maar het loopt niet, werkt niet, maar opgeven doe ik ook niet.
Bij Dennis brengt dit dat hij nu vecht tegen een dipje. Bij ons als gezin brengt dit dat we weer even op eieren lopen en dat ik alles draaiende hou. De kinderen voelen het aan als de stress omhoog schiet en gaan naar hun kamer. Dat is nu eenmaal de makkelijkste oplossing. Daarna bespreek ik het wel weer even met ze. Ook zij weten dat het, ondanks de dipjes, al een stuk beter gaat.
Maar de weg is lang…..
Vanavond sinds hele lange tijd heerlijk zitten eten aan een eettafel in plaats van op de bank voor de TV. Even ontspannen en leuk. Dat zijn de momenten die tellen.
Lieve mede thuisfronter, ik zou ook zo graag jullie verhalen horen. Ik weet dat ik niet de enige ben die een gezin op de been houdt. Ik weet dat ik niet de enige partner ben die na jaren nog steeds midden in de uitzending sta.
Mocht je je verhaal met me willen delen, graag! Plaatsen op de pagina gebeurt alleen met je toestemming.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 