Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
15 december 2016:
Vrijdagavond werden we gebeld door Dennis zijn Bud ” hé ik wil wat met je bespreken kan dit zaterdag even na de rugby”.
Dennis heeft recht op een gevechtsinsigne maar heeft hem nooit ontvangen wegens punten en komma fouten in de aanvraag. Dennis is niet de persoon die loopt te paraderen met glimmend metaal maar deze insigne zat hem tot diep in zijn ziel dwars.
Dit is in veel gesprekken naar voren gekomen. Het wederom niet krijgen van erkenning. Erkenning voor wat hij met zijn club had gedaan. Moet je dit zoeken in een stukje metaal?
Nee natuurlijk niet maar als je het nergens anders in voelt is dit wel een stuk tastbaar bewijs.
Door de jaren heen was dit keer op keer een heet hangijzer voor Dennis. Iets in zijn hoofd wat hem boos maakte, heel boos.
Enige tijd geleden was ik bij een lezing in Doorn en hoorde ik tijdens 1 van de pauzes een man over de gevechtsinsigne praten en moest toen even mijn hart luchten. Het toeval was dat deze man later contact met ons heeft opgenomen vanwege een heel ander onderwerp. Tijdens dit contact gaf Dennis bij de man aan dat hij mij al had ontmoet tijdens een lezing in Doorn. Met een beetje tekst en uitleg ging er bij hem een lampje branden.
Een week later hadden we een afspraak met de man, een nuldelijnshelper en zeer gewaardeerd onderofficier vanuit het regiment. Tijdens het gesprek kwam het insigne ter sprake. De man gaf aan zich in te willen zetten om het insigne alsnog toegekend te krijgen. Dit bracht bij Dennis duidelijk emoties naar boven. De man zag wat dit onderwerp met Dennis deed en nam zich voor om er achteraan te gaan. Ondanks dat Dennis er niet zelf om gevraagd had bleef hij het idee in zijn hoofd houden dat het wel zo voelt.
De man heeft meer zaken rondom ons verhaal opgepakt en heeft al meerdere keren contact gezocht. Waarin de vraag “joh Dennis ik heb alleen wat gegevens nodig van tijdens de uitzending en dan kan ik de aanvraag indienen”. Natuurlijk super en gewaardeerd door ons beide. Alleen bij Dennis bleef het gevoel van erkenning opeisen knagen.
Ik gaf Dennis mee dat het misschien nu niet voelt zoals het hoort maar later wel. Dit zelfs afgelopen vrijdag nog, tijdens een visite. Dennis zijn gevoel gaf aan dat hij er echt nog over na moest denken…..
Zaterdag onderweg naar zijn Bud vroegen we ons nog af wat hij nou wilde bespreken. We zouden hem en zijn zoontje ophalen om naar de rugby van onze zoon te gaan kijken.
Na binnenkomst loopt zijn Bud richting de tafel en laat een formulier zien.
“He Ecco ik heb hier een aanvraagformulier en ga die insigne voor je aanvragen want je hebt er gewoon keihard recht op”. De ogen van Dennis schoten vol en hij liep snel naar de keuken. Zijn Bud in de woonkamer achterlatend met een blik van wat deed ik verkeerd?
Dennis hield altijd zijn rug recht bij zijn buddy. Ze weten alles van elkaar maar de tranen hielden ze voor zichzelf. Mannen…
Subtiele hint van mij Bud, het is goed ga er maar achteraan. Ik let wel even op de kleine.
Het moment was goud. Een blijk van erkenning die voor Dennis een stuk waarde verloren had werd op dat moment door zijn Bud in meer dan volle glorie hersteld. Niemand anders als hij had dit kunnen doen.
Thanx hier voor broertje
22 december 2016
soms ben je zo boos dat de tranen in je ogen staan. Je handen trillen en het hart pijn doet.
Wij vragen niet veel. Eigenlijk hebben we nog nooit iets gevraagd. Alles heb ik zelf gedaan, alles hebben mijn kinderen en ik zelf doorstaan.
Soms denk ik heel stiekem wat als? Wat als ik 5 jaar geleden wel de handdoek in de ring had gegooid…
Had ik dan nu wel een badkamer gehad? Vloerbedekking op mijn vloer? Waren mijn kinderen dan minder beschadigd? Was ik dan nog fysiek gezond? Maar meer als dat hoe zou het met Dennis zijn gegaan? Zou hij meer en intensieve begeleiding hebben gekregen? Zou hij zich dan nu beter gevoeld hebben of was het hem slechter vergaan…
Was ik dan die slappe trut geweest die haar vent in de steek liet of een sterke vrouw die haar kinderen en zichzelf in bescherming nam?
Ben ik soms nu die sterke vrouw die het tot nu heeft gefixt of die slappe trut die niet is gegaan???
Interne dilemma’s die vreten. Wat was een juiste weg geweest????? Wanneer was er wel de juiste hulp geweest? Zoals Dennis al eerder heeft aangegeven dit moet geen frustratie pagina naar defensie worden maar even 1 ding heel duidelijk. Ik heb wel geroepen!!!! En hard, en tot op de dag van vandaag maar heb het alleen moeten doen en nog steeds.
Maakt dat me dan te zelfstandig? ….of maakt me dat tot iemand die gewoon niet los durft te laten, bang om alsnog door het ijs te zaken omdat er nog steeds geen hand binnen het veteranennetwerk is geweest die mij het gevoel heeft gegeven ik pak vast en laat niet los!!!!!
Na 8 jaar krakend ijs onder je voeten, twijfel ik zelfs nog als de Elfstedentocht ijsmeester zegt dat het veilig is……
Maar we komen er wel.
29 december 2016
We rollen weer de base af. Deze keer voor een opdracht oostelijk van Chora.
OPS, hier 69. Van de base in het net. We verplaatsen naar Tarin-Kowt (TK). Bij de rotonde, met in het midden de markante politiepost, slaan we rechtsaf. Het is druk. Onze ogen draaien overuren. De wapens meer dan gereed om te gebruiken. De dreiging van een zelfmoordaanslag in TK is groot. Iedere voetganger, motorrijder en voetganger bewaard een gepaste afstand van ons. Gebeurt dit niet dwingen we het af. Gebeurt het dan nog niet …dwingen we het toch af…
Na de drukte van TK centrum naderen we Wanow bridge. Een brug die we moeten nemen om de andere zijde van de droge rivierbedding te bereiken. Aan de andere zijde van de brug ligt een lang stuk route met links en rechts van de weg veel quala’s en groenstroken. In het verleden zijn hier meerdere IED’s zijn gevonden, ook op de hard way. IED alley. Op dit stuk route wordt door Taliban ook regelmatig het vuur geopend op ISAF voertuigen. Voordat we de brug oprijden schatten we de situatie in. Rijden we door of laten we onze genisten de brug searchen. We besluiten het er op te wagen en rijden met ruime tussen afstand de brug over en de route op. We houden het tempo dusdanig dat we kunnen blijven rollen en tegelijkertijd een inschatting kunnen maken of het stuk weg voor ons veilig is.
Terwijl we door het gebied rollen worden we nagekeken door de lokale bevolking. Of ze onze aanwezigheid waarderen weten we niet. De man op de motor die in de berm staat te wachten steekt als groet zijn hand op maar kan als we gepasseerd zijn ook zijn AK onder het kleed op zijn zadel vandaan trekken en het vuur openen. Er is geen peil op te trekken. Na enige tijd houdt de begroeiing op en rijden we door papaver velden langs de ruïnes richting de 2 tieten. De ruïnes zijn een overblijfsel van de slag om Chora. Vanaf deze locatie werden met grote regelmaat acties ontplooid of ISAF militairen onder vuur genomen door Taliban. De 2 tieten zijn 2 grote heuvels in het terrein waar de route tussendoor loopt. Toch nog een beetje thuis…
Zodra de mogelijkheid zich voordoet gaan we de weg af en kiezen we onze eigen route via het zijterrein. Dit verkleint de kans op een IED aanzienlijk. Vlak voor de tieten houden we halt. De voertuigen worden tactisch geparkeerd zodat we rondom zicht hebben op de omgeving. Even de benen strekken en het komende stuk nogmaals doornemen. De dag ervoor is bij de doorwaadbare plaats, Chora crossing, door de rivier net voor Chora een IED gevonden. Het is niet de 1ste keer dat we hier zijn dus denken te weten hoe we dit punt veilig kunnen passeren. We gaan weer voorwaarts. Na het passeren van de tieten zoeken we radiocontact met de pelotonsbase in Chora. Vanaf hier houden we met hen contact over onze voortgang.
Het terrein dwingt ons weer gebruik te maken van de weg. De snelheid gaat naar beneden en waakzaam rollen we verder. Vanaf hier bepalen de genisten wanneer ze uitgestegen verder gaan. Terwijl we in de voertuigen stapvoets achter ze aan rollen lopen de mannen met 25 kilo aan uitrusting in 50 graden voor ons uit. Zoekend naar afwijkende zaken in het terrein en met een detector in de hand. Kijkend naar eventuele graafsporen of andere aanwijzingen die kunnen wijzen op de aanwezigheid van een IED. Bij de crossing besteden de mannen extra tijd aan de oevers en directe omgeving. De crossing ligt in een kuil en is door de begroeiing in het gebied een prima locatie voor de Taliban om een actie te wagen. We krijgen over de radio het signaal dat de locatie veilig is. Het tempo gaat omhoog en 1 voor 1 nemen de voertuigen de doorsteek door de rivier.
In Chora houden we halt bij de white compound. De NL pelotonsbase. Hier halen we de laatste intell over het gebied rondom de compound en het gebied waar we in gaan. Altijd goed om je inlichtingen uit het gebied zelf te halen. Na 2 uur rijden we de compound af en zetten koers richting het oosten. We kunnen vrij snel de wegen weer achter ons laten en off Road onze eigen route kiezen. Belangrijkste reden blijft dat het een stuk veiliger is maar het is ook mooi om te doen. De Mercedes (MB’s) soft tops hebben veel te weinig vermogen voor het gewicht dat ze mee moeten zeulen maar over het algemeen brengen ze ons overal. Daar waar het echt te steil omhoog gaat gaan de Fenneks voorop om vervolgens de MB’s omhoog te lieren. Na enkele uren stof happen in de Afghaanse zomerzon in een auto zonder voorruit heeft alles de zelfde kleur, smaak en geur, stof.
We rijden langzaam aan een vallei achtig gebied in. Aan de noord en zuidzijde hoge bergen met steile wanden. De vallei zelf is op zijn breedst 1 km. Aan de noordzijde liggen tegen de bergkam enkele oorden aan een rivier. Rivier is in deze een groot woord, stroompje is meer op zijn plaats. Maximaal 1 mtr breed maar genoeg water om de omgeving te irrigeren en een groene omgeving en vruchtbare grond te creëren.
Op gegeven moment moeten we een locatie voor de nacht gaan inrichten. In Afghanistan wordt het niet geleidelijk donker. Het licht gaat er gewoon uit. In no time gaat het van licht naar schemer tot donker. We houden halt vlakbij een steile berg en nemen de tijd om de omgeving te verkennen. Alle naderingsmogelijkheden worden bekeken. Is dit een veilige locatie om de nacht door te brengen. Het terrein dicteert en ik besluit dat we op een prima locatie staan.
De voertuigen worden met ruime tussenafstand in rondom gepositioneerd met 1 fennek in het centraal. Vanuit dit voertuig beveiligen we onze locatie gebruik makend van de warmtebeeld camera en indien nodig de .50. Mocht er stront aan de knikker zijn is de .50 een prima middel om eventueel vijandelijk vuur te beantwoorden en als neveneffect ook een beste wekker voor de kerels die liggen te rusten. Zodra het wachtschema draait mag er, op gepaste wijze ontspant worden. Wapen blijft ten alle tijden op de man en men blijft bij zijn voertuig. Veldbedden worden in de buitenlucht opgezet en al snel pruttelt er een maaltijd uit een MRE, amerikaans noodrantsoen. Een MRE bevat genoeg voedingsmiddelen om ruim een dag mee voorruit te kunnen. De inhoud varieert per zak. Ik heb geluk vandaag. Vanavond eet ik Sloppy Joe. Een soort ondefinieerbaar urft wat lijkt op een mix van macaroni en chili con carne. Hoe dan ook. Als was het al een keer gegeten, het smaakt prima!
De nacht verloopt rustig. Ieder draait zijn uurtje wacht. In de nacht wordt ik 1 keer gewekt omdat er een kampvuur zichtbaar is halverwege een berg. Het bleek te gaan om een nomaden familie. Die hun kamp hadden ingericht op een steile bergwand, incl 3 kamelen. Via de warmtebeeld camera konden we het prima waarnemen.
Voor het aanbreken van de dag was het voor eenieder reveille. Zorgen dat we weer gereed voor vertrek waren voor het 1ste daglicht. Dit om bij een mogelijke aanval van Taliban bij 1ste licht voorbereid te zijn. In de nacht hadden wij het voordeel van onze nachtzicht apparatuur en Taliban wist dat. Bij het 1ste licht was de kans op een poging ons aan te vallen reëler. Afhanistan in het 1ste ochtendlicht is prachtig. Ontbijten tijdens het verbranden van afval in het 1ste daglicht met uitzicht over een mooi landschap. Wat wil je nog meer.
Echo, je wordt opgeroepen! Ik pakte snel mijn handtelemicrofoon en beantwoorde het bericht. We werden opgeroepen door de OPS room van de White compound. We werden ge-retasked. De huidige opdracht verviel tijdelijk omdat er een opdracht met hoge prioriteit lag te wachten. We moesten zo snel mogelijk terug verplaatsen naar de white compound in Chora en zouden vanaf daar de opdracht krijgen uit Kamp Holland.
Tijdens de verplaatsing naar Chora vroeg iedereen zich af wat de opdracht in zou houden. Misschien een inval in een quala, een Talib uit zijn hut trekken of een eenheid steunen als verkennend element. Hoe dan ook, de bestaande opdracht stond on hold en we gingen wel zien wat de nieuwe opdracht inhield.
Eenmaal aangekomen op de White compound spoedde ik me naar de OPS room.
De dienstdoende officier gaf aan dat ik over een kwartier opgeroepen zou worden over de radio. We doden de tijd met lachen en slap ouwehoeren met de infanteristen op de compound.
Op gegeven moment kwam er een oproep over de radio. 69 hier uw Romeo over… De stem van mijn commandant op kamp Holland klonk uit de speaker. De verhouding tussen de commediant en ons als verkenners heb ik in 1 van de 1ste verhalen al uit de doeken gedaan, die relatie gaat hij nooit meer goed maken. Nu klonk hij over de radio met ” uw Romeo” … het lef… Hier 69 antwoorde ik. De man gaf me de details van onze nieuwe opdracht. Haast was geboden. Deze laatste opmerking begreep ik maar al te goed. Wat ik echter niet kon begrijpen is dat we voor deze nieuwe opdracht terug gehaald werden naar de White compound. Als haast geboden was had ons in het veld ge-retasked. Had enkele uren gescheeld.
Ik riep de kerels bij elkaar en gaf een kort bevel. We moesten ons zo spoedig mogelijk verplaatsen naar een coördinaat vanwaar een Taliban kopstuk (high value target) zijn satelliet telefoon had gebruikt. Het coördinaat lag Noord van De baluchi vallei. Net onder de nederzetting Awi 1 in een doodlopende vallei. Bij het aantreffen van de HVT lag de voorkeur bij gevangen nemen. Indien noodzakelijk uitschakelen. Hoe dan ook, stoppen by all necessary means. De enige info die men wist was dat hij op die lokatie getelefoneerd had. Alleen of met 50 baardvrienden wisten we niet.
De omgeving noord van Baluchi stond bekend om de vele IED’s. Menig ISAF voertuig is daar op een IED gereden. Menig gewonde en dode is daar gevallen. Militair en burger. De crux zit hem meestal in de route terug. Zodra Taliban ziet dat je een doodlopende vallei in rijdt weten ze ook dat je er nog een keer uit moet. Het moment voor de Taliban om een IED te plaatsen.
De verplaatsing naar de bewuste vallei liep vlot. Tempo stond er goed op. In de vallei aangekomen reden we door tot op 1 km van het bewuste coördinaat. Het laatste stuk werdt te voet afgelegd. Vanuit de voertuigen hielden de achterblijvers de omgeving en bergtoppen scherp in de gaten. We waren sitting ducks in een doodlopende steeg. Op het aangegeven coördinaat troffen we niks aan. We stonden in the middle of niks en er was net zoveel te zien. We kamden de vallei uit en keken of we in de bergwanden een ingang van een grot konden ontdekken waar baardmans zich schuil kon houden. Helemaal niks, nada.
Later, bij terugkomst op Kamp Holland, kregen we te horen dat het telefoontje dat de HVT hield 4 uur eerder had plaats gevonden als dat wij te horen kregen dat we ge-retasked zouden worden. Kortom, de info was al gedateerd maar er was natuurlijk altijd een mogelijkheid dat betrokkene zich nog op locatie ophield.
Zonde van de tijd en risico’s? Nee, all part of the job. Echter, wat ik niet kan begrijpen is dat ik nu, zoveel jaar na dato, lees dat de nazorg Defensie nog steeds veteranen kwijt raakt. In 2008 wordt ik met mijn kerels een vallei ingestuurd om de steen te bekijken waarop een Talibjurk zijn moeder heeft zitten bellen om te vragen of hij wat langer buiten mag spelen en anno 2016 verliest Defensie nog steeds duizenden veteranen uit het oog die mogelijk nazorg nodig hebben. Hoe kan het zijn…
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 