Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
Hoi allemaal,
Ik ben Nikisha 20 jaar de oudste dochter van het zooitje ongeregeld, mijn leven is de afgelopen jaren een behoorlijke chaos geweest. Waarin ik vaak heb geprobeerd om vooral mijn moeder te helpen, ik heb verdriet gezien en onmacht.
Maar was te jong om hier echt iets mee te kunnen. Boos was ik zelf ook op Dennis of op de situatie waar we in zaten/zitten. Dat ik boos was op Dennis is omdat ik hem niet begreep, hij werd vaak boos op mij en mijn broertje of zusje. En dan ben je toch de oudste die de rest wil beschermen. Wat ik natuurlijk niet kon met mijn 14/16/18 jaar. Ik snapte het gewoon niet zo goed, wat er aan de hand was.
Mijn moeder praatte er wel over maar wilde het van Dennis horen, maar die kon het niet.
Daarbij was ik natuurlijk ook gewoon een puber met puber problemen en houding. Dit samen met Dennis kon een aardig explosief tafereeltjes op leveren. Vooral mijn non verbale houding trok hij niet…..
Waarin ik alleen maar kwader werd omdat ik wilde weten/horen en zien wat er was met Dennis, uiteindelijk wilde ik het boekje van Raoul Janssen lezen, dit was het moment dat Dennis een beetje met me gepraat heeft om te zorgen dat ik Raoul zijn verhaal niet op hem zou plakken. Maar Dennis zijn eigen verhaal zou weten.
Buiten zijn problemen was 1 ding wat we wel altijd wisten, dat we op hem konden rekenen als we er zelf even niet meer uitkwamen, met al mijn puberdrama…….
14 december 2016:
Ik heb geen PTSS.
Na de uitzending ben ik anders thuis gekomen. Ik heb schade en mijn gezin inmiddels ook. Als ik dit vertel aan iemand uit mijn omgeving krijg ik altijd dezelfde vraag.
Oké, dus je hebt PTSS?
Nee, ik heb Moral Injury.
Waarschijnlijk heeft 80% er nog nooit van gehoord maar het bestaat wel degelijk. Voor een hoop van ons de dagelijkse realiteit. Moral Injury is in Nederland een redelijk onbekende. Eigenlijk heel raar.
Wat is Moral Injury in vergelijking met PTSS?
Waar bij PTSS trauma ten grondslag ligt is bij Moral Injury schuld en schaamte de basis. Ik kreeg de diagnose 2 jaar geleden van mijn behandelaar en mijn behandel traject is daar ook op gebaseerd.
Binnen de diagnostiek van de veteranenzorg is Moral Injury geen erkende aandoening. Het gevolg hier van kan zijn dat er veteranen rondlopen met de stempel PTSS terwijl Moral Injury de juiste diagnose is. Een vreemde zaak?
Nee. De diagnose Moral Injury is midden jaren 80 in Amerika voor het eerst op papier gezet na onderzoek naar psychische schade bij veteranen. Er werd aangetoond dat er een groot verschil was in behandeling tussen trauma of schuld en schaamte. Vele jaren later is dit in Amerika een erkende diagnose geworden.
Vandaag hebben Mariska en ik een symposium bijgewoond in Doorn. Onder andere geïnitieerd door Erwin Kamp, hoofd GV’er van Defensie. Erwin heeft zich, samen met andere, de afgelopen jaren verdiept in de materie van Moral Injury. Vandaag kwamen deze mensen aan het woord om Moral Injury onder de aandacht te brengen bij hen die het moeten signaleren en/ of behandelen. De GV’ers, psychologen, klinisch psychologen, maatschappelijkwerkers en diverse militairen uit hogere gelederen. Enkele gaven aan nog nooit van de diagnose gehoord te hebben.
Moral Injury zal niet vanaf morgen op de menukaart van uw psycholoog staan…
Er is nog een lange weg te gaan maar het begin is er en na wat ik vandaag heb geproefd wordt er tempo gemaakt.
Er zijn vandaag diverse lezingen gegeven door wetenschappers. Hier en daar vloog er een waterval aan vakjargon door de zaal maar het was goed te volgen. Met name de bevindingen van Tine Molendijk, wetenschapper gebonden aan de Radboud universiteit Nijmegen, werden in klare taal verteld. Alsof het uit de mond van een veteraan kwam.
Jammer dat er door een officier ook hardop gedacht werd aan de eventuele financiële consequenties van deze “nieuwe” diagnose. Persoonlijk raakte me dit diep. Ik ben niet uit op een dikke uitkering. Ik heb een militair invaliditeitspensioen (MIP) gerapporteerd op basis van PTSS terwijl ik de diagnose Moral Injury heb. Ik lever mijn MIP zo in voor een rapport met eindconclusie Moral Injury. Dat is wat erkenning inhoud. De opmerking van de officier was totaal ongepast en toont helaas aan dat geld nog steeds een grote rol speelt in de zorg.
Mariska en ik zijn geen psychologen. Dat laten we bij de professionals. Ik denk echter wel dat het zeer leerzaam is, voor sommige misschien zelfs wel raadzaam, om zich er in te verdiepen. In sommige gevallen kan een behandeling gericht op PTSS negatieve effecten opleveren als het blijkt te gaan om Moral Injury. Alleen al daarom verdient het aandacht.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 