Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
06 december 2016:
Even terug naar het begin.
2x Bosnië had hij op zijn naam staan. Het punt dat een uitzending Afghanistan in beeld kwam zou in 2007 zijn maar dit viel in het water door een blessure opgelopen op 11 mei 2006. Hoe ik deze datum nog exact weet? Omdat we 12 mei 2006 zijn getrouwd.
Tijdens een potje voetbal/rugby op de kazerne scheurde Dennis zijn binnenste kruisbanden en meniscus af in zijn knie.
Wonder boven wonder dachten ze dat het niet meer was als een flinke kneuzing. De maanden daarna zakte Dennis regelmatig door zijn knie waarin zijn knie niet de juiste kant op boog. Dit was niet goed…
Het CMH besloot tot een kijkoperatie. Met de duidelijke boodschap aan Dennis, als er wat aan de hand is herstellen we het meteen. Dus als je na een half uur 
(= 6 weken revalidatie) terug op zaal bent viel het mee en kan je op uitzending. Duurt het langer (= 3 maanden revalidatie) dan gaat het niet meer op tijd lukken. Dit was de enige gedachte die bij Dennis speelde. Wat als… en de jongens dan?
Het 1ste wat hij me vroeg na de narcose was hoe lang de ingreep had geduurd. Te lang schat…..
Dit deed hem pijn. Wetende dat hij af moest haken. De tijd die volgde was er 1 van revalideren en dit moest snel want de volgende mogelijkheid stond voor de deur. Hij moest en zou met zijn eigen club naar Afghanistan. Dus zodra lopen en rennen, met pijnstillers, weer mogelijk was het opwerk traject in. Nu voor 2008, dat hij de andere uitzending heeft moeten laten schieten bleef hem dwars zitten.
Hij heeft nu eenmaal een groot verantwoordingsgevoel naar zijn manschappen. Dit heeft hem uiteindelijk ook genekt. Verantwoording voor, tijdens, maar ook na de uitzending. Het niet meer objectief kunnen beoordelen waar verantwoording begint maar nog belangrijker waar het eindigt.
Dit betekent tot op het heden dat hij zich verantwoordelijk voelt voor hoe het gaat met zijn mannen. Welke beslissingen die hij gemaakt heeft tijdens de uitzending debet zijn aan hun huidige welzijn. Hij kan dit niet loslaten en schuift dat op zijn eigen rekening. Waarmee de last om te tillen wel zwaar wordt.
Er is niemand maar dan ook echt niemand die hem iets kwalijk neemt. Zijn gevoel vertelt hem iets anders…..
08 december 2016:
We zijn inmiddels al ruim 8 jaar na de uitzending. Terugkijkend op die jaren is er ontzettend veel gebeurd. Wat me zelf het meeste raakt is het effect die het uiteindelijk heeft gehad op mijn gezin en directe omgeving.
De, spreekwoordelijke, klappen die ze hebben moeten opvangen. Mijn kinderen zijn op bepaald moment voor mij de aanleiding geweest om de knop om te krijgen en serieus de stap naar hulpverlening te maken. Het moment dat je jongste uit angst voor zijn vader gillend het huis uit rent omdat ik weer voor de zoveelste keer verbaal door het lint gaat scheurt je hart in stukken. Die blik in zijn ogen op dat moment is mijn ultimate low en staat op mijn netvlies gebrand. De tijd dat mijn kinderen slachtoffer zijn van mijn uitzending stopt.
Ik ben niet verantwoordelijk voor hoe ik terug gekomen ben maar wel voor mijn acties in de jaren daarna.
Klimmen uit een dal lukt niet alleen. Komt vanzelf wel goed is een fabeltje waar je alleen zelf in geloofd. Een psycholoog luistert en reikt handvatten waarmee je weer voorwaarts moet. Voor mij is dit een belangrijk deel voor de klim uit het dal. Er is een goeie klik tussen mijn psycholoog en mij. Zonder die klik is het, naar mijn mening, een kansloze missie.
Mijn grootste held en belangrijkste hulpmiddel in de klim ben ik mee getrouwd. Zonder haar zag alles er nu heel anders uit. Ik heb het in eerdere stukjes ook al benoemd maar kan het niet vaak genoeg roepen.
Ik vermoed dat onze omgeving nog niet een klein beetje beseft hoe ze de afgelopen jaren heeft moeten buffelen om het gezin bijeen te houden. Ze heeft me tijd gegeven wanneer ik die nodig had maar ook een schop onder mijn reet als het nodig was.
Nu komen we eigenlijk bij de kern van dit verhaal.
Alle respect gaat altijd uit naar de uitgezonden militair. Iets waarvoor ik dankbaar ben en me iedere keer weer raakt maar waar mijn absolute respect naar uitgaat is het opperhoofd thuis. Niet alleen in mijn huis maar ook bij oud collega’s. De partner of ouders is het grootste vangnet dat defensie bezit. De 1ste sensor. Bereidt om te vechten wanneer het de veteraan niet meer lukt.
Wat mij betreft een zwaar onderschatte groep. Partners van, kinderen en ouders van,
RESPECT!!!
…en bedankt…
8 december 2016:
Vandaag bij een lezing van Raoul Janssen geweest. http://www.jehebternietvoorgekozen.nl
Mijn motivatie om mee te gaan was om te kijken wat het nu precies inhield. Ik moet zeggen dat Defensie hier een fantastisch spreekstalmeester heeft.
Zijn voorlichting is er op gericht om PTSS verder uit de schaduwkant te halen. Dit doet hij geheel vrijwillig.
De voorlichting van vandaag was voor een klas met aankomende doktersassistenten, een belangrijke doelgroep omdat zij degene zijn waar je misschien ooit mee aan de telefoon zit om wederom een afspraak te maken voor je man/vrouw in verband met vage klachten…
Signalering, bekendheid van klachten, kennis binnen de zorg zooooo belangrijk.
Defensie stuurt tegenwoordig in je medisch dossier een aantekening mee naar je nieuwe huisarts dat je veteraan bent en daarbij info over signalering van klachten (elke stap is er 1).
Maar Raoul probeert op zijn eigen manier deze bewustwording al bijna 5 jaar voor elkaar te krijgen en zie na een dag als van vandaag dat hij de mensen bereikt met zijn verhaal. Zonder daarin met een vinger naar wie dan ook te wijzen. Ik vind dit knap want ook hij heeft geknokt voor wat hij waard is en heeft ook niet in 1 keer de juiste deur gevonden naar hulp, maar wil dat pad voor iedereen net een beetje beter aanleggen. Hij doet dit met zoveel positiviteit.
Voorlichting buiten maar zeker ook binnen Defensie is zo belangrijk want ja, het kan echt iedereen overkomen. Zelfs de grootste en stoerste militair met de meeste onderscheidingen kan ten prooi vallen aan een psychische aandoening (en wat dan???)
Thanxx Raoul voor deze mooie ochtend.
10 december 2016:
Onbegrip is ook door mij een vaak gebruikt woord maar dat is het in veel gevallen niet. Ik geloof dat het voor veel mensen gewoon moeilijk te snappen is. Dat veel mensen zich af vragen hoe er mee om te gaan.
Maar weet je, voor ons zelf is het niet anders. Soms snap ik van heel onze situatie nog steeds niks. Welke afslag heb ik gemist waardoor dingen er nu anders uit hadden kunnen zien? Of hoe ga ik om met Dennis en de kinderen? Doe ik het wel goed!?
Deze vragen stelt Dennis zichzelf ook…..
Dus als je daar zelf de antwoorden niet op weet hoe kan je het dan van je omgeving verwachten?
Wel weet ik dat vragen “hoe gaat het?” altijd een goed begin is.
Of we een open antwoord geven ligt aan allemaal factoren van het moment.
Wij zien nu dat we niet alleen staan. Er zijn zoveel meer militairen, veteranen, kinderen, partners, ouders en de vergeten groep, ex partners die rond lopen met problemen na een uitzending.
Kunnen we hier iets aan doen? Ja, ik geloof het wel. Ten 1ste ben ik gestopt me te schamen.
Ten 2de gooi ik ons verhaal de wereld in. Voor de herkenning van andere en de hoop op het creëren van een stukje begrip. Dat er ook hier mensen rondlopen met een oorlogstrauma. Dat dit niet alleen mensen zijn die vanuit origine uit een oorlogsgebied gevlucht zijn.
Het zijn de buurmannen, vrouwen bij je in de wijk, de papa’s en mama’s op de ouderavond, collega’s maar ook die vent of vrouw die door het lint gaat in de supermarkt om niks. Of misschien die vreemde buurtbewoner die niet meer buiten zijn huis komt.
Dus oordeel niet te snel. Daar zijn we veel te goed in……. De mannen en vrouwen die beschadigd terug komen zijn vaak hun trots en zelfrespect grotendeels kwijt, als het op problemen met de psyche aankomt. Dit hoeft niet benadrukt te worden door de omgeving. Ze zijn namelijk niet GEK.
Kan ik je ergens mee helpen, of wil je dat ik gewoon even luister………
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 