Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
30 november 2016.
Is de uitzending het nou allemaal waard geweest?
Ik stel mezelf nu een hele moeilijke vraag. Ik zie iedere dag de gevolgen van een uitzending. Binnen mijn gezin maar ook bij oud collega’s. Dat doet zeer.
In vergelijking met 2 a 3 jaar geleden gaat het al stukken beter maar toch. Je kinderen en partner zouden zoiets niet moeten doorstaan. Stukken beter betekend ook niet dat we er al zijn maar we komen er wel.
Een uitzending is een gevolg van de keuze voor het uniform. Iedere militair die dat niet snapt moet na het lezen van deze zin zijn ontslag indienen. Voordat een militair op uitzending gaat is Defensie tegenwoordig in staat de militair op te leiden voor zijn taak. Dit begint al bij de basisopleiding, tegenwoordig zelfs bij de VEVA. Vanaf dag 1 wordt de (aspirant) militair door de instructeur via een vergrootglas bekeken. Niet of het een toffe gast of meid is maar of de instructeur de pupil naar een collega ziet groeien. Iemand waar je van op aan kan. Daar begint de voorbereiding op een missie al.
In voorbereiding op een eerdere missie heb ik een kerel moeten teleurstellen. Ik wilde hem er niet bij hebben. Een (te) jonge vent die qua mindset nog op de MAVO zat. In de avond kreeg ik telefoon van zijn moeder, waarom haar zoon niet mee mocht. Mevrouw, precies om deze reden… Echter we gaan met hem aan de slag en zorgen dat hij er de volgende keer klaar voor is. Moeders hoopte het toch maar want haar zoon was hevig teleurgesteld.
Zijn teleurstelling was goed. Dat toont zijn wil en bereidheid om te gaan. De periode die volgde was de voorbereiding voor mijn eigen uitzending. De knul was er weer bij en groeide. Hij was er klaar voor. Defensie had hem de tijd gegeven en hij was goed voorbereid. Hij was nu 1 van de kerels die met me mee ging en ik had er alle vertrouwen in. Op de dag van vertrek vroeg zijn moeder me nog even snel of ik wel goed op haar zoon wilde passen.
Hij was er klaar voor en deed het uitstekend.
Nogmaals, tegenwoordig gaat iedere militair goed getraind op missie. Daar wordt in geïnvesteerd, terecht!
De nazorg daar tegenover is een heel ander verhaal. Ook daar wordt in geïnvesteerd maar toch komt dat nog steeds niet goed uit de verf. Wat hier de oorzaak van is wil ik niet roepen. Ik zit niet diep genoeg in de materie. Ik ervaar wel dat het niet uit de verf komt en stoor me daar mateloos aan. Ik heb daar last van, mijn gezin heeft daar last van en ik heb oud collega’s die er last van hebben.
Ik ben er 100% van overtuigd dat Defensie het beste voor heeft met zijn veteranen, ook met diegene die, net als ik, slecht geland zijn maar sjezus, wat is de nazorg uitzend ongeschikt. Zolang de mensheid bestaat bereidt het voor op oorlog, voert het oorlog en komt het thuis. Dat zijn 3 elementen die al eeuwen vast staan en we hebben er nog steeds maar 2 voor elkaar.
Zolang nr 3 niet goed geregeld is kunnen we er van uit gaan dat er nog genoeg partners en kinderen de dupe worden van een uitzending. Dit zijn de gene die 0 voorbereiding hebben gehad, en minimale begeleiding.
De veteranenzorg heeft nog een lange weg te gaan en ik ben er van overtuigd dat dit nog heel lang gaat duren maar uiteindelijk moet het goed komen, toch?
Wetende dat deel 3 niet goed geregeld is stel ik mij nogmaals de vraag,
Is de uitzending het allemaal waard geweest?
01 december 2016.
Nazorg? Begint bij de voorbereiding op een uitzending in mijn ogen!
Goede folders/informatie een duidelijke leidraad. Wat te doen bij signalen van kinderen, jezelf of na de uitzending bij de militair. Duidelijkheid, waar sta je in de nazorg als militair. Wat zijn je rechten? Waar sta je als 1ste graads contactpersoon en wat zijn je rechten. Waar moet je zijn en wat mag je verwachten? Wat kan je zelf doen?
De laatste jaren heeft het netwerk om de veteranenwet een aardige slag geslagen. In onze tijd was dat nog een stuk beperkter en is mijn zoektocht er 1 geweest met veel hobbels!
Helaas weet ik ook dat de zorg tot op heden te kort schiet maar ze zijn druk bezig op verschillende vlakken. Nazorg militair, nazorg thuisfront, ruimere blik in diagnostiek etcetera.
Dit kost tijd, maar als het jou tijd is betaal je duur.
Binnen de nazorg heb je veel instanties, stichtingen en verenigingen. Allemaal met de juiste intenties en waarschijnlijk net bedoeld voor iedere keer net een andere doelgroep binnen het defensiegebeuren.
Hierdoor is het soms erg moeilijk zoeken en raak je de weg wel eens kwijt. Voor wat moet ik waar zijn? Ik zie hier wel een gevaar in. Daarom hoop ik op een goede informatie voorziening vanuit defensie en duidelijke protocollen die ook daadwerkelijk gevolgd worden.
Wij zijn nu enige tijd in het vlak zorg beland en de tal van instanties die hierbij betrokken zijn is voor mij een aardige wirwar. Dan nog niet te spreken over alles wat daar nog omheen hangt.
Iedereen wil helpen en iedereen doet dit vanuit zijn hart (daar ga ik vanuit) maar vaak op het moment dat er een hulp vraag is, is de stabiele situatie al niet meer intact en heb je gewoon 1 hand nodig die jou helpt? Dus niet 6 instanties die iets roepen.
De hands on mentaliteit is wat ik verwacht. Ik van ……. (welke organisatie ook ) ga jullie van A tot Z begeleiden en laat niet los voordat jullie weer stevig staan. Indexeren van de hulpvraag en deze bijstellen waar nodig, duidelijk communicatie schema, vastgesteld minimum aan contactmomenten, eventueel meer maar vooral LUISTER……… naar het HELE gezin.
Ik zelf zou graag zien dat er preventief meer gedaan zou worden en dat er duidelijke protocollen liggen waar je de instantie mee kan slaan wanneer nodig. Nu is het gok en gis werk en is het mij nog steeds niet compleet duidelijk wat onze rechten zijn.
Ik zie dit ook om me heen.
Er is al een hoop maar het is verdomd moeilijk om te vinden.
Met de juiste visie en motivatie zal ook dit vlak zich verbeteren, iets met Rome en 1 dag!!!!
Enkele voorbeelden die mij persoonlijk blij maakte waarvan ik dacht, had ik het maar gehad.
Het boek “Na de missie 2.0”
Facebook pagina “Thuisfront Defensie”
https://www.defensie.nl/onderwerpen/thuisfront
04n december 2016:
Nadat Dennis de burger baan had aangenomen, waarvoor hij regelmatig naar het buitenland ging, begon de chaos pas echt. Op ieder tripje naar het buitenland riep hij ja. 3 maanden Qatar geen probleem, 3 maanden Zuid Amerika, tuurlijk.
Shiften van 12 uur op, 12 uur af en bij voorkeur de nachtshift. Weinig mensen om hem heen, vol gas gaan.
Zolang hij maar bezig was. Dan ging hij op de automatische pilot.
In de tijd dat hij thuis was, in ruststand, begon de ellende. Op gegeven moment kwamen de eerste lichamelijke klachten. Dennis wist zeker dat het een hartaanval was. Het bleken paniekaanvallen, hyperventilatie.
Zoveel bezoekjes aan de huisarts en dokterswacht. Tot aan de ambulance en eerste hulp aan toe. Hartklachten komen voor in zijn familie dus hij was overtuigd. Ik niet, ik wist beter en heb dit bij de verschillende artsen aangegeven. Hey, hij is nog niet zo lang terug van uitzending naar Afghanistan maar nergens ging een belletje rinkelen.
Dennis bleef overtuigd van zijn hartfalen. De paniekaanvallen gingen door voor een periode van 3 jaar. Nadat hij meerdere malen binnenste buiten was gekeerd moest hij wel erkennen dat het probleem elders vandaan kwam.
Voorbeeld van zo’n situatie. Ik heb net de jongste naar school gebracht en wordt gebeld door Dennis. Hij geeft aan dat hij weer druk op de borst heeft en problemen met zijn ademhaling. Ik hoor in zijn stem de paniek. Schat blijf rustig, ik bel de huisarts en bel gelijk terug. Zo gezegd, zo gedaan. Hij mag direct langs komen. Fietsend, richting huisarts, bel ik hem terug. Dennis is al onderweg in de auto. Ik kan niet meer als hem gerust stellen en aan de praat houden.
Eenmaal aangekomen wordt alles weer gecontroleerd. Een enkele keer werdt hij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ondertussen bel ik backup voor de jongste en informeer ik de meiden. Die schrikken na de zoveelste keer dat dit gebeurd ook niet meer. De 1ste paar keer wel!
Dennis werd weer gerustgesteld zover dat kon en dan was het weer huiswaarts. Niet elke aanval eindigde bij de huisarts. Vaak ook slapend met barstende koppijn in bed.
Deze signalen hebben zeker een rol gespeeld in het feit dat Dennis moest erkennen dat het niet goed ging!!! Uiteindelijk werdt hij doorverwezen naar de fysio, die handvatten bood om er mee om te gaan. De bezoekjes richting huisarts etc zijn inmiddels 4 jaar geleden gestopt.
Voor mij was het vooral moeilijk om niet non-stop te roepen, het is niet je hart, want dat werd niet gewaardeerd. Dennis heeft wel eens geroepen als geintje “hou je wel van me, je blijft altijd zo rustig”.
Af en toe steekt het de kop nog op maar hij weet nu waar het vandaan komt en hoe hij er mee om kan gaan. Het kost hem dan wel een bak energie.
Ook ben ik boos geweest van binnen. Elke keer de logistiek er om heen regelen en de artsen die mijn woorden negeerde over het feit dat de klachten ergens anders vandaan kwamen.
Nog niet te spreken wat voor impact het had in huis. Wat hebben die meiden veel opgevangen…..
De belasting op het gezin was heel groot.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 