Zet je John Pronk in een supermarkt neer, dan weet hij zich geen raad. Maar op een militair schietterrein voelt hij zich helemaal op zijn gemak. Dat heeft alles te maken met zijn eigen tijd als militair en zijn daaropvolgende posttraumatische stressstoornis (PTSS). In de uitzending van Oldebroek geeft hij een bijzonder inkijkje in zijn leven als veteraan met PTSS.
Op zijn 18e gaat John voor het eerst op uitzending. Zijn tweede uitzending – naar Rwanda – is voor hem de genadeklap. “Ik was daar tijdens de genocide en ik heb daar het beest in de mens gezien.” Hier loopt John chronische PTSS op en stort volledig in. “Ik werd wakker in een kliniek en daar ben ik drie jaar gebleven voor therapie.”
Ondanks de therapieën is John niet meer de oude en daar loopt hij nog dagelijks tegen aan. “Door de PTSS kan ik slecht slapen, ik ben onrustig, zenuwachtig en ik kan niet tegen drukte.” PTSS is een chronische ziekte, maar van buiten zie je er niets van en dat maakt het lastig, vindt John. “PTSS dat heb je niet, dat ben je. Ik zou soms liever een been missen, want dan zien mensen tenminste dat er iets met mij is.” Gelukkig is er iemand die hem heel goed begrijpt: zijn vrouw Vera. “Zij is één van de weinigen die ziet hoe ik me voel en ze houdt rekening met mij. Dat is heel fijn, maar soms ook niet. Je voelt dan langzaam dat muurtje om je heen afbrokkelen en dat is best eng.”
Medicijn
Om rustiger te worden in zijn hoofd gaat John regelmatig fietsen. “Je denkt nergens aan, je trapt en je kop komt vanzelf tot rust.” Vorig jaar werd hij gevraagd om met een groep veteranen van Doorn naar Sarajevo te fietsen. Die reis betekent heel veel voor hem. Hij is als militair in Bosnië geweest en had niet erg plezierige herinneringen. Dit verandert zodra hij de grens overfietst. “Ik keek de mensen in de ogen en de glinstering die ik zag was genoeg. Ik zag dat ze verder zijn gegaan met leven. Dat is nou precies waarom wij uitgezonden zijn geweest, om dat te bereiken. Missie geslaagd.”
Broeders
John wordt echt gelukkig van anderen helpen. John is een tijdje vrijwilliger geweest bij een Veteranen Ontmoetingscentrum, maar het viel hem op dat daar echt alleen veteranen kwamen en daar wilde hij wat aan doen. “Politie-, brandweer- en ambulancepersoneel maken net zo goed heftige situaties mee. Zij moeten ook een plek hebben waar zij hun ei kwijt kunnen.” En daarom heeft hij met zijn vrouw Vera een Geüniformeerd Ontmoetingscentrum in zijn huis geopend. “We willen alle geüniformeerden een veilige plek bieden met mensen door wie ze begrepen worden. Voor anderen zijn wij moeilijk te begrijpen, maar onderling hebben wij geen woorden nodig. Je weet dat iedereen wat heeft meegemaakt, maar je hoeft er niet over te praten. Je kunt elkaar een schouder bieden. Die verbroedering is zo mooi: Je bent er voor elkaar en je laat elkaar niet los.”
Via onderstaande link komt U bij de uitzending:
ptss-dat-heb-je-niet-dat-ben-je
Bron: http://geloofeneenhoopliefde.eo.nl
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 