Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
Dennis was inmiddels aan het werk voor een burgerbedrijf.
Een verhuizing vanuit het hoge noorden naar het zuiden (mijn Brabant) stond in de planning. Het ging allemaal erg snel, huis verkocht/ huis gekocht, kinderen naar een nieuwe school etcetera.
Blik op oneindig en alles weer op de rit zetten zodat ik de ruimte had om een baan te zoeken. De meiden vonden het moeilijk om hier te wennen. Vooral de oudste, die ging naar de middelbare school. Dennis was fanatiek aan zijn nieuwe baan begonnen en had daar steeds meer zijn blik op. Thuis zijn vond hij maar ingewikkeld en druk.
In de eerste maand werden wij door de buren mee gesleept naar een activiteit in ons dorp. Hier werd ik blij van, Dennis dronk een biertje en ontspande. Het was een klein WAUW momentje maar daarna dook hij alleen maar verder in zijn werk. Iedere keer voor periodes naar het buitenland. Van een week tot maanden. Ik was het gewend maar het was niet wat me beloofd was……
Op den duur kreeg ik, na een tijdje in een grandcafe te hebben gewerkt in een bejaarden tehuis, een mooie kans om als leidinggevende op de vloer aan de slag te gaan bij een verzorgingstehuis. Dit was mijn kans en die ging ik grijpen.
Intussen was de spanning in huis vaak hoog en had Dennis inmiddels contact met een maatschappelijk werkster. We waren begonnen aan een verbouwing maar daar liep Dennis keer op keer op vast. Te veel chaos in zijn hoofd en daardoor geen overzicht. En ik, ik kreeg hem niet geremd. Gaf toe aan zijn ideeën want als ik dat niet deed was hij niet erg prettig om mee samen te leven.
Hij moest bezig zijn. Sleutelen, slopen, werken gewoon iets. Ons huis is verandert in een bouwval.
Ik wist wat ik wilde, die baan punt. Het was nu mijn tijd. Overleg met Dennis, geroepen, geschreeuwd en zag in zijn ogen dat hij niks liever voor mij wilde, hij ging het doen, meer thuis zijn en meer verantwoording pakken. Ik had beter moeten weten. Hij kon het gewoon weg niet………
De momenten dat hij thuis was probeerde we te vullen met leuke dingen maar de zin om iets te ondernemen werd langzaam aan minder omdat het moeizaam ging, en het huis werd een blok aan ons been……
25 november 2016;
In onze verhalen komt een hoop shit naar voren terwijl wij toch erg positief in het leven staan. Er zijn een aantal dingen waardoor wij het tot op heden redden. Dennis en ik weten 1 ding zeker, we doen het samen en de kinderen zijn altijd de motivatie om vooruit te gaan. Soms staan we op en weten we dat de dag niet gemakkelijk gaat zijn maar dat zijn de momenten dat we er een feestje van proberen te gaan maken. Lekker eten, muziek aan, als twee dolle aan de slag. In ieder geval iets wat ons die dag door trapt. Hard op klagen is niet echt ons ding. Wel zonderen we ons af want uit leggen hoe en wat blijft toch ingewikkeld.
Bijvoorbeeld: ik geef al jaren subtiel aan op de basisschool van de jongste dat dit binnen ons gezin speelt (schaamte voorbij). Onze jongste heeft zelfs op eigen initiatief een spreekbeurt gegeven over de veteraan. Ik heb er bij mogen zijn en dat heeft me aardig wat slik momentjes gekost achter in de klas (wat was ik trots, en wat was de jongste trots op zijn papa).
Waarom vind ik het belangrijk dat ze hier van op de hoogte zijn? Onze kinderen zullen niet de eerste zijn die zelf een probleem ontwikkelen door de situatie thuis en ik zet alles opzij om ze daar voor te beschermen. Dus ja juf….hoe gaat het met hem. Nee zijn scores interesseren me niet zo veel. Gaat het sociaal goed met hem? Dat is wat ik wil weten…..
Hij heeft zware dyslexie en dat is al een groot gevecht op zich maar ook dat leunt op mijn schouders. Dit heb ik aangegeven op school. Ik heb niet nog een ouder thuis zitten die elke dag 20 minuten rust in zijn kont en hoofd heeft om extra werk met Dennie te doen. Dus juf wilt u daar rekening mee houden?
En nee, Dennie is niet een jongen die vooraan staat en opkomt voor zichzelf. Dat leert hij nu pas. Hij heeft namelijk gevoeld dat in zijn veilige omgeving het niet altijd een optie was om dat te doen en als je het thuis niet leert is het moeilijk buiten toe te passen. Dus nee, Dennie is niet haantje de voorste. Hij is wel heel lief en meelevend. Want hij heeft rekening leren houden met….
Ik heb bij verschillende juffen aangegeven om er eens over te beginnen bij Dennie zodat hij kan zeggen waarom hij even niet met zijn hoofd aanwezig is. Dat hij weet dat het ook daar bespreekbaar is.
Gelukkig heeft hij een vriendinnetje in de klas en tot voor kort ook nog een vriendje (die is verhuist) waarvan de ouders net wat meer feeling hebben met het militaire leven, in ieder geval de interesse erin. Bij dat gezin kan Dennie zijn wie hij is en word hij bevestigt in zijn eigen ik. Alles is daar bespreekbaar en ze zijn ook het vangnet voor Dennie op het moment dat ik het even niet gebolwerkt krijg…. wat is zo een plekje kostbaar en wat voel ik me gezegend dat het er is.
…….Kunnen vertellen, ik ben naar Veteranendag geweest, en dat er iemand reageert ohhh gaaf….want dat is je papa hé. Gewoon dat dus.
26 november 2016:
Tijdens de uitzending zit je 24/7 met je buddy. Je gaat samen de poort uit, samen op 1 voertuig, samen eten, deelt frustraties, deelt de post van thuis, veel samen lachen, samen in de shit. Als de 1 er doorheen zit trekt de ander hem weer naar boven.
Als het spannend wordt hou je elkaar extra in de gaten. Mijn buddy wist tijdens de uitzending dat ik onder druk stond vlak voordat we de poort uitgingen. Hij wist heel goed dat ik druk was en dat de verhouding met onze commandant niet was zoals het hoorde te zijn. Mijn buddy zorgde dat ons voertuig altijd in topconditie was, dat ook mijn materiaal inzetbaar was als ik in de voorbereiding zat. Wat je in die periode opbouwt duurt in een normale vriendschap jaren en dan zal het nog niet zo hecht worden. Een buddypaar kan privé totaal andere interesses hebben en toch een hele hechte band opbouwen.
Na de uitzending is het contact tussen mijn buddy en mij alleen maar hechter geworden. Ik ging de dienst uit en hij ging naar de onderofficiersopleiding. Hij doorliep de opleiding met glans en werd uitgeroepen tot best man van de lichting.
Mij verbaasde het niet.
Een vakman met groen bloed, op en top militair. 1 waar een commandant op kan bouwen en ook 1 die de jonge garde onder de arm meenam om ze te helpen, begeleiden of aan te spreken als ze uit de pas liepen.
Kort na de KMS opleiding kreeg mijn Bud lichamelijke problemen, dusdanig heftig dat hij zijn vervolgopleiding niet mocht voortzetten. Zelfs zo heftig dat hij dienstongeschikt werd verklaard. Hij kon met 4 uitzendingen op zijn naam, waarvan de laatste 2 in 1 jaar, vertrekken. De man had een schat aan kennis en ervaring op het gebied van verkenning, was medic SF en een veelbelovend beginnend onderofficier. Ik ben misschien bevooroordeeld maar ook vandaag zou ik iedere strijd naast hem gaan staan. Hij fikst het.
Toch, dienstongeschikt bevonden…
Hij mocht zijn contract uitdienen maar een toekomst bij zijn geliefde defensie zat er niet meer in. Het gevolg was een groot zwart gat gevolgd door een psychische neerwaartse spiraal. Dat dalen zo diep kunnen zijn wist ik niet eens maar hij zat er. Daar waar ik en Mariska konden bijstaan deden we dat. Eej, is mijn Bud en die laat je niet vallen. Andersom zou hij het zelfde doen. Brothers in arms all the way. Vanuit defensie, zijn contract liep nog, kwam niets. Geen begeleiding en geen afscheid.
Geen bezoek, geen geluid. Alsof hij er nooit heeft gewerkt. Enkel foto’s…
Er zijn inmiddels een aantal jaren verstreken en heel, heel langzaam gaat het wat beter met hem maar het is een lange weg. Hij gaat het redden. Samen met zijn top vriendin en kleine kanjer komt hij terug.
Onze band is sterk en zal niet over gaan. We appen, bellen en bezoeken elkaar met grote regelmaat. Weekenden weg met de gezinnen. Ik steun hem en hij steunt mij.
Mooi buddypaar… Nog bij de psych geweest deze week? Ja, en jij…? We praten er veel over. Daarnaast houden we de humor er nog steeds goed in, galgenhumor doet het altijd goed. Toch vreet het…
Hoe kan het zijn dat iemand zo aan de kant geschoven wordt? Deze man had nog prima ingezet kunnen worden op een opleidingscentrum, kennisoverdracht, of een inlichtingenfunctie binnen een verkenningseenheid.
Hoe kan het zijn dat B.V. Nederland deze man de rug heeft toegekeerd?
Hoe kan het zijn dat deze man geen recht heeft op begeleiding vanuit de organisatie? Hoe kan het zijn dat deze man niet eens een fatsoenlijk afscheid heeft gekregen?
Hoe kan het zijn dat als B.V. Nederland ons morgen belt, maandag 07:00 melden op Eindhoven AirPort. Jullie gaan naar Afhanistan, we gaan…
Maar wel samen.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 