Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
17 november 2016:
Na aanleiding van een reactie op Freebird69 wil ik graag zelf reageren. Deze mevrouw beschrijft exact bepaalde zaken die mij raken. Waar het echt raakt is de herkenning in haar reactie en weten dat je niet alleen bent.
Ze heeft het over verhuizen, CHECK
Ze heeft het over emigreren, CHECK
Ze heeft het over verbouwen, CHECK
maar vooral CHECK bij nooit RUST.
Niet bij Dennis niet bij mij maar ook niet bij onze jong volwassen dames. Het gevoel niet te passen in een maatschappij waarin je leeft…..
Hieronder de reactie. Alsnog bedankt voor deze woorden.
“Zo herkenbaar
Mijn vader heeft in de 2e wereldoorlog heel veel meegemaakt
Waar wij (moeder 4 kids) niets van wisten
Geëmigreerd verhuizen verhuizen emigreren zo ging het altijd
Altijd verbouwen
Nooit rust nooit vrienden en vriendinnen als kinderen onzeker en vreemd nergens bij horen
Voordeel is wel dat je openmindend wordt en iedereen accepteert zonder de verschillen te vergeten
Nu ben ik 60 en merk dat ik er soms nog last van heb”
18 november 2016:
Nu even een stukje over het heden. Wij hebben, afgelopen jaren, wat af gebokst, waarin ik meestal vooraan stond om eventuele hobbels of gebeurtenissen op te vangen zodat Dennis, de kinderen maar ook mensen om ons heen er zo min mogelijk mee belast werden. Dit heeft een hoge tol van mezelf geëist. Alle ballen in de lucht houden maar als er 1 valt vallen ze vaak allemaal.
Mijn lichaam is de afgelopen twee jaar behoorlijk gaan protesteren en dit heeft geresulteerd in vier operatie’s. Ondanks dat, altijd weer door want wat als ik niet meer voorwaarts ga, wie vangt de ballen dan? Door de operatie’s ben ik nu uiteindelijk mijn baan kwijt. Net nadat ik een half jaar geleden het lef heb gehad om een overstap te maken naar een andere werkgever. Ik wilde er een uitdaging voor mij persoonlijk bij omdat ik al zoveel heb laten schieten de afgelopen jaren…..
De baan die ik hiervoor had was super maar miste net dat stapje extra. Kan mezelf voor mijn kop slaan want achteraf was het ook mijn oplaadpunt een plek waar ik Mariska kon zijn met te lieve collega’s. Ik had mijn uitdaging beter ergens anders uit kunnen halen. Bijvoorbeeld het verder opruimen van de puinhoop die er de afgelopen 8 jaar is ontstaan.
Nu zit ik thuis te wachten op het moment dat mijn lichaam weer mee werkt maar tot dat moment heb ik de tijd en verplichte rust om dingen op een rijtje te zetten en een begin te maken met de puinhoop. Voorwaarts mars maar half tempo deze keer…..En ja Dennis hoopt dat hij ook weer aan kan sluiten nu hij wat meer rust heeft, overgooien is toch gezelliger.
20 november 2016:
Thuisfront als buurtjes en vrienden.
Voor mij was dit allemaal nieuw. Nog nooit zo dichtbij een gezin gestaan waarvan de partner op uitzending was.
Bijna elke dag ff een bakkie doen, kletsen over van alles en nog wat en natuurlijk over Dennis. Gelukkig konden de kinderen ook goed met elkaar en hebben volgens mij ook veel besproken. Ook wij kregen af en toe een mail van Dennis met foto’s. De jongens en ik lachen om zijn dikke baard!!
Wij volgden het nieuws alerter dan anders. Zo hoorden wij ook dat er 2 soldaten gesneuveld waren, dat terwijl Maris net een weekendje weg was. Wat schrokken wij en hoe gaat het nu met Maris en de kinderen? Hoe erg het ook is, maar wat was ik blij dat het Dennis niet was. Toen Mariska weer thuis was ben ik naar haar toe gegaan om te kijken hoe het met ze was. Gelukkig redelijk. Dan zeg ze ineens, hey Peet moet je eens luisteren. Zo’n goed nummer van Nick en Simon. Tja en toen brak ik…….. Alle emotie kwam eruit.
Hoe ze thuis buffelde, klussen, verven en het voor de kinderen goed doen. Zitten wij even op het stoepje lekker een bakkie te doen, komt er een buurtgenoot, ja ik weet ook wat het is als je alleen bent!! Duh opzouten!!!
De situatie in Afghanistan, wat daar allemaal gebeurde.
Soms was ze net een stuiterbal, zoveel onrust in haar donder. Heb er ook wel om gelachen want tegen mij zeggen, Peet ontspan, go with the flow en Mariska maar doordenderen.
De oudste van de 3 kinderen vernam je niet zoveel van, die hobbelde mee, soms even ravotten met de buurman. De middelste werd een stil muisje, beetje op de achtergrond en de jongste, ja die vroeg zijn aandacht wel. Takel uit de film Cars speelde ook een belangrijke rol, stond mooi bij de computer waar Mariska elke avond trouw zat te wachten of Dennis ook on-line kwam.
Het was een emotionele tijd, waarin ik mijzelf ook goed ben tegen gekomen. Nog even en Dennis komt gelukkig weer thuis:-)
Ik heb heel veel respect voor Mariska hoe ze de boel draaiende hield, altijd eerst aan een ander denken en dan aan zich zelf.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 