Naar aanleiding van een post geschreven door Freebird69 ( volledige post te lezen onder categorie: Door anderen en Studie/ leermomenten ) werd er door anderen gereageerd. Nu gaat het niet om de anderen naamsbekendheid te geven, maar om verder te kijken op gebied van hulp, ondersteuning. Kijk eens voorbij de grenzen van het standaard.
Vanaf Tarin Kowt vlogen we via Kandahar en Minhad(Arabische Emiraten) naar Kreta om een verplicht, 2 daags, adaptatie programma te volgen. Doel van dit programma was, volgens mij, om een stuk te ontstressen, het 1ste terugkeer gesprek te voeren met je eigen club en wennen aan de veilige omgeving.
Dit programma vind plaats in een klein afgesloten resort waarbij het niet toegestaan is het terrein te verlaten. Hier ontging bij mij even het punt “wennen aan een veilige omgeving”. We zaten gewoon weer, weliswaar in luxe, op een ander kamp.
Het ontvangst was uitstekend. We werden opgevangen door de commandant ter plaatse met een praatje en het 1ste biertje in 5,5 maand. Hij smaakte uitstekend!
Aansluitend werden we met de groep in een kamertje gedrukt met een gespreksleider.
We zitten hier met zijn allen als collega’s en ik wil graag van jullie horen hoe jullie de uitzending ervaren hebben met elkaar als groep. Alles wat hier verteld wordt blijft binnen deze 4 muren en ik ben een collega dus begrijp wat jullie door gemaakt hebben…. Oke collega, wie de fuck ben jij dan dat jij ons begrijpt. Wat heb jij op je CV staan was de 1ste opmerking die onze collega te verwerken kreeg.
Collega was officier en had hoofdzakelijk stoffige bureau functies vervuld. Zijn uitzendervaring bestond uit een administratieve functie op Camp Butmir, Sarajevo, 2003. Laatste wat ik wil is beweren dat een bepaalde functie of type uitzending minder waarde heeft als een ander maar het begrip “ik begrijp wat jullie doorgemaakt hebben” was een hele gevaarlijke opening als je dergelijk gesprek op gang wilt brengen bij een eenheid die 5 maanden van elkaar afhankelijk was en 4 dagen eerder nog opereerde in afgelegen gebied in Uruzgan. Heel droog reageerde 1 van de kerels hierop. Goh, dan heb jij vast wel een TIC meegemaakt… Het antwoord van betrokkene draaide de deur die we na zijn intro dichtgooide op slot. Wat is een TIC?
Basiskennis voor iedere Afghanistanganger. TIC, Troop In Contact. Oftewel de eenheid heeft vuurcontact met de vijand.
Betrokkene begreep ons toch minder goed als hij dacht. Ongetwijfeld zat de man met de beste intenties in 1 ruimte met ons maar na deze intro was hij compleet kansloos in het opgang brengen van een gesprek. Vragen van zijn zijde om het gesprek nog te redden werden beantwoordt met een ja of nee gevolgd door ongemakkelijke stiltes. Uiteindelijk sloot de man de sessie maar af met de vraag of iemand nog iets kwijt wilde.
Voor mij totaal onverwacht wilde 1 vent wat gaan vertellen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij echt iets kwijt wilde. Voordat de 1ste zin uitgesproken was werd hij onderbroken door een ander. Kappen nou met dit gelul, ik ben er wel klaar mee. De gespreksleider ronde het gesprek snel af en we waren vrij in beweging. Ik keek de vent die wel wat wilde vertellen even aan en realiseerde me dat ik hier een steek liet vallen.
Ik bleef nog even achter tot de kerels de ruimte verlaten hadden en vroeg ons gedesillusioneerd gespreksleider of er in het programma ruimte was voor individuele gesprekken als daar behoefte toe was. Ja, de volgende dag zou dat eventueel ingepland kunnen worden als de behoeftige dit op tijd aan geeft. Dit individueel gesprek heeft in de dagen op Kreta niet plaats gevonden.
In de avond ging de bar open, kan me weinig meer van de avond herinneren…
Dag 2 werdt gevuld met wakker worden met een onverklaarbare hoofdpijn… en de keuze uit enkele uitstapjes begeleid door, als ik het me goed herinner, marechaussee.
Ik wilde tussen de burgers rondlopen daar waar je de vrijheid het meeste kon voelen. Ik koos voor het strand. Lekker tussen de toeristen hangen, biertje in de hand op een handdoek wennen aan het feit dat je je wapen niet continue naast je hebt. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij een klein strandje waar enkele hoogbejaarde Duitsers ons continue aanstaarde alsof we melaats waren. Laat maar, ik wil weer terug naar het kamp. Helaas, de bus komt pas weer over 3 uur.
Terug op het resort was ik er helemaal klaar mee. Na het avondeten, een prima BBQ, kon ik het niet meer opbrengen om aan te schuiven aan de bar.
Naar bed, morgen naar huis, naar mijn gezin.
Dan is alles weer goed…
Terugkijkend was het programma een leuke poging om 1ste stoom af te blazen.
Ik heb er veel over nagedacht hoe dit programma wel vorm kan krijgen. Wat als er wel een collega zat die je begreep, een veteraan uit eigen wapen of dienstvak. Wat als “het uitje” werd vervangen door verplichte individuele gesprekken met diezelfde collega veteraan uit eigen gelederen?
Reactie van anderen:
De adaptatie, ik heb het ervaren als een verplicht nummer. Ruimte om echt stoom af te blazen was er niet. Te strakke regie voering. In 2011 was er ook geen ruimte voor individuele gesprekken. In groepsgesprekken laat bijna niemand het achterste van de tong zien en zeker speelt mee de gedachte naar huis weg met dit thuis is belangrijker.
Tijdens de uitzending hadden we nagenoeg geen contact met de club wij zaten door omstandigheden ergens anders. Tijdens de adaptatie hebben we dit aangegeven en ook het groepsgesprek in de samenstelling gedaan met de mensen met wie we wel contact hadden. Ik had toen niets met de club en nu nog steeds niet. De heen en terugreis gedeeld en meer niet. De politiek correcte prestatiedrang van de leiding van de KL over de club had daar wel debet aan. Op de terugreis naast hem gezeten hij heeft geen woord gezegd, hij had alleen contact met zijn tablet.
Een serie bekijken. Zegt genoeg. Het meest lullige is ik moest terugkomen uit NL om deel te nemen aan de adaptatie. Wij waren om politiek correcte redenen eerder terug gehaald omdat er geen werk voor ons was. De media hadden dat goed opgepakt omdat een collega dat had aangegeven. Het stomme is waar wij zaten hadden wij wel werk.
De medale parade. Ben niet gegaan lekker op mijn werk gebleven. Boeven vangen vond ik belangrijker en ik had daar een beter gevoel bij. Het gevoel van wel iets positiefs bijdragen aan onze samenleving in NL. De medaille aangetekend per post ontvangen. Linea recta in de vuilnis gegooid. Zegt mij namelijk niets. Ik heb mijn opgedragen taak gedaan en als ik weer zou moeten/kunnen gaan dan ga ik weer
De tijd daar ben ik goed doorgekomen en thuis ook. Het politiek correcte gedoe ja….daar heb ik moeite mee gehad. En af en toe komt het weer naar boven zeker als de opgedragen zaken/ taken een politieke correcte achtergrond hebben en waarbij de veiligheid en welbevinden van het personeel in het gedrang komt in mijn ogen.
Reactie twee:
Mooie leermomentjes in kwetsbaar durven zijn
Als holistisch therapeut en ervaringsdeskundige in het samenleven met iemand met psychische problemen, leid ik op aanvraag, ervaringsbijeenkomsten voor familieleden voor de doelgroep van de groep die valt onder relatie van een (ex)-geüniformeerde.
Bent U partner/(ex-)partner/echtgeno(o)t(e), vader, moeder, verzorgende, broer, zus of kind van een (ex-)geüniformeerde, dan spreken wij over een relatie. Deze bijeenkomsten bieden een sfeer van veiligheid, vertrouwen, respect en zijn zonder enig oordeel. Zo ook één van de bijeenkomsten van afgelopen week.
De groepsdynamiek was open en er heerste een gevoel van veiligheid, waarin de familieleden zich kwetsbaar durfden op te stellen en hun ervaringen deelden. In overleg met de groep schoof er een professional aan. Tja en als je bij ons wilt zitten, word er gevraagd om je voor te stellen en niet alleen met naam en titel, maar laat ook een stukje zien van je eigen kwetsbaarheid. Bij ons gaat het om verbinding, verbinding met jezelf en met de ander. De professional (noemde naam, titel en het arbeidsverleden) bleef oppervlakkig met als gevolg dat de familieleden ook stopten met het delen van hun gevoelens. Jammer voor de professional, die heeft een kansje gemist. Mooi leermomentje voor mij om 10 keer na te denken, voordat ik toesta om een professional aan te laten sluiten. Onder voorwaarde van jezelf durven zijn met je kwetsbare kanten ben je als professional welkom. Professionaliteit is prima, maar laat zien dat je mens bent, want dat mag je bij ons ook gewoon zijn. Voor de duidelijkheid, met bovenstaand stukje suggereer ik niet dat de professional al zijn/haar problemen moet delen met de cliënt. Oh ja, we lachen ook tijdens deze bijeenkomsten!
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 