Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel 1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
30 oktober 2016:
Tijdens de uitzending hebben zich meerdere incidenten voor gedaan die het nieuws haalden. Elke keer had dat zijn impact in het uitzendgebied maar ook thuis.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ergens anders slapen voor mij niet de grootste hobby is maar ik was vastbesloten om een weekend weg te gaan met de kinderen, mijn vriendinnetje en schoonmoeder. Netjes aan sitcen (dit is het orgaan binnen defensie waar je als thuisfront naar toe kan bellen mocht er wat zijn) doorgegeven waar ik was zodat mocht er iets gebeuren ze op de hoogte waren.
Op naar het huisje. De middag voor vertrek gebeurd er een zwaar incident in Afghanistan. Hierbij laten twee jongens het leven en zijn er 2 zwaar gewond. Maar we gaan punt. Je kan de kinderen niet teleurstellen. Verdriet, angst, de gedachte aan de families vliegen door je hoofd en hart. Maar met zijn alle de auto in en het nummer “de Soldaat” van Nick en Simon op. Dit kon de kleine uit volle borst mee zingen dus vol volume en lekker mee schreeuwen.
We gaan genieten, dit had ik Dennis beloofd……… Ondertussen mail contact gehad, zover dat het mogelijk was maar de knoop in mijn maag zat er en liet me niet los. De nachten ben ik doorgekomen met overgeven en voor me uit staren. Nu kon ik er even niet mee omgaan. Ik was niet thuis, niet bij de computer en moest alle info van de tv halen, geen rust. Overdag maakte we plezier en zochten genoeg afleiding maar zo, wat was ik blij om weer thuis te zijn……..
Het doel was om de kinderen een fijne tijd te geven en dat was meer dan gelukt. Een tweede keer, no way.
Via de msn was goed te merken dat ook de angst bij andere vrouwen er goed in zat. Even bellen en elkaar moed inspreken. Dat was wat we deden.
De kinderen waren er iets minder mee bezig. Het weekend had voor hen waarschijnlijk een mistig deken over het nieuws gelegd. Wel weer even langs de leerkracht en voor mij hier en daar een extra koffie date om even te ventileren. Ook bij de mensen om me heen begon ik te merken dat ze onder de indruk waren van hun eigen gevoel en het effect op ons. Dit hadden vele niet echt voorzien. Mijn vriendinnen stonden inmiddels vrolijk mee te huilen in de keuken naast de Senseo of theepot. Positief is denk ik wel onze 2e naam en ging dus snel weer met een lach door.
Lekker eten samen, Lol trappen samen, het projectje slaapkamer afmaken was in volle gang, mijn verassing voor Dennis na terugkomst. Maar het wachten duurde voort…
En op verzoek van de jongste hier het nummertje.
30 oktober 2016:
Vandaag met het hele gezin naar het Nederlands militair museum, ook hier eerst met zijn tweeën op verkenning geweest om te kijken wat het deed met emoties. Maar geschikt bevonden door Dennis, om dus nu met zijn alle te gaan 😁.
Noot Raoul: Waarom dit uitje hier geplaatst? Dit om een ieder er van bewust te maken dat een uitje NIET altijd zomaar spontaan kan. Bij dit uitje zijn ze eerst op verkenning geweest om te ervaren of het “veilig” is voor Dennis.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 