Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
26 oktober 2016:
Even terug naar de uitzending, de rest van de club is er nu ook. Dit geeft mij rust, ze zijn compleet. De contacten met vriendinnen van de collega’s pingen binnen via de msn. Even praten over hoe was je afscheid en red je je een beetje?
Mijn gezin draait op volle toeren door. Het eerste goedgevulde pakketje is onderweg richting Afghanistan. Ook nog een extra dekbed overtrek erbij (een mooie roze van K3, dit veroorzaakt de grootste lol bij de meiden). De kleine zoekt af en toe een extra warm plekje op schoot. Gewoon het leven pakken zoals het komt is het motto maar de aantrekkingskracht van de computer is groot en moet mezelf daar tegen verzetten.
Zo gaan er weken overheen met hier en daar een dipje. Opeens is papa toch wel lang weg en beginnen de kinderen hem ieder op hun eigen manier te missen. De oudste 11 jaar probeert mee te helpen in huis, de middelste van 9 trekt zich wat terug (wel een signaal of niet????) de jongste van 3 loopt af en toe te zoeken naar een maatje om Lego mee te spelen.
Het eerste pakketje uit het uitzendgebied komt binnen. Dit is even het juiste moment voor allemaal. Een fantastische roze, paarse en blauwe boerka. Voor de kleine een kleinigheidje. Papa is weer even dicht bij en wij hebben de grootse lol met onze nieuwe kledij. Dit moest natuurlijk mee naar school. We gaan weer door en ik ga nog iedere avond slapen met als laatste blik op de computer, er staat niks dus hij is veilig…. truste…..ik droom je hier bij mij
27 oktober 2016:
Is een beschadigde veteraan zielig?
Moet je medelijden hebben met een veteraan die niet teruggekomen is zoals hij wegging. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken maar nee, voor mij geen medelijden. Ik was gezond van lijf en leden voor dat ik naar Afghanistan vertrok en mij volledig bewust van het feit dat mij iets kon overkomen. Ik had ingecalculeerd dat ik gewond kon raken of erger. Ik was me er ook van bewust wat ik thuis achterliet en wat mijn ingecalculeerde risico’s voor hen zou betekenen als me iets zou overkomen. Waarom dan toch die keuze maken? Ik denk dat dit voor een burger heel moeilijk voor te stellen is waarom iemand er naar uitkijkt om uitgezonden te worden.
Ik denk dat het te vergelijken is met een prof voetballer. Ooit begonnen bij de amateurs en langzaam doorgestroomd naar een profclub. Na jaren trainen en competitie spelen mag hij naar het WK. Dat WK was voor mij die uitzending. Ik wist dat ik een topteam naast me had en de gedachte om niet mee te gaan kwam überhaupt niet in me op. Nog niet misschien.
Voor mijn gevoel hebben we als BV Nederland een goedWK gespeeld en zelfs de finale gehaald, ook al zullen daar de meningen over verdeeld zijn. Persoonlijk denk ik echter wel dat dit de enige WK finale ooit is waar gelijkspel is gespeeld. Hebben we op sommige momenten kansen laten liggen en was de prijs soms te hoog. Leuk dat een minister in een interview roept dat “onze jongens en meisjes” aanzien hebben op wereldniveau…
Misschien heb ik daar iets gemist maar ik heb geen jongens en meisjes gezien.
Kerels en vrouwen dat wel maar dit terzijde.
We hebben als geheel een top prestatie geleverd met de middelen die we hadden. In tegenstelling tot andere uitzendingen van de BV Nederland waren onze middelen toereikend en hadden we de ruimte om te handelen indien nodig. Ondanks, of misschien wel dankzij, het gebrek aan daadkracht en kennis van onze directe commandant hebben wij kunnen handelen zoals we gehandeld hebben. Zonder restricties. Dat deze “vrijheid” van handelen mij uiteindelijk de kop gekost heeft is een ander onderwerp.
Ondanks het feit dat ik nooit verwacht had dat ik schade zou oplopen aan een uitzending wist ik dat het risico er in zat.
Ondanks het feit dat het me wel gebeurt is zou ik het zo weer doen. Zonder twijfel.
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben.
Eerste jaren voelde ik schaamte. Wat loop ik te zeiken, waar heb je het over! Ik leef, ben nog compleet. Wat zeik je nou. Ga gewoon door Foempert en loop niet te janken. Als ik eens langs ging bij mijn oude eenheid repte ik er met geen woord over.
Soms bekruipt me dat gevoel nog steeds maar weet inmiddels wel dat het anders werkt. Situatie is zoals het is en sinds 3 jaar heb ik de hulp die bij me past en het heeft effect. Sla ik 1 of 2x over merk ik het meteen. Ik moet wel blijven gaan.
Maar zielig nee, verre van. Ik heb het WK gespeeld.
Ondertussen heel wat mailtjes en foto’s van Dennis ontvangen. 1 hiervan een mail waarin hij uitlegt wat het ritueel is van de poort uitgaan en wat ze zoal daar buiten doen. Dit geeft mij een helder beeld, maar hou het grotendeels voor me. Omdat ik weet dat niet iedereen hier een betere nacht rust van krijgt.
Wanneer we af en toe een webcam sessie hebben komen hierbij ook de kids aan de beurt, weer houd de middelste zich grotendeels afzijdig. Maar op een afstand kijkt en luisterde ze mee, en soms haakte ze aan.
Op school ging het goed met alle twee en de kleinste deed zijn dingetje. Ik zelf voelde me wel vaak alleen ondanks de lieve mensen om me heen. Maar het is niet Dennis die me even vast kan pakken en zegt het lukt wel, het komt goed.
Er zijn momenten waarvan je zegt die vergeet je niet maar voor andere partners/ouders wel herkenbaar, je doet thuis je ding boodschappen naar een vriendin, kinderen van en naar school brengen etc etc.
En dan opeens heb je een leuke ontspannen ochtend gehad buiten de deur. Je was je mobiel vergeten en hebt 10 keer gedacht haal ik hem op……. (mijn hoofd riep nee maak je niet druk die paar uurtjes maken niks uit) en dan…… je loopt het schoolplein op met de kleine aan de hand de meiden stormen naar buiten en haken aan, op dat moment word je aangesproken” heb je het gehoord er is wat gebeurd in AFGANISTAN ” al weet je hoofd dat als het jou man betreft dat je het nooit op deze manier zou horen, dan nog slaat de paniek intern toe en wil je naar huis naar je computer. Maar op dat moment zie je vier grote ogen naar je kijken met angst in hun blikken. Je moet rustig blijven punt, je antwoord “nee sorry niks van gehoord” en pakt de meiden en loop weg. Waarop ik in alle rust hun al lopend naar huis probeer gerust te stellen……Alles is vast goed met papa, zullen we straks een pakketje voor hem maken en en en en…..nog meer bullshit zinnetjes. We wilde allemaal naar huis naar binnen en ik naar de computer ff checken wat, hoe, en wanneer er iets gebeurd was in Afghanistan, zodat ik de meiden en mezelf rust kon bezorgen……… rust onzin, van stress level 98% weer terug naar 60/70%
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 