Ervaringsverhaal van een veteraan met zijn partner, Voor, Tijdens en Na de uitzending. Van twee kanten belicht/ verteld. Deel 5.

Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt

24 oktober 2016:

Graag wil ik aansluiten op het stuk wat Dennis hiervoor geschreven heeft, dat zal het op bepaalde punten ook wel doen maar niet geheel.

De thuisfront dag tijdens de uitzending, was een dag waarin verschillende elementen waren verwerkt.

Een vast element was een kleine ruimte waar een live verbinding was met het uitzendgebied, de meeste kregen de kans op contact met hun militair. Wij niet, de onze waren namelijk weer de poort uit zoals bijna heel de uitzending.

Dus hebben ons er maar afzijdig van gehouden, en ja toch doet het wat om allemaal happy/ emotionele koppies te zien (het was hun gegund) de gene die contact hadden gehad. Maar leuk was het niet voor ons….. het fijne van die dag is dat wij familie van 69 elkaar ff zagen.

Ook was er een element waarin je voorlichting kreeg over de terugkerende militair. Daar kan ik kort en bondig over zijn, geef hem de ruimte hij zal even rust moeten hebben. Mijn gedachte” what the fuck en ik dan!!!!!!! ” maar rust en ruimte zou ik hem geven. Geen infofolder met wat als het niet goed gaat wie wat kan je bellen en wat zijn symptomen van een niet functionerende militair. Nee dat mag je zelf Google, nou dat heb ik!!! Nadat ik mijn man na een akkefietje met de kinderen huilend als een klein kind vond in een hoekje op de zolder!!! Het ging niet goed met hem, wat nu???

De weg hebben we gevonden maar dat heeft veel kracht gekost en niet te vergeten emotionele littekens binnen het gezin. Vooral de eerste jaren, het binnen de muren houden was loodzwaar want niemand mocht het weten, want het was immers niet waar, en breek daar maar eens doorheen als vrouw in je eentje.

Want ja, na jaren wonen in zeven weet je wat voor stempel je krijgt als vrouw van, als je zegt dit is de 4de verjaardag achtereen die je mist van de middelste. Kan je nu niet eens een keer nee zeggen, dan vind de organisatie je al snel een storende factor die het functioneren van de militair in de weg staat. Dit is een klein voorbeeld maar er zijn er legio.

Maar dit veranderd je wel, je gaat door en maakt van elke kerst, sinterklaas, verjaardag, vakantie een feestje ook al vier je hem alleen met je kids. Want alles voor de militair, wanneer roep je als partner genoeg stop klaar. Die grens is ver weg dus ook voor mij was het een hoge drempel om te bellen richting defensie, met he joh, het gaat niet goed met Dennis en het gezin gaat naar de kl*te. Want was ik dan dat zeikwijf????? Ik heb gelukkig gebeld iets met trots en een vuilnisbak. En jaren later heb ik ook voor mezelf gebeld wederom iets met trots en een vuilnisbak.

Defensie heeft ons veel mooie dingen gebracht, maar dat neemt niet weg dat kritisch zijn op de organisatie best mag.

 

 

25 oktober 2016:

 

We krijgen veel reacties over Freebird69. Daar zijn we heel blij mee. Onderstaand stukje kregen we toegestuurd van een moeder van een veteraan.

De angst beklemt me,al maanden beseffend dat Afghanistan geen 2x Bosnie is,

jouw ken ik en vertrouw op je,weet dat je vertrouwen heb in je collega’s maar je wereld daar om je heen?

Het gevoel van ik wil je zien,ik wil je vast houden kon ik niet meer los laten,het gevoel werd steeds sterker en wist ik moest naar je toe daar kon niemand me meer in tegen houden,Pa begreep het en zei als je dit voelt moet je gaan.

Daar stond ik dan voor jullie raam niemand geloofde het ….. je deed de deur open …..

je gezicht ….. weet nog wat je toen zei en ik kon alleen maar zeggen …. ik kan je zo niet laten gaan …..

Dat ik mijn gevoel gevolgd heb heeft mij gesterkt vanaf je vertrek tot aan je thuis komst.