Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
13 oktober 2016:
Mariska vroeg of ik ook een stukje op deze pagina wil schrijven. De afgelopen 8 jaar hoor ik regelmatig “schrijf het van je af” en ik krijg geen letter op papier. Ik lees boeken van oud collega’s die hun verhaal op een mooie en waardige manier op papier hebben gezet maar zodra ik moet schrijven hoe ik de afgelopen jaren heb ervaren krijg ik geen letter op papier. Wat moet ik schrijven? Hoe ik de uitzending heb ervaren? Waarom. Een enkeling onder de lezer was erbij of heeft een idee waar ik het over heb. De grote verhalen bewaar ik ook niet voor de kroeg. Gaat niet want ik ben niet gezellig in de kroeg en als je denk dat ik het wel ben scan ik ieder persoon, iedere hoek en weet ik iedere uitgang en veilige locatie. Ik zie een ruzie eerder als ieder ander. Ik wil zicht op de uitgang en met mijn rug tegen de muur. Mij laat je niet zomaar schrikken. Lukt het je wel en loop je lachend weg heb je mazzel. De kans is groter dat ik direct uithaal. Ik heb al een vooroordeel als ik een naam hoor en als de zon verkeerd staat heb ik al een hekel aan je. Soms of vaak maar meestal niet. Snap je? Zo makkelijk ben ik in de omgang. Maar geloof me, 99% kans dat ik eigenlijk geen hekel aan je heb. Tenzij….\U0001f609 Zodra ik niet hoef te denken begint het te malen. Dat is zeg maar zodra je op je werk in de auto stapt naar huis. Thuis ben ik vaak een gefossiliseerd lichaam van 37graden met een IPad in mijn handen. Ik doe mijn best om gezellig te doen tijdens bezoek aan familie of vrienden. Ik ga er zeker niet met tegenzin naar toe maar ben vanaf binnenkomst gefocust op gezelligheid. Even terug naar die kroeg. Hoe gezellig denk je dat ik ben als een van de kinderen een diploma krijgt? In de massa van ouders 1 bonk spanning en tijdens de uitreiking zelf een emotioneel drama. Waar ik naar toe wil met dit, ineens toch wel lang, verhaal is dit. Stel je eens voor dat diegene die naast je ligt zou zijn zoals ik. Hoelang hou je dat vol? Als je een vader hebt die zo is. Hoelang blijf je dan nog papa zeggen? Ik heb geluk. Mijn gezin heeft me altijd gesteund en ondersteund. Opgevangen en gedragen. Vele hebben dat niet. Daarom zijn mijn vrouw en mijn kinderen de echte helden van mijn uitzending. Daarom steun ik Mariska met deze pagina. Daarom ga ik toch ook maar af en toe een stukje plaatsen. Omdat zij haar erkenning van mijn uitzending verdient.
X.
14 oktober 2016:
En dan is hij weg…… Vooraf al tegen de mensen om me heen geroepen laat me de eerste week maar even, iets met in ritme komen dit deed ik ook met oefeningen. Eigenlijk niet meer als mijn gevoel terug in een doosje duwen dekseltje erop rammen en just keep on smiling!
Wat ik ook elke keer heel bewust deed was de teugels aantrekken thuis, want ja je bent in onbalans en de kinderen voelen dat, dus even streng.
De eerste nacht duurt lang, hoor ik iets!!! Nee, Zou het allemaal goed gaan, Natuurlijk!! Hoe maak ik het zo dat de kinderen er het minste last van hebben….. Hoe voelt Dennis zich….. Ben ik sterk genoeg……. En zo nog honderd gedachtes meer, maar weet uit ervaring dat dit de eerste nachten gebeurd maar dat ook ik na een paar dagen slaap als een os. De laatste gedachte is altijd “we redden ons wel”.
Het wachten is nu echt begonnen, nee in ons huis geen pot met snoepje voor elke dag/week 1 ook geen aftelkalender daarvoor zijn 22 weken echt te lang. Gewoon doorgaan is het motto en op naar de helft 11 weken. De kinderen zijn 11-9-2 daar is niet een gepast draaiboek voor, op gevoel en kijken wat ze nodig hebben. En maar hopen dat je het opmerkt als het niet zo goed met ze gaat………….vanuit defensie heb je 1 heel nummer mocht er nood aan de man zijn
Een vaak gestelde vraag van kinderen, hoe lang is dat dan 22 weken? Dan geef ik het antwoord van na de grote schoolvakantie tot aan oud en nieuw, dan hebben ze vaak wel een indruk hiervan.
15 oktober 2016:
Dennis is aangekomen op kamp Holland, hij is twee weken eerder vertrokken als de rest van zijn club voor de overdracht. Op dat moment zijn er 14 man die ook van de zelfde eenheid afkomen, hij kent ze dus goed. dag twee zou hij misschien met hun de poort uitgaan maar er werd anders besloten. hij bleef op de base, in de OPS vanwaar beslissingen en radio contact met de eenheid werd gehouden. Bij deze trip ging het mis ze reden op een IED (bermbom), verschillende gewonden waarvan 1 ernstig. Dit was dag drie voor ons, het verhaal erachter heb ik later pas vernomen. Maar de eerste keer schrikken was een feit ook de kinderen hiervan afschermen was niet mogelijk de volgende dag op school zouden ze het anders toch wel horen. Wat tranen gelaten en van binnen gehoopt dat de jongens er bovenop zouden komen. De wereld stond ff stil…….
Maar kinderen moeten eten onder de douche en naar bed. Dus de wereld draait door maar ik ging er als een automatische pilot in mee. Mijn gedachtes waren niet thuis die waren bij Dennis, bij de jongens daar, bij de familie van de gewonden maar ook bij de club van Dennis en hun familie die over een kleine twee weken gingen vertrekken. Laat na dit nieuws elkaar maar eens los, Dennis was er al en ik moest door PUNT.
De volgende dag toch maar ff mee naar school de juf en meester inlichten zodat er een oogje op de meiden werd gehouden, de eerste lieve, maar ook gewoon nieuwsgierige mensen die je aanspreken, NU niet ik wil naar huis de muziek aan en ff een stevig potje huilen of lekker knuffelen met de kleinste zodat ik om 12:00 mijn rug weer recht heb met een lach op mijn gezicht voor de meiden.
En nu hopen dat Dennis contact op kan nemen. De mail staat open en msn aan.
16 oktober 2016:
De 1ste week in het gebied was 1 groot drama. Een incident bij onze voorgangers waarbij 1 man zwaargewond raakte. De wijze waarop daar door de commandant op het kamp op gereageerd is, het opvangen van de eenheid na terugkomst op het kamp en het aanhoudende falen van eerdergenoemde commandant.
Van betreffende commandant zou ik de komende periode afhankelijk zijn als het gaat om opdrachten en inlichtingen. Het vertrouwen in hem was na 2 dagen volledig verdwenen. Sterker nog, toen ik mijn gebrek aan vertrouwen in zijn acteren aangaf gaf betrokkene aan niet om te kunnen gaan met dergelijke situaties. Dit lichaam had nooit voet op Afghaanse bodem mogen zetten. Dit was de man die mij op spannende momenten, via de radio, rust moest kunnen brengen met goed advies. Het had hem gesierd als hij op dat moment bij de kolonel aangegeven had dat hij ongeschikt was. Wat hadden de afgelopen jaren er dan anders uitgezien. Ik vraag me regelmatig af, wat als ik betrokkene nog een keer zou tegenkomen, wat zou ik hem zeggen? Ik heb geen idee en wat zou het veranderen.
Deze 1ste week heeft mij wel duidelijk gemaakt dat ik het alleen moest gaan doen met mijn eigen club. Enige kennis en kunde omtrent het optreden van ons als verkenners was binnen de eenheid waar wij onder vielen niet aanwezig. Dit heeft, gedurende de gehele uitzending en tot op de dag van vandaag een enorme impact gehad.
Ik heb het enorm getroffen met mijn eigen club van verkenners en ondersteuning. Die mannen hebben zich gedurende de gehele periode volledig gegeven. Zoals iedereen binnen defensie had ik een buddy. Diezelfde heb ik nog steeds en diezelfde buddy heb ik over 40 jaar nog. 69E1, held!
Ondanks alles wat er afgelopen jaren allemaal is gebeurt zou ik het met deze club zo weer over doen.
Hoe ik terug gekomen ben had ik nooit verwacht. Totaal niet zien aankomen maar het is zo. Terugdraaien gaat niet. Ik heb een super gezin, ik werk nu voor een top bedrijf en ik hoop dat ik samen met Mariska de uitzending een plek kan geven. Dat we samen met ons verhaal bij kunnen dragen aan verbetering in het terugkeer proces van veteranen en ander geüniformeerde collega’s maar zeer zeker ook het gezin er omheen na een ingrijpende periode zoals een uitzending.
Dit kan niet thuis zwijgend op de bank. Daarvoor moet je naar buiten treden.
Ik ben niet de enige.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 