Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
11 oktober 2016:
Hoiiii,
samen met Dennis besloten om toch maar een plek te maken voor ons verhaal. En alle verhalen die daar uit los komen, op deze manier de schaamte voorbij.
Soms vraag je jezelf af of je iets wel of niet kan zeggen. En dit hardop zodat iedereen die de moeite neemt om het te horen het ook kan verstaan. Wij als gezin zijn al behoorlijk lang bezig om te vechten voor wie we zijn en dus te overleven, we houden van mekaar en daar komt niks tussen. Mijn man, mijn liefde is veteraan dit betekent dat hij zich ingezet heeft voor de binnen en buitenlandse veiligheid uit de naam van iedereen die vrijwillig deelneemt aan onze democratie( iedereen mag stemmen ). Dat de gevolgen van een uitzending neer komt op onze schouders is wat we weten en ervaren, mijn man ik en onze kinderen gaan door. Ik en mijn kids zijn trots op onze veteraan en zijn jongens van de uitzending, ik weet dat ze dingen gezien en gedaan hebben die veel mensen zich niet voor kunnen stellen. Maar weet dat ze het gedaan hebben vanuit hun hart in opdracht van de politiek. Dat niet iedereen ongeschonden uit een uitzending komt, dit kan lichamelijk maar ook geestelijk zijn gebeurt. het tweede is aan de buitenkant niet te zien en moeilijk te begrijpen. Voor de veteraan het moeilijkst, deze zou moeten erkennen dat de ruwe bolster af moet om uiteindelijk door te kunnen gaan. Het gezin hoopt en incasseert keer op keer want je weet wie de veteraan als persoon is/was, dat het moeilijk is bijna elke dag weer blijft tot op heden de waarheid. Maar houden van blijft, hij is mijn grote liefde met al zijn eigenaardig heden, maar gun hem zijn leven terug het gevoel dat hij situaties niet uit de weg hoeft te gaan. Dat sociale contacten die de moeite nemen om hem te leren kennen en niet oordelen voordat ze de binnenkant hebben bereikt. Nee hij maakt geen contact hij vind jullie maar raar. Ohhhh ja dat is vandaag waarschijnlijk morgen niet maar in de avond misschien weer wel. En ja boos of grof gebeurt ook wel eens compleet onverwachts, maar hij springt s ‘nacht ook voor je uit bed als je help appt. En hele ernstige verhalen doet hij af als Och terwijl het minst geringste emotionele filmpje hem kan doen huilen……. best ingewikkeld ook voor mij en zeker voor de kids. Ik let altijd op hem als een havik, want ja ook ik ga inmiddels situaties uit de weg en ook ik ben soms boos verdrietig…… nu zijn we bezig beter te worden genezen is een illusie. Hij heeft therapie en ik hobbel daar af en toe mee naar toe, het gaat beter maar de weg is lang……..maar we doen het samen. Maar zoals altijd is geweest bij ons, de deur staat open koffie staat klaar ook wij kunnen het niet alleen.
Mariska.
Wie gaat er mee op reis? 2007/2008 we gaan volop in de voorbereiding van de uitzending naar Afghanistan. Wij als gezin staan hier achter en weten dat het echt niet makkelijk gaat worden. Maar met de lieve mensen om je heen moet het te doen zijn. Het wennen aan het weg zijn van papa vooral voor de kleinste komt ruimschoots aanbod. Zoals het ook wel genoemd word een uitzending voor een uitzending. Deze uitzending vergelijken met de vorige valt snel af, deze keer ben ik niet zwanger. Dus een blanco papier een gaan. Vooraf schat je ook als partner de risico’s in en deze zijn aanzienlijk. Daarmee de moeilijkste vraag aan Dennis die ik ooit gesteld heb ” schrijf asjeblieft drie brieven voor elk kind 1 waarin je uitlegt waarom je deze keuze maakt en hoeveel je van ze houd” een rare vraag in veel ogen wel. Maar geloof me de handleiding nabestaande liet niet veel ruimte voor gevoel, en was ook niet iets wat ik in drieën kon delen als het noodlot toe zou slaan. Mijn insteek was niet meer dan dat ze iets zouden hebben wat duidelijkheid zou geven en nog van meer betekenis dat ze iets zouden hebben wat ze bij hun hart konden dragen voor de rest van hun leven. Dit heeft Dennis voor mij en de kids gedaan. Ze stonden in een mapje in de computer, ik heb ze nooit gelezen en we hebben ze na de uitzending gewist. Het was gelukkig niet nodig geweest maar rust gaf het mij wel. Ook heeft Dennis op de school van de meiden een spreekbeurt gegeven, want toen woonden we in Friesland en niet meer in de militaire woonenclave zeven, dit om een beetje begrip te creëren naar de meiden. Dit heeft hun zeker geholpen.
Dennis ging weg met een klein clubje 15 man, hierdoor hoorde ze niet bij het grote onderdeel wat op dat moment in Afghanistan aanwezig was. Dus de communicatie die vanuit defensie geboden werd was op minimale gronden van toepassing op hun club. Dit heeft Dennis en een beetje mij doen besluiten om te kijken of het mogelijk was om in ontspannen sfeer als club en aanhang bij mekaar te komen, dit heeft voor wie er behoefte aan had leuke fijne contacten opgeleverd. En ook fijn om te weten wie de jongens zijn waar je man mee weggaat. Het vertrouwen was er.
Afscheidsfeest ongeveer 1 week voor zijn vertrek op onze manier, met rot geintjes als joh als ik niet meer terug kom is dit beeldje voor jou en voor jou is dat schilderijtje. Niet iedereen kon het waarderen maar het was onze manier om er mee om te gaan.
De nacht van het afscheid, wij hadden samen besloten dat we niet mee gingen naar Eindhoven, Dennis zou twee weken eerder vertrekken als de rest van zijn club en dan zou ik daar met de kids toch maar verloren staan. Afscheid nemen op commando waarna ze moeten opstellen in jou gezichtsveld sloeg ik graag over, dus dit deden we thuis op onze manier geslapen zover mogelijk op de bank met zijn tweetjes om vier uur s’nachts de kinderen wakker gemaakt en nog even stevig geknuffeld. Met natuurlijk de onderlinge weddenschap wie huilt het eerst ik of Dennis. Maar als je kinderen intens verdriet hebben is zo een weddenschap snel verloren. Hij werd opgehaald dus laatste kus en knuffel bij de deur en de woorden van mij “pas op jezelf, dan pas ik op het zooitje hier”. De aftrap van 22 lange weken……
12 oktober 2016:
Waarom Freebird69, deze hebben binnen ons gezin maar zeker rondom de uitzending een speciale betekenis. Freebird staat voor een nummer van Lynyrd Skynyrd dit was bij ons al favoriet maar tijdens de uitzending werd het door Dennis zijn club gedraaid als ze de poort uit gingen, en wanneer ik een filmpje opgestuurd kreeg stond deze er standaard onder als muziek. De tekst zegt een hoop.
De 69 was de roepnaam (callsign) over de radio in Afghanistan en dit was binnen hun kleine kamp op kamp Holland duidelijk zichtbaar. Elke keer weer grappig als je in de Bruna staat en vraagt om een staatslot met eindnummer 69.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 