Met toestemming van betrokkenen mag ik hun verhaal hier plaatsen. De achterliggende gedachte is, dat men op deze wijze anderen inzicht kunnen verschaffen wat een uitzending doet met de uitgezondene en zijn gezin/ familie. De enige namen die soms te zien zijn zijn de voornamen. Geen familiefoto’s in verband met privacy. De verhalen/ momenten zijn gekoppeld door mij en worden gefaseerd op de blog geplaatst als deel1, deel 2 enzovoort. Hun verhaal geeft een open kijk hoe men een uitzending ervaart, wat het doet en zeker de invloed op het gezin, kinderen, familie en kennissen. De volgorde van de stukjes zijn per datum van plaatsing gerangschikt.
17 oktober 2016:
Week 2, Dennis voor het eerst de poort uit met de oude club.
Nu wachten wanneer komt hij weer online? Het leven thuis begint in ritme te komen, de kinderen gaan hun gangetje want ja papa is wel vaker weg. Althans zo probeer ik het luchtig te houden…..
PING hij komt online” woehhoeee”
Hij schrijft “Hoi schat stuur je een foto”
Waarom ik stopte na de foto… omdat daarna de internet uitviel en communicatie niet meer mogelijk was…. weer wachten, wachten tot hij weer op groen sprong. Paniek nee bezorgd wel, wat was er gebeurd.
Als het ernstig was geweest hoor je het niet op deze manier. Dat wist ik gelukkig wel.
Maar wat was er aan de hand en hoe ging het met iedereen, dat vroeg ik me af en het antwoord liet op zich wachten.
Later kwam Dennis online en vertelde dat de weg was weggezakt en dat iedereen er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen.
Naar de kinderen toe hebben we er een grapje aan vast geknopt dat er helaas wel 1 hele kikker bij was omgekomen, hier hebben ze om gelachen en de rest van de wereld mee voor de gek gehouden.
Maar zo is dus elk contact moment onverwachts en weet je nooit hoelang de lijn open blijft.
Een week na het incident ging ik de 1ste keer de poort uit met onze voorgangers. Ik zou samen met de Luitenant in de bushmaster meerijden, achterop en bovenluiks.
Voor de eenheid de eerste rit na het IED incident. Het zou een rustig ritje rondom Tarin Kowt (TK) worden. Na een bevelsuitgifte de poort uit. Bovenluiks had ik een prima uitzicht over de colonne en de omgeving. Eerste ritje alles scherp in de gaten houdend, alles verliep prima. Door TK center om achter TK af te buigen richting west.
Ik stond achterwaarts in het voertuig en ineens voelde ik het voertuig naar de zijkant glijden. Tegelijkertijd hoorde ik commotie in de cabine. Instinctief wist ik wat er ging gebeuren. Terwijl het voertuig van de weg gleed en kantelde liet ik me in het voertuig vallen.
Toen we stil lagen keek ik om me heen om te kijken of iedereen oké was. Alle inzittende reageerde exact het zelfde. Hoe gaat het met mijn maten. Ik miste 1 man. Even was ik bang dat hij onder het voertuig lag. Heel kort maar want toen ik naar mijn voeten keek, zag ik dat hij onder me lag. Het enige wat ik zag was zijn hoofd in het troebele water happend naar adem. Ik schreeuwde hem toe of alles oké was. Het was de tolk. Hij reageerde goed maar leek klem te zitten. Toen ik hem overeind wilde trekken bleek dat ik op hem stond. De blik in zijn ogen op dat moment was onbeschrijfelijk. Toen we eenmaal uit het voertuig waren kon ik alleen maar lachen.
Het was domme pech op een klote locatie. Materiële schade aan het voertuig, chauffeur met een deuk in zijn ego maar de tolk een zwemdiploma rijker. Het voertuig was door de locatie moeilijk te bergen. Het werd een lange dag op locatie wachtend op ondersteuning vanuit Kamp Holland in de vorm van de QRF Quik Reaction Force versterkt met een Leopard bergingstank.
De aanwezige genie (69G!) haalde alle explosieven uit het voertuig. Blijkbaar was bij 1 van de handgranaten de pin gebroken bij de schuiver. Toch geluk gehad. Als die afgegaan was…
69G bracht het projectiel gecontroleerd, buiten het voertuig, tot ontploffing.
De QRF kwam ons versterken in de beveiliging van onze perimeter(omgeving). We waren door de omgeving niet in ons voordeel en hoe langer we er zaten hoe groter de dreiging werd.
De bergingstank Deed zijn trucje en uiteindelijk stond het voertuig weer op 4 wielen.
Return to base (RTB). Terug op het kamp nog even debriefen met een dikke cola en naar de kamer (fab). Ik bleef maar grinniken om het smoelwerk van die tolk half onder water. Op de kamer gelijk de laptop aan en MSN aanslingeren.
Mariska was uiteraard online, een kort hallo en gelijk stuur ik haar de foto van het voertuig op zijn kant in de sloot. Ik moest haar natuurlijk vertellen wat er gebeurt was.
Op de foto lag ik naast de chauffeur op de grond voor het voertuig.
De verbinding verbrak. Kut… Dan eerst maar douchen en eten. Vertel het straks wel…
18 oktober 2016:
En dan, dan zit je naast je man op de bank die fanatiek aan het typen is geslagen. Zijn emotie schieten van links naar rechts en als de jongste aandacht vraagt los ik het maar even op(hij hoort hem echt niet).Deze momenten zijn er de afgelopen 8 jaar veel geweest. Op dit moment gelukkig niet meer hele avonden, en roep, tik of por hem erbij. Soms helpt het maar vaak niet, maar nu is het even goed, hij schrijft zijn verhaal.
19 oktober2016:
Een anoniem berichtje waarvan ik hoop dat er nog meer volgen,
1 bladzijde uit een dagboek van 2008, Dankjewel voor deze intieme blik in je gedachte.
Daar gaan we
En dan is het moment ineens daar je gaat weg. Nee niet naar een mooi vakantieland maar naar een oorlogsgebied waar je vecht voor zoveel levens. Ik ga niet met je mee naar de kazerne, dat kan ik niet handelen. Ik geef je die laatste kus bij de voordeur die laatste knuffel waarvan ik hoop dat het niet echt de laatste zal zijn, maar fuck zeg wat ben ik daar bang voor!!
Ik weet dat jullie samen met de groep in goede handen zijn, maar die idioten daar buiten?!!
Ik zie de auto verdwijnen in de verte, de auto waar jij in zit op weg naar Afghanistan. Vanaf nu ben ik “alleen”. Ik wacht hier op jou, ik ben er altijd voor jou want ik hou van jou en ben zo verschrikkelijk trots op jou en al je maatjes.
Tot over 4/5 maand lieve schat, kijk alsjeblieft goed uit! Het aftellen is begonnen en dat terwijl je pas net bent weg gereden.
Ik verlang nu alweer naar je knuffels maar voorlopig zal ik het moeten doen met msn en telefoon. Ik zal luisteren naar al je verhalen en er voor je zijn, wanneer het ook maar nodig is.
Binnen eenheid 69 heerste een gezonde kameraadschap. Een sterk team die elkaar prima aanvult. We werden aangevuld met 6 man van de genie, 6 man mariniers voor de vuursteun en 3 man om radioverkeer uit te luisteren. Totaal 40 man. 5 maanden aangewezen op elkaar. Gedurende de gehele periode nagenoeg geen opgetogen woord. Iedere vent was een aanvulling op de ander.
Een van onze belangrijkste aanvullingen was nr 41. Onze tolk.
Een doorsnee tolk vertaald. Daar wordt hij voor betaald. Wij waren gezegend met een niet zo doorsnee tolk. Onze tolk had kloten. Onze tolk kreeg een lijk nog aan het lullen. Voelde als er iets niet klopte. Wist als iemand niet de waarheid vertelde en niet geheel onbelangrijk, de enige lokale tolk die bewapend was. Als wij naar de heavy weapon range gingen op de buitenring van het kamp ging hij mee. Onze tolk zat bij mij op het voertuig en hij kon met ieder wapen welke we aan boord hadden overweg. Altijd handig die extra paar handen.
Onze tolk had al een aardige bagage. In het verleden vertaald voor Amerikaanse special forces, waar hij naar eigen zeggen als een hond werd behandeld. Bij de Nederlanders voelde hij zich gerespecteerd. In 1ste instantie werd hij ingezet bij het korps commando troepen. Nadat deze tijdelijk het gebied verlieten werd hij gekoppeld aan 69. Hij was bekend met vuurcontact en met het incident met onze voorgangers was hij ook betrokken. Wekelijks vroeg hij me naar de status van de gewonde. Hij kende de klappen van de zweep.
Achteraf gezien was hij de 1ste die in de gaten had dat ik mezelf begon te verliezen.
We hadden een rit van Kandahar naar Tarin Kowt. De taak was het begeleiden van Franse troepen die vers aangekomen waren in Afghanistan. Het werd een frustrerende ellenlange rit met veel wachten op plaatsen waar je dat absoluut niet wilde. De frustratie had grotendeels te maken met het feit dat we voorgaande rit vanuit Kandahar in een hinderlaag waren gereden waarbij we 5,5 uur non stop vuurcontact hadden gehad. We wilde gewoon door. De omgeving gaf weinig ruimte voor dekking.
Mijn irritatie en zorg om de situatie nam met de minuut toe en bereikte zijn hoogtepunt toen ik vanuit ons laatste voertuig de melding kreeg dat een Afghaan langs de weg een snijdende beweging langs de keel maakte in de richting van mijn kerels. Ik dacht dat ik gek werd. Ik stopte en zei onze tolk mee te komen en ging in de looppas naar de locatie waar de Afghaan zich bevond. Nadat ik de Afghaan in het zicht had, hij was met nog een persoon, en hij mij ook zag aankomen trok ik mijn Glock (pistool) uit mijn holster. Ik gaf onze tolk de opdracht alles wat ik ging zeggen letterlijk te vertalen zonder rekening te houden met politieke bullshit. Nadat ik de man duidelijk had gemaakt hoe ik over hem, zijn hele familie en de hele teringzooi in zijn land dacht voelde ik de enorme drang om mijn pistool te gebruiken. Ik zag de tolk, in zijn ooghoeken, richting onze voertuigen kijken en dat bracht me op een of andere manier bij zinnen. De tolk vroeg me of hij de 2 mannen weg mocht sturen. Ja, antwoordde ik maar ik wil ze alleen zien rennen. Nadat de 2 heren, waarvan ik overigens nog steeds van overtuigd ben dat het Taliban aanhangers waren, in een lichte draf uit het zicht verdwenen keken de tolk en ik elkaar aan. We both had enough, no more zei hij. Ik zag de traanglinsters in zijn ogen. Voor mezelf gooide ik het op de situatie van die dag maar hij had gelijk.
Zonder dat ik het zelf, of mijn kerels, wist had ik mezelf al verloren.
Enkele dagen na dit incident kwam de tolk naar me toe. Hij kon het niet meer opbrengen om de poort uit te gaan. De jaren achtereen van patrouilles, vuurcontacten en met name het incident met onze voorgangers hadden hem gebroken. Normalerwijs zou ik een tolk bedanken en retour sturen naar de tolkenbegeleiding maar hem niet. Hij had veel betekent voor onze voorgangers en ons. Via via kon hij aan de slag in een rustige functie op het kamp als begeleider van Afghaanse militairen.
We hebben nog cadeaus uitgewisseld voor elkaars gezin. De dag voordat ik het gebied uitging zocht ik hem nog op. Keep in mind, home is still the same. Don’t expect all people to understand was zijn laatste boodschap. Jaja vriend blablabla. Take care en bedankt voor je inzet.
Hoe had hij het achteraf bij het juiste eind.
A…, vriend. Hoop dat je gezond bent.
20 oktober 2016:
Thuis had ik het geluk dat een vriendin die zelf uit een militair gezin komt, tijdelijke woonruimte nodig had. Aangezien ze niet de eerste was maar ook niet de laatste die tijdelijk bij ons in huis heeft gewoond….. Was dit voor mij en ook voor de kinderen erg fijn net twee handen en ogen meer. En een uitlaatklep voor mij, even midden in de nacht je verhaal kwijt kunnen is toch stiekem wel erg fijn. Daarbij liet ik haar, en zei mij, Mijn ochtendritueel computer aan en even de telegraaf checken. Die zijn het snelst met nieuws van defensie, en dit deed ik voor dat ik naar bed ging ook. Schijnzekerheid er staat niks over Afghanistan dus het is goed!!
Ook maakte we veel lol en plezier met mekaar waardoor er toch vaker een ontspannen sfeer heerste in huis, ook mijn lieve buurtjes aan 1 kant die totaal geen ervaring met defensie hadden bleken een fantastisch vangnet voor mij, maar ook voor de meiden die samen met hun zoons ( zoals Dennis ze noemde pisvlek en kotskop, dit stond uiteindelijk op een badmat die hij van hun cadeau heeft gekregen om mee te nemen naar Afghanistan )van de zelfde leeftijd uren konden praten. Ook die jongens vonden het spannend dat de buurman weg was.
Daarbuiten had ik nog een lieve vriendin die te pas en onpas aan kwam waaien. Heerlijk even kletsen over van alles. Ook kwam er regelmatig een vriend over de vloer van mij en Dennis, hier werden vooral ook de kinderen erg blij van, een man over de vloer die stoeide en net even anders met ze omging meer zoals papa. Ook de buurman was hier erg belangrijk in.
In de dagelijkse beslommering komt de familie niet echt in voor, omdat daar het contact toch beperkt mee was die woonde minimaal op 250 km afstand.
De partners van de eenheid die krijgen nog een apart stukje.
Bij deze thanx lieve mensen het heeft me door de uitzending getild.
Waarom is lotgenoten contact zo belangrijk om 1 hele simpele reden STEUN.
Ze maken ongeveer het zelfde mee tegen elkaar kan je alles zeggen, je onzekerheden, je angsten maar ook hoe het voelt als het einde van de uitzending nadert (psttttt heb jij al nieuwe lingerie gehaald) dat soort dingen.
Voor deze uitzending woonde wij in zeven bij de kazerne Seedorf, daar leefde de militaire gezinnen met elkaar in 1 wijk. Dit had nadelen maar ook grote voordelen bijvoorbeeld tijdens een uitzending, je werd begrepen door de mensen om je heen. In de weekenden waren er meer vrouwen alleen met hun gezinnetje. En trok je je aan elkaar op.
In Nederland is dit anders je woont in een stad/dorp en hebt burgers om je heen (ja echt waar zo noemen militaire en de gezinnen ervan jullie BURGERS), en is dat lotgenotencontact niet altijd in de buurt.
Defensie organiseert wel thuisfrontdagen maar de dag voorafgaande aan de uitzending krijg je informatie(op deze infodagen kom ik later nog een keer terug) De hoofdmoot is in ieder geval niet contact leggen met de partners/ familieleden van de militaire daar is weinig ruimte voor. Ook tijdens de uitzending heb je nog thuisfrontdagen. Daarom heeft Dennis er voor gekozen om van te voren een keer ontspannen bij elkaar te komen, al houd je er maar 1 leuk contact aan over. Voor verschillende is dit wel gelukt. Steun vanuit de eenheid of defensie heb ik in ieder geval niet ervaren.
Aan die gezellige avond had ik twee contacten overgehouden, en weet dat die meiden weer contact hadden met andere zo kreeg je toch wel mee hoe het met de een en ander ging. Wij belde elkaar msn elkaar op momenten als de jongens bv lang de poort uit waren, maar ook als we gewoon gruwelijk de baal hadden van het alleen zijn, want nee ik was geen alleenstaande moeder etc etc, wat er op den duur wel gedacht werd door de buitenwereld want ja mijn vent was er nooit. Ook na de uitzending heb ik nog contact gehouden met 1 vriendin, toch samen een heel pad bewandeld. Ik snap haar, zei snapt mij zonder veel woorden.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 