Vandaag ( 18 oktober 2016 ) een lezing mogen verzorgen aan een groep collega’s werkzaam op Schiphol. Dit was de eerste van een serie van vier. Ik merkte al snel dat er een berg ervaring aanwezig was, waardoor we vrij snel door de theoretische stof/ feiten heen konden. Na de uitzending van “Recht uit het hart “konden we snel beginnen aan gedragsverandering. Het viel mij in eerste instantie al op dat er verschillende collega’s gespannen reageerden. Hun lichaamstaal vertelde genoeg en tijdens de pauze waren de eerste ervaringen al uitgesproken. Eén collega werd zeer getroffen door mijn ervaring. Zij had het zelfde meegemaakt, alleen met haar partner. Ook dat niemand er wat van vond of er iets mee deed. Zij heeft hierop anoniem stappen ondernomen om het vertrouwen niet te schaden. Tijdens haar tranen riep ze ook nog sorry. Gelukkig sprongen de collega’s die nog aanwezig waren hier positief op in door te vragen: ” Sorry? Waarvoor? ” Ook na afloop was er een collega die zijn tranen niet kon bedwingen. De vragen die voornamelijk werden gesteld hadden meer te maken hoe het nu met mij gaat. Dus meer de gevolgen op de lange termijn. Had ik het geleerd om er mee om te gaan?
Steeds vaker verbaasd het mij dat er zoveel ” beschadigde ” collega’s zijn. Soms schrik ik hoeveel ik los maak met mijn verhaal en ik hoop zo ontzettend dat als ze los zijn dat ze er verder iets mee gaan doen. Soms denk ik: Ik maak zoveel los, misschien moet ik er wel mee ophouden. Aan de andere kant natuurlijk ik niet. Ik wil laten zien dat je kunt leven met PTSS en ook is dat niet altijd even makkelijk.
Op 20-10-2016 mocht ik onderstaande terugkoppeling ontvangen:
Raoul maat!
Ik heb je verhaal de nodige keren de revue laten passeren in mijn hoofd. Het zal niets nieuws voor je zijn, maar ik was echt onder de indruk! Het raakte me, je zag het ook ( tranen ). Ook bij mij kwamen tijdens de rit naar huis emoties boven die ik lang niet meer gehad heb en heb zo nu en dan een traantje moeten weg vegen. Ik ben daar blij om. Jij gaf het zo mooi aan: ” ik ben blij dat ik kan huilen soms, dan heb ik het gevoel dat ik nog mens ben.”
Ik ben tot de conclusie gekomen dat wat ik gezien heb, goed heb kunnen verwerken en blij ben dat ik die dingen, die ik gezien heb, ergens in mijn hoofd en leven een plekje heb kunnen geven. Ik heb er geen ” last ” meer van. Wanneer erover gepraat wordt, dan komen sommige gevoelens weer even naar buiten en dat mag nu dan ook.
Raoul, dank je wel man. Ik ben oprecht blij voor je dat het weer beter met je gaat. Nu nog je slaapprobleem en je bent ( bijna ) weer de oude ( hahahahaha ). Nee, je zult nooit meer de zelfde zijn, hoe dan ook. De truc is inderdaad: hoe gaan we zelf om met veranderingen en gebeurtenissen…….
Voor mezelf zeg ik: doel gehaald.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 