Op 11 oktober 2016 was ik weer op de brigade in het zuiden van het land om een lezing te verzorgen van een team operationele collega’s. De lezing bij het eerste team was ook goed verlopen dus ik had alle vertrouwen in deze. Bij binnenkomst werd mij al snel gevraagd of ik er een probleem mee had dat anderen ook aanschoven. Uiteraard is dat geen probleem. De groep zat goed in de lezing en stelde vragen tijdens de lezing. Na een kleine pauze het programma “Recht uit het hart” laten zien en vandaar uit het laatste uur in gegaan. In het vragenrondje kwamen verrassende vragen naar voren. Hoe staat onze werkgever tegenover deze lezingen. Ze waren verbaasd om te horen dat ik voor veel lezingen verlof op neem, omdat ik anders maar één lezing per maand kan geven. Ik vind mijn missie te belangrijk om het maar bij één per maand te houden. Al snel bleek dat ook in deze groep een hoop pijn onder het oppervlak zit. Na afloop stond ik na te praten met een collega ( tevens ook vertrouwenspersoon ) toen één collega liet weten dat heel veel zaken herinneringen bij hem opriepen, herinneringen van angst, pijn, verdriet en machteloosheid. Als voorbeeld kwam hij met een gebeurtenis die hem over komen was. In een bepaald moment werd bij hem ( hij was ongewapend ) een pistool tegen zijn voorhoofd gezet en hij werd gedwongen om achteruit te schuifelen. Uiteindelijk is hij achter een glazen deur gaan staan als vorm van bescherming. Na zijn uitzending kwam de persoon, waar bij hij zich moest melden ivm debriefing, twee uur te laat op de afspraak. Hier werd hem verteld dat hij maar eens moest terug denken aan…….. Er werd toen een verhaal verteld over iemand die ook iets mee had gemaakt. Een bekende/ familielid van deze persoon. De collega moest maar snel naar huis gaan ( het was vrijdagmiddag ), want dat was hij in ieder geval de files voor. Dat was zijn debriefing.
Een andere collega kwam vertellen dat hij bij mijn verhaal met kinderen, het te zwaar kreeg en zijn tranen niet meer kon tegenhouden. De emotionele pijn was van zijn gezicht af te lezen. Hij vertelde over een incident tijdens een missie in het buitenland, waarbij een bazaar werd bestookt en waarbij heel veel burgers gewond gedood werden. Hij heeft zijn plicht gedaan op dat moment, maar later kreeg hij heel veel last van flasbacks enzovoort. Later is hij terug geweest op die bewuste plek, waardoor hij het een plaatje kon geven. Echter door mijn verhaal over het opvanghuis werd weer als opgerakeld en werd de emotionele pijn weer zichtbaar. Hij was hier zo verbaasd over dat hij eigenlijk kwam vragen waardoor dat nu kwam. Welk antwoord moet ik hier nu opgeven. Ik ben een ervaringsdeskundige en geen hulpverlener.
Twee terugkoppelingen die veel zeggen en laten zien dat er veel pijn aanwezig is en dat we iets moeten met deze pijn. Ervaringen delen, begrip tonen, een luisterend oor. Gelukkig stond de vertrouwenspersoon naar mij en ook deze werd snel duidelijk dat er toch stappen gemaakt moeten worden.Hoe weinig weten wij wat er bij onze collega’s speelt en zeker de veteranen. Hij weinig word er gedeeld. ( Gedeelde smart is halve smart).
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 