Onzichtbaar ziek

Verlies van doorzettingsvermogen en kracht. De flashbacks en de nachtmerries die dagelijks terugkomen doen pijn. Soms huil ik dag en nacht. Ook wordt ik wel eens volledig in paniek en huilend wakker zonder dat ik weet waarom.
Niemand kan aan mij zien dat ik ziek ben en dat ik elke dag weer vecht.

Ik ben de grip op mijn dagelijkse leven verloren en voel me hopeloos. Het gevoel dat ik buiten de maatschappij sta. Noodgedwongen stoppen met school en toen ook nog met werken. Dat allemaal om niet nog verder af te glijden.
Mijn dagelijkse ritme & sociale contacten viel in één klap weg wat zorgt voor een doelloos gevoel.

Elke dag raak ik een beetje meer uitgeput. Toch houd ik mijn gevoel haast altijd voor mezelf omdat er een groot stigma op mensen met psychische klachten rust. ‘’Ga maar niet met haar om want ze heeft zo veel problemen’’. Iets wat ik vaak te horen kreeg en wat er voor zorgt dat ik bang ben om mensen kwijt te raken en me daardoor nog meer afzonder.

Men begrijpt vaak niet waarom iemand met psychische klachten niet in staat is om (volledig) te werken maar zo nu en dan wel (leuke) activiteiten kan ondernemen.
Wat zou ik graag ruilen met deze mensen! Geef mij maar de aller zwaarste baan die er bestaat in ruil voor mijn ptss.
Niets is namelijk slopender dan dag en nacht vechten tegen ptss. Dag en nacht geconfronteerd worden met je grootste angsten, flashbacks waarin de naarste gebeurtenissen ongecontroleerd naar boven komen, slechte nachtrusten, zomaar ineens in paniek kunnen raken omdat je getriggerd wordt en dan nog alle vooroordelen en stigma’s om je heen. Ja ik ben ziek, en nee ik ben mijn ziekte niet!

Maar ooit komt er een dag dat mijn zon doorbreekt. Ondanks alle vooroordelen en stigma’s schaam ik mij zeker niet meer voor mijn verleden en ptss en besluit ik daar heel open over te zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik ingrijpende gebeurtenissen heb meegemaakt de afgelopen 18 jaar en dat, dat zich ontwikkelde tot ptss.

Ik ben begonnen aan het zwaarste jaar dat mij ooit zal overkomen. Ik ga verder met de strijd tegen mezelf. Ik doe een stap terug uit de maatschappij en ga 13 maanden in intensieve behandeling. Ja, ik zit er onwijs tegenop, maar ik zal het afmaken want opgeven is namelijk geen optie als je weet dat het mogelijk is! Beetje bij beetje zal mijn pijn zich ontwikkelen tot mijn kracht!

Bron: http://www.metronieuws.nl/ 2 juni 2016.