Vandaag is het Nederlandse Veteranendag. Dé dag waarop veteranen van nu, maar ook van vroeger, bedankt worden voor hun inzet voor de vrede. Marianne Noot (58) is medeoprichter van de stichting MeforYou voor partners en gezinsleden met een posttraumatische stressstoornis. Haar man heeft PTSS sinds hij diende in Bosnië. “Ik was hem kwijt en de kinderen hun vader.”
“Op mijn zestiende leerde ik mijn man kennen en wisten we gelijk dat het goed zat. Hij werd beroepsmilitair, we zijn getrouwd en kregen drie kinderen. In die tijd dacht ik niet na over wat er zou kunnen gebeuren. Met PTSS waren we helemaal niet bezig.”
“In 1994 werd hij uitgezonden naar Bosnië. De dag dat hij terugkwam, voelde ik meteen dat er iets aan de hand was. Iets klopte er niet, maar ik kon mijn vinger er niet goed op leggen. Hij was niet meer de man die ik heb uitgezwaaid.”
JEZELF KWIJT
“Hij kon zomaar woest worden als er speelgoed van de kinderen op de grond lag, was erg afwezig en in zichzelf gekeerd. Vaak kreeg ik het gevoel dat ik tegen een muur aan het praten was. Daarnaast had hij last van migraine, van zijn darmen en werkte hij zich een slag in de rondte. Ik brak mijn hoofd erover, maar had geen idee wat er aan de hand kon zijn.”
“Om ervoor te zorgen dat hij niet zou ontploffen, ruimde ik losliggend speelgoed op. Zette ik een vrolijk gezicht, om ervoor te zorgen dat de kinderen niets door zouden hebben van de spanningen binnenshuis. En juist omdat ik overal rekening mee wilde houden, raakte ik mezelf kwijt. Spontaan iets roepen, ging niet. Straks zou hij ontploffen. Je leeft in een grijs gebied, want het duurde nog tot 2008 voordat hij daadwerkelijk de diagnose PTSS kreeg.”
DIEP, ZWART GAT
“Onze relatie ging alsmaar verder achteruit. We hebben een aantal keer op het punt gestaan er een einde aan de maken, ik was mijn eigen man kwijt. Ik kende deze persoon niet meer en toch probeerde ik constant te zoeken naar de man waarop ik verliefd was geworden.”
“Er met mijn omgeving over praten, ging niet. Niemand begreep het. ‘Dan ga je toch gewoon bij hem weg?’ Ik begon mijn eigen gevoel weg te stoppen. Uiteindelijk besloten we toch bij elkaar te blijven. Nu ben ik daar ontzettend dankbaar voor, omdat het ons later alleen maar sterker heeft gemaakt.”
VADER VERLOREN
“Het moeilijkst vond ik dat hij depressief en neerslachtig was. Hij draaide niet mee in het gezin, waardoor ik heel vaak het gevoel had dat ik er alleen voor stond. Ik was de vader én de moeder. Ik was degene die ze naar bed bracht, die ze voorlas en die spelletjes met ze speelde. Hij was alleen maar in zichzelf gekeerd.”
“Onze oudste dochter van 30 heeft wel eens gezegd: ‘Ik ben mijn vader verloren nadat hij in Bosnië is geweest.’ Dat deed ontzettend pijn, maar het was wel de waarheid. Ze wist hoe het was om hem te missen tijdens zijn verblijf daar, maar de man die terugkwam, was haar vader niet.”
EERSTE STAP
“In 2008 zijn we naar de hulpverlening gestapt. We hadden goede hoop, niet wetende dat dat het begin zou zijn van vele jaren hulpverlening. PTSS, daar ben je niet zomaar vanaf. Je man krijgt hulp, maar jij als partner blijft er alleen voor staan. Wij waren erg onstabiel, terwijl een stabiel thuisfront voor veteranen met PTSS juist zo belangrijk is.”
“Terugkijkend vind ik dat we er sterker door zijn geworden. We weten nu dat we op elkaar kunnen bouwen en zijn heel openhartig naar elkaar. Als mij bijvoorbeeld iets dwars zit over iets wat hij vroeger een keer gezegd heeft, kan ik dat nu tegen hem zeggen. Hij hoeft niets terug te zeggen, maar hij luistert. En dat is voor mij al genoeg.”
“Het gaat nu redelijk goed met hem. Nadat hij in 2008 in een diep dal terecht kwam, er langzaam weer uitgeklommen en vorig jaar weer begonnen met werken. We proberen nu ook vooral te genieten van de positieve dingen, zoals dat we eind dit jaar opa en oma worden. Verder probeer ik met de stichting MeforYou door lezingen te geven aan partners en hulpverlenende instanties mensen bewust te maken. Dat mensen de signalen eerder herkennen, zodat er sneller professionele hulp ingeschakeld kan worden. Ook bieden wij een luisterend oor, want dat is zo belangrijk. Ik heb dat destijds best wel gemist. Ik weet als geen ander hoe het is om te leven met iemand met PTSS.”
Bron: https://vrouw.nl
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 