Wij krijgen dagelijks veel PTSS ervaringen toegezonden van mensen die zich herkennen in de verhalen van onze lezers. Het leven met mentale problemen is niet altijd makkelijk voor naasten maar ook niet voor jezelf. Mensen reageren soms door hun klachten extreem en dit kan voor rare opmerkingen zorgen bij mensen. Stephan is militair en vecht tegen zijn posttraumatische stressstoornis en deelt zijn verhaal graag met jullie.
Ik ben nu al bijna 7 maanden thuis en vaak raak ik met mensen in gesprek die vragen stellen over mijn PTSS. Zeker in deze tijd van de social media zoals Facebook en Twitter waar ook ik gebruik van maak om mijn dagelijkse bezigheden te delen. Wij worden door onze therapeuten opgedragen om “leuke” dingen te gaan ondernemen hoe moeilijk dit ook is voor mij. Als je dan eens lekker de stad in gaat om eens wat te shoppen met je vrouw en deze overwinning afsluit met een terrasje en een heerlijk biertje, dan deel ik dit net als veel mensen even op de social media.
Ik kan bijvoorbeeld genieten van verschillende biertjes tijdens een lekkere maaltijd en deel dit dan op Facebook.
Helaas wordt je daarna terecht gewezen door je omgeving dat je toch wel erg veel drinkt. Goed ik neem dit ter harte aan en ga toch eens terug kijken, en wat schets mijn verbazing? Staat er gemiddeld 1 a 2 keer per week een post waar een foto met een biertje op staat. Dat mensen zich zorgen maken ok, maar zo erg? Nee dat is in mijn ogen weer overdreven.
Goed het is wel duidelijk dat je in de gaten wordt gehouden op zo’n moment en dat je erg moet oppassen wat je plaats op de social media. Mensen reageren niet op je post maar houden je dus wel goed in de gaten. Wanneer het lekker weer is krijg ik regelmatig reacties over het lekkere weer en je bent lekker thuis. Ik plaats alleen de opmerking RUILEN? Je krijgt er alles bij mijn nachtmerries gedachten en mijn medicatie. Je krijgt meestal snel een reactie terug NEE LAAT MAAR.
De vragen over wat is PTSS en waarom krijgt de een het wel en de ander niet. Dit zijn vragen waar ik geen antwoord op kan geven. Mensen vragen ook regelmatig wat heb je dan precies voor trauma opgelopen. Als ik dan kort uitleg wat ik heb gezien en heb ervaren dan wordt het snel stil. Heel langzaam probeer ik weer mijn dagelijkse bezigheden op te pakken maar steeds krijg ik een klap in mijn gezicht en doe ik weer een stap terug.
Toch ging ik vorige week even boodschappen doen met mijn vrouw en zoontje. Het is voor mij erg moeilijk om mij te begeven in ruimtes met veel publiek. Alles ging eigenlijk goed tot we achter een moeder en een kindje liepen met een ballon. Plotseling klapte de ballon. Ik schrok hevig en het leek of er bij mij een riem rond mijn middenrif stevig aangetrokken werd. De vrouw zag dit en riep: zeg ik weet niet wat jou mankeert hoor maar het is maar een ballon hoor.
Mijn vrouw reageerde gelijk met het verzoek door te lopen omdat ze inderdaad niet wist wat ik mankeer.
Bron: https://mentaalgezond.nl
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 