Op 11 november 2015 mocht ik in de middaguren een lezing verzorgen aan een klas van de Leergang Senior Medewerker van het opleiding en trainingscentrum koninklijke marechaussee in Apeldoorn. De nadruk lag heel erg op herkenning van symptomen en hoe een gesprek aan te gaan. Telkens weer blijkt dat deze twee onderwerpen toch onbekend zijn, waar men een soort van angst voor heeft. Een gesprek beginnen? Kan ik eigenlijk niet maken,want voor het zelfde geld maak ik een wond open. Misschien maak ik wel meer kapot dan goed. Ik zou niet weten op welke wijze ik moet beginnen. Dat zijn vaak de eerste opmerkingen die men maakt. Na wat proberen en er met elkaar over praten komen toch wel wat mogelijkheden aan de oppervlakte. Vaak wordt snel duidelijk dat beginnen met een neutrale vraag een goed begin kan zijn. Ook een vraag met het woordje wil er in behoort tot de goede mogelijkheden. Als men een vraag krijgt met het woordje wil erin dan heeft men de vrijheid om een keuze te maken en die vrijheid werkt ontladend. De keuze die gemaakt wordt is altijd goed voor de vragensteller. Helaas ook vandaag was er weer een collega die niet de hele lezing kon volhouden. Vrij snel verliet hij de lezing, achterna gelopen door zijn leerproces begeleider. Via de begeleider liet hij mij weten dat dankzij mijn lezing hij het beseft heeft gekregen dat hij ook zijn problemen moet gaan aanpakken, dat hij het niet alleen kan en dat dat geen schande is. Vaker en vaker gebeurt het dat tijdens mijn lezingen collega’s een vorm van bewustwording over zich zelf krijgen. In principe heb ik dan mijn doel ( één van mijn doelen ) behaald.
In de avonduren heb ik een lezing verzorgt, op uitnodiging van een platform psychologie studenten, voor een groep van 65 – 70 toehoorders. Dit waren allemaal studenten van de Radboud universiteit in Nijmegen. De meesten van hen volgen de richting psychologie, maar ook de rechten richting was aanwezig. Er was zelfs één student van de universiteit van Maastricht aanwezig. Ik merkte aan de vragen dat men het onderwerp aan hun studie linkte. Naast het psychologische werden ook zeer persoonlijke vragen gesteld. Na enige aandringen van mijn zijde kwamen de vragen los. Achteraf hoorde ik dat er verschillende waren die hun vraag niet in een volle zaal durfden te stellen, omdat ze niet zeker wisten of het kon en mocht.
Vooraf gaand aan de lezing had ik via de mail al contact gehad met een studente die mij vroeg of ik voor of na de lezing een gesprek met haar wilde hebben. Zij leed aan PTSS als gevolg van seksueel misbruik. Ik heb in eerste instantie dit gesprek niet toegestaan, omdat ik geen hulpverlener ben en al helemaal geen ervaring ( gelukkig!) heb met dit onderwerp. Na afloop bleven er twee studenten achter waarvan één in tranen en diep triest. Ik voelde al aan dat zij het was. Door mijn lezing had zij het idee gekregen dat er voor haar geen hoop meer is in de toekomst. Naast het misbruik was vooral het feit dat haar naaste omgeving haar niet geloofde de grootste boosdoener. Ik heb geprobeerd haar wat op te beuren door haar te laten inzien dat ze beresterk is, dat de weg lang is, maar ook dat er licht aan het einde van de tunnel zal zijn. Wanneer het einde van de tunnel te zien zal zijn is voorlopig voor iedereen onduidelijk. Ik heb haar nog wel een naam door gegeven van een ervaringsdeskundige op het gebied van seksueel misbruik. Ik hoop dat ze een keercontact met haar gaat opnemen. Zij heeft de regie. Ze gaf wel aan dat ze volledig vertrouwen had in haar therapeute. Laten we hopen dat dit de eerste stapjes zijn in de tunnel naar het licht naar verwerking/ herstel/ leren leven met. Mijn hart breekt als ik zo een jong iemand al zo gebroken zie en dat ik zo weinig dan kan doen.
Zolang er personen zijn die mijn lezing nodig hebben om een stukje bewustwording te krijgen zal ik door gaan tot het bittere einde. Ik hoop dat er ooit andere opstaan die ook hun ervaringen door middel van lezingen durven te delen. Ik hoop dat er ooit een slim iemand opstaat en die protocollen gaat schrijven, handvatten en tools op papier. Ik ben nu drie jaar bezig met lezingen en de teller staat tot en met eind dit jaar op 51 en de eerste voor volgend jaar is al geboekt. De toezegging van 10 nieuwe lezingen in Apeldoorn zijn ook al gedaan, maar nog niet concreet.
We blijven knokken en vechten en hopen op betere tijden.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 