Al elf jaar is Leon getrouwd en samen met zijn vrouw heeft hij drie kinderen. Een leuk leven toch? Helaas is Leon veroordeeld voor een strafbaar feit. Eén vraag die hij zichzelf iedere stelt: als ik geen PTSS had gehad, was het dan ook zo gelopen? Nee, zeggen de mensen die mij goed kennen.
Mijn naam is Leon, 39 jaar, ex-militair Koninklijke Landmacht en veteraan. Al elf jaar getrouwd met een lieve vrouw die mij ondersteund en we hebben samen drie schatten van Kinderen. Tot nu toe zou je zeggen: wat een leuk leven, toch? Helaas is dat niet zo. Ik ben gedetineerd en veroordeeld voor een strafbaar feit. Waarvoor zeg ik uit respect voor het slachtoffer niet. Ook ben ik er niet trots op. Ik heb er ook veel spijt van en als ik het kon terugdraaien, dan deed ik dat meteen, zonder twijfel. Helaas dat gaat niet en ik heb er elke dag verdriet van. Ik heb een straf gekregen van vier jaar waarvan een jaar voorwaardelijk met een proeftijd van vijf jaar. Ik heb er tot dusver zeventien maanden straf opzitten. Het is zwaar, maar ik kijk vooruit naar de toekomst. Ook voor mijn gezin is het zwaar en dat doet mij het meeste verdriet. Ze hebben tenslotte een zwaardere straf gekregen, want mijn vrouw staat er met de drie kinderen alleen voor.
Ik krijg sinds mijn detentie geen WIA-uitkering meer, dus is het financieel iets minder. Gelukkig heb ik een eenmalige uitkering ereschuld gekregen. Maar na afbetalen van onze schulden en andere nodige onkosten, is ook dat behoorlijk geslonken. Wat er van over is, gebruik ik om mijn gezin financieel bij te staan elke maand zodat mijn vrouw zich voorlopig daar nog geen zorgen over hoeft te maken. Ik hoop dat na mijn detentie nog een beetje daarvan over is zodat ik een eigen bedrijfje kan beginnen, maar ik denk dat dit niet meer lukt met nog negentien maanden zitten voor de boeg. Er komt immers geen geld bij me binnen nu.
Eigen schuld, zul je wel denken, en dat begrijp ik volkomen. Zo’n reactie zou ik vroeger ook gegeven hebben bij het lezen van zo’n verhaal. Natuurlijk is het fout om een strafbaar feit te plegen en daar hoort een straf bij. Die verantwoordelijkheid neem ik ook.
Alleen knaagt er iets aan mij. Ik heb sinds 2005 de diagnose PTSS Oorzaak: tweede uitzending naar Kosovo (KFOR) in 1999. Ik bespaar u de details, maar mijn leven ging in rap tempo richting afgrond. Ik raakte in de W.I.A., drankgebruik werd drankmisbruik, drugs deden ook mee. Mijn gezondheid werd steeds slechter. Hoge bloeddruk, organen die in opstand kwamen en als klap op de vuurpijl werd er ook diabetes type 2 geconstateerd. Black-outs, hypo’s en bewusteloosheid door drank waren aan de orde van de dag. Ik raakte mezelf kwijt. Kreeg wel een tijdje hulp van een SPV’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige), maar dat mocht niet meer baten. Ik was bezig met mezelf te vernietigen. Doelbewust. Ondertussen keken mijn gezin, ouders, familie en vrienden met lede ogen alles aan. Ik had mezelf niet meer onder controle. Tot overmaat van ramp kwam daar het delict bij. Ik had daar geen enkele controle over. Twee dingen konden mij maar stoppen met dit vernietigende gedrag. De dood of justitie. Het laatste is het geworden.
Ergens wel gelukkig. Ik had anders deze brief nooit kunnen schrijven. Ik ben nu zeventien maanden verder. Clean en zonder drank. Ik sport weer en eet gezond. Diabetes onder controle en een GZ-psycholoog van de Waag die me behandeld voor PTSS en delictsgedrag. Het gaat dus met die dingen de goede kant op en daar ben ik, mijn gezin en anderen om mij heen, heel blij om. Ik heb veel vrienden verloren. Ik heb natuurlijk veel mensen pijn en verdriet gedaan en dat doet mij ook veel pijn en verdriet.
Eén ding vraag ik mijzelf iedere dag wel af. Was het allemaal zo gelopen als ik geen PTSS had gehad? Mijn antwoord en van mensen die mij goed kennen (ook voor mijn PTSS) is: nee. In ieder geval niet zo. Ik heb het nooit zo gewild. Maar ja, ik moet vooruit, een goed mens zijn en zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Ik hoop alleen dat ik daar de kans voor krijg. Het liefst zo snel mogelijk, want ik ben er klaar voor. Het zal wel een lange zware weg zijn, dat is zeker, maar mijn gezin ondersteunt me. Ik heb deze brief niet alleen voor mezelf geschreven, maar voor alle veteranen met PTSS, thuis of in het gevang (want dat zijn er meer). Een vergeten groep.
Bron: http://www.bnmo.nl
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 