Vandaag de 1e lezing van 2015 mogen aan een klas van de leergang senior medewerker op het opleiding- en trainingscentrum marechaussee te Apeldoorn. Deze collega’s worden opgeleid en krijgen straks een leiding gevende functie in een team. De klas was ongeveer in de helft gedeeld wat betreft wel of geen uitzend ervaring. Zoals eigenlijk altijd begin ik dan de lezing met de vraag/ opmerking: ” De collega’s die op uitzending zijn geweest zullen eerder beeld bij mijn verhaal hebben dan degene die nog geen uitzendervaring hebben.” Negen van de tien geven aan dat ze deze opmerking niet delen. Ze hebben heel duidelijk beeld dat het inleven vaak genoeg is in combinatie van het mens zijn met werkervaring (omgaan met mensen, werken met mensen) genoeg kan zijn om sneller helderheid/ beeld bij mijn verhaal te krijgen. Wat mij vandaag extreem opviel was dat bepaalde ervaringen van mij werden bevestigd door ervaringen die collega’s in de klas hadden mee gemaakt. Steeds vaker en vaker gebeurt dit. Dit is voor mij wel een signaal dat het steeds vaker voorkomt, dat collega’s steeds vaker met PTSS in aanraking komen, op welke wijze of manier dan ook. Ze hadden vandaag heel goed in de gaten dat het moeilijk is om het te herkennen bij een ander, dat ze het niet alleen kunnen. Maar er waren ook verschillende collega’s die moeilijkheden hadden met het voeren van het gesprek. Bang dat ze de ander de put in praten, wat uiteraard niet de bedoeling is. Ik hoop dat voor deze collega’s een vervolg gaat komen. Ik hoop dat er een keer een ” knap” iemand opstaat en een protocol opstelt. ook vandaag werd mij weer duidelijk dat ze steeds vaker en beter in de gaten krijgen dat er iets moet gaan gebeuren, om mensen te informeren over PTSS, om leidinggevende op te leiden, om goed te weten waar men en hoe men sturing kan geven. Ze hadden in ieder geval weer genoeg stof tot na denken.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 