Samen met een nichtje van mijn huidige partner hebben we meegedaan aan een fotowedstrijd. De opdracht was omdoor middel van een drieluik het heden, verleden en toekomst duidelijk te maken. Dit was de opdracht, een onderwerp werd niet gegeven. Hierin waren we vrij. Met mijn geschiedenis met PTSS was ons onderwerp al snel duidelijk. Nu heb ik wel wat creativiteit, maar kan niet tegen het nichtje op. Zij studeert aan bij de kunstacademie te Tilburg. Lang heb ik getwijfeld of ik de foto’s voor de wedstrijd al openbaar moest maken. Na enige tijd kon ik me niet meer beheersen en heb de eerste foto geplaatst op mijn facebookpagina en lezers gevraagd naar reacties. Naast onze eigen uitleg bij de foto’s kunnen anderen er anders tegen aan kijken. De reacties die we hebben gekregen liepen heerlijk ver uit elkaar. Uitleg van ontvangen reacties volgt spoedig.
Toekomst:
Met open vizier en “mind” , zonder schaamte kijk ik de wereld in. Met trots draag ik mijn uniform met de daarbij horende en verdiende versierselen. Trots dat ik heb afgerekend met mijn donkere verleden. Het Draaginsigne gewonden is mijn opstap om mijn ervaringen te delen met anderen. Voor mij een leermoment waar anderen misschien ook lering uit kunnen halen. Ik hoop dat ik anderen kan inspireren door het geven van lezingen en/ of spreekbeurten. Ik hoop dat anderen van mijn vergissingen/ verkeerde beslissingen en fouten leren. Ik hoop de boodschap te mogen uitdragen dat men zich niet hoeft te schamen voor PTSS, dat men kan leren er mee om te gaan. Ik hoop dat ik een soort van springplank mag zijn om , indien nodig, eerder hulp te gaan zoeken/ geven.
Ontvangen reacties:
– Ook de laatste foto gezien…..en gelukkig vol trots laat je jezelf nu zien met een lach op je gezicht.Jij bent weer terug uit dat diepe dal.helemaal op en top mag je gezien worden.Je laat een tijd achter je(die waarschijnlijk nooit meer weg gaat,maar nu een plaatsje heeft)van ellende,en nu is het tijd voor vreugde in je leven! Ik ben blij dat het weer goed met je gaat!!!