Op verzoek van een collega van mijn eigen opleiding (1986) werd ik gevraagd of ik tijdens een teamdag een lezing wilde geven aan een team van de brigade in Rotterdam. Zoals verwacht heb ik hieraan gehoor gegeven. Zolang ik nog in de gaten heb dat niet iedereen een basis beeld heeft van en over PTSS, zal ik dit soort lezingen blijven geven. Het mag van mij zelfs uitgebreid worden, maar de daadwerkelijke dienst zal het wel moeten toe laten en dat is niet altijd het geval.Op verzoek van Bert Steketee gevraagd of hij als hulpverlener bij de lezing aanwezig mocht zijn. Gelukkig werd er deze keer positief op gereageerd. Normaliter staan groep/ teams er niet echt positief tegenover, omdat ze toch over gevoelig/ privé zaken praten en dat is moeilijker als er een buitenstaander bij aanwezig is. Bert heeft door middel van zijn jeugd direct te maken gehad met PTSS en is als ex-militair bekend met ons wereldje. Nadat hij de groep had laten weten wie hij is en in welke hoedanigheid aanwezig was, werd al snel duidelijk dat hij geaccepteerd was. Dit daar collega’s gesprekken met hem hadden. Dit was in ieder geval voor herhaling vatbaar. Een lezing geven waarbij een hulpverlener bij aanwezig is, zodat toehoorders ook rechtstreeks vragen aan een specialist kunnen stellen. Hoeveel lezing en/ of gesprekken ik ook voer, NOOIT zal ik een hulpverlener zijn of worden.