Samen met een nichtje van mijn huidige partner hebben we meegedaan aan een fotowedstrijd. De opdracht was om door middel van een drieluik het heden, verleden en toekomst duidelijk te maken. Dit was de opdracht, een onderwerp werd niet gegeven. Hierin waren we vrij. Met mijn geschiedenis met PTSS was ons onderwerp al snel duidelijk. Nu heb ik wel wat creativiteit, maar kan niet tegen het nichtje op. Zij studeert aan bij de kunstacademie te Tilburg. Lang heb ik getwijfeld of ik de foto’s voor de wedstrijd al openbaar moest maken. Na enige tijd kon ik me niet meer beheersen en heb de eerste foto geplaatst op mijn facebookpagina en lezers gevraagd naar reacties. Naast onze eigen uitleg bij de foto’s kunnen anderen er anders tegen aan kijken. De reacties die we hebben gekregen liepen heerlijk ver uit elkaar.
Bij deze onze foto die volgens ons mijn verleden met PTSS duidelijk maakt.
Onze uitleg is als volgt:
“Mijn verleden is mijn uitzending. Gedurende zes maanden ben ik zoveel onmenselijke omstandigheden tegen gekomen, heb ik zoveel menselijk leed gezien, heb ik een aantal keren levensbedreigende situaties meegemaakt, dat later (15 jaar) bleek dat ik dit niet verwerkt kreeg. Terug kijkend wist ik (had ik kunnen weten/ voelen) na een half jaar dat het niet goed zat. Alleen ik verstopte mij uit schaamte. Ik “speelde toneel” , ik verborg mij, ik was ik niet. Mensen zagen mij niet als de ware. In het silhouet herkenden ze mij, maar in principe zagen ze een donker persoon. Ik wilde niemand tot last zijn, niemand zou mij begrijpen (dacht ik), dus was ik ook niet bereidt om mijn ervaringen te delen.
Het licht geeft de richting aan. Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt mij richting het licht te gaan als ik beter wil worden, als ik alle nare gebeurtenissen wil verwerken.”
Reacties op facebook op de foto “verleden”:
– Duisternis kon jouw duisternis niet laten verdwijnen…. Dat kon alleen het licht!!
– Het diepe zwarte gat waar jij voor het gevoel alleen in zit en er maar niet dreigt uit te komen. Niemand kent op dat moment jou worstelingen, alleen jijzelf. Angst, onmacht en verdriet niemand die jou ziet. ALLEEN
– Dat er alleen maar donker/ negativiteit om je heen is!! In de tijd dat je ptss had hé. Gelukkig schijnt nu de zon weer voor je!
– aii jammer ik zie de foto anders en ook fysiek reageer ik anders op de foto….de persoon staat met gezicht vol in het licht…en de keuze is positiviteit……met de rug naar de schaduw (negativiteit)..hij/zij heeft juiste perspectief gekozen…verder heeft de persoon een krachtige ratio… het hoofd is met een energetische ring omgeven en is niet onderbroken ..wat voor mij aangeeft dat de persoon vastberaden is een verstandelijk vermogen heeft om focus/visie vast te houden…..no matter what…..verder zie ik sterke schouders en rug die kracht uitstralen.. Ik zie privacy….omdat wij niet verder zien dan silhouet…..en oren zijn meer belicht wat mij aangeeft dat persoon op luisteren staat en niet op doen ….in rust.. maar hard werkt in het hoofd…..mooie fase in het leven welke een mogelijke transformatie weergeeft….begripsniveau…..
– Interessante foto en idd voor een ieder anders te beleven. Voor mij voelde het als kijken naar het beetje licht dat nog resteerde . Angstvallig vastklampen en hopen dat het licht niet geheel verdwijnt.
– Mag ik heel cliché zijn…? Achter de wolken…. Prachtige foto overigens.
– Het gevoel dat alles om je heen donker is en dat je niet kunt zien welke kant je op moet, terwijl er tegelijkertijd nog steeds licht; kracht in jezelf zit (die je moet aanboren om verder te kunnen)
– Ik zie je achterkant, kijkend naar licht vóór je
– Ik zie een stel brede schouders, die sterk een hoofd dragen, waarin heel veel ervaringen door wijsheid worden gerangschikt. De ogen zijn gericht op een licht aan ’t eind van de duisternis, die je achter je laat. Nu de geboorte van een nieuw tijdperk, gesterkt door de kennis van voorheen. Mooier en sterker dan ooit.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 