Dankzij een collega werd ik gewezen op dit artikel. Mijn mond viel open van verbazing. Hoe kan het dat anno 2014 men nog zo een grote achterstand heeft wat openheid betreft over PTSS. Defensie loopt niet vaak voor op met zaken, maar nu kan de politie nog iets leren van defensie. Ik vind het zo jammer dat men tijd aan het verspillen is, dat men collega’s aan het verliezen is. Oké, we zouden blij moeten zijn want men heeft er aandacht voor, maar er zijn nog zoveel vragen te beantwoorden, er moeten nog zoveel leidinggevende opgeleid worden.
In Carna in Einighausen vond donderdagavond een paneldiscussie plaats over Onder Spanning, het onlangs verschenen boek van Joost van der Wegen over wat politiewerk kan doen met de persoon die het werk doet.
Aan het panel werd deelgenomen door Burgemeester Sjraar Cox, auteur Joost van der Wegen, Oliver Laumen namens de politie en oud-agent Arthur van der Vlies, PTSS-slachtoffer.
Burgemeester Cox greep terug op de tijd dat hij burgemeester in een Drentse gemeente was. Wat hem destijds – begin jaren 90 – al zeer verbaasde was dat een aantal vers van de opleiding binnengekomen nieuwe agenten gelijk voor de leeuwen werd gegooid. En dat terwijl de opleiding in die tijd geen enkele aandacht had voor de impact van het werk op de mens achter de agent.
Heftige gebeurtenissen
Een ‘normaal mens’ maakt in zijn leven gemiddeld vier of vijf ernstige levensgebeurtenissen mee, momenten van zware psychische belasting, van ernstige stress. Bij politemensen zijn dat er in hun loopbaan misschien wel 10 of 20 keer zoveel.
“Als je een kind onder de wielen van een vrachtwagen hebt uitgepeuterd dan heeft dat gegarandeerd wat met je gedaan”, is een van de uitspraken die donderdagavond te beluisteren viel.
PTSS – post traumatische stress stoornis – kan het gevolg zijn van de overmaat aan ernstige levensgebeurtenissen (suicides, moord, schietpartijen, bedreigingen en ernstige agressie, roofovervallen, ernstige ongelukken, …) waarmee een politeman of -vrouw tijdens het werk geconfronteerd kan worden. De heftigheid en de snelheid waarmee dergelijke gebeurtenissen elkaar kunnen opvolgen maken dat er vaak te weinig tijd is om alles goed te verwerken en een plek te geven.
Stress ook door interne factoren
Overigens leggen niet alleen externe factoren druk. Ook alle reorganisaties die bij de politie werden en nog worden doorgevoerd trekken een wissel op het personeel, zo valt te horen uit de zaal. Net als de vele protocollen, regeltjes en voorschriften waaraan de diender van vandaag zich hoort te houden zijn het grote en kleinere bronnen van stress.
“Kies je ervoor om agent te worden dan weet je van tevoren dat je ook een hoop rottigheid voor je kiezen krijgt. Je hebt zelf vol overtuiging voor dat vak gekozen, dus dan stap je sneller over vervelende zaken heen. Maar: ze tellen wel op,” zegt oud-politieagent en slachtoffer van PTSS Arthur van der Vlies.
Tijdens de discussie werd duidelijk dat er nog steeds een macho-cultuur bestaat bij de politie, al wordt die langzaamaan minder. De top staat te ver van het dagelijkse politiewerk af en wil kennelijk (nog) niet weten van de ernstige psychische problemen waarmee een deel van de agenten kampt. Het is lastig om er open over te praten, terwijl dat juist heel belangrijk is. In Limburg bestaat de bereidheid daartoe zeer beslist, zegt Olivier Laumen.
Na lezing van Onder Spanning kun je eigenlijk alleen nog maar respect hebben voor de mannen en vrouwen die het vak van politieagent uitoefenen. Het boek zou verplicht leesvoer voor Tweede Kamerleden moeten zijn. Niet alleen vanwege de bezuinigingen op en de reorganisaties binnen de politie, maar zeker ook om een discussie op gang te brengen over de dringende noodzakelijkheid om te komen tot een goede aanpak van PTSS bij de politie.
Bron: Sittard-Geleen nieuws.nl
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 