Ik heb de eer gehad om aanwezig te mogen zijn bij de speciale uitvoering van de musical. Dat alle aandacht uitging naar gewonden (lichamelijk en geestelijk) hebben de aanwezigen/ genodigden als zeer positief ervaren. Gelukkig werd de nadruk gelegd op hetgeen wat we hebben geleverd en niet op de verwonding. De woorden zaten vol met waardering en erkenning. Het allermooist is dat ook de achterban en hun woorden en daden werden geroemd. Vaak zijn dit toch juist personen die te makkelijk vergeten worden.
Koninklijke Hoogheden, Ridder Militaire Willemsorde, Excellenties, gewonde Nederlandse Militairen, zorgverleners, dames en heren,.
Hartelijk welkom hier op het voormalige vliegkamp Valkenburg.
In het bijzonder heet ik welkom Hunne Koninklijke hoogheden Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima.
Uw aanwezigheid hier vanavond is voor de Nederlandse krijgsmacht van grote betekenis……uw betrokkenheid steekt velen een hart onder de riem. Ik dank u daarvoor.
Deze avond staat in het teken van de Nederlandse militairen die gewond zijn geraakt tijdens hun inzet voor het Koninkrijk der Nederlanden. Deze avond staat echter ook in het teken van hun thuisfront…. de vaders en moeders, broers en zussen, partners, familie, vrienden en collega die onze militairen in moeilijke tijden door dik en dun hebben gesteund. Zonder u hadden zij het niet gered. Deze avond is óók voor u.
Zo dadelijk wordt voor u allen de musical Soldaat van Oranje opgevoerd. Ik heb vernomen dat de cast bijzonder vereerd is om voor u te mogen spelen. De voorstelling wordt u aangeboden door de Nederlandse krijgsmacht, en is een initiatief van Kapitein Kroon, drager van de Militaire Willemsorde. (Kapitein Kroon, kunt u even gaan staan?)
Marco, bedankt voor dit prachtige initiatief.
Dames en heren,
Het verhaal van de Soldaat van Oranje is inmiddels klassiek. Het is het verhaal van de verzetsheld Erik Hazelhoff Roelfzema, die tijdens de Tweede Wereldoorlog streed voor een vrij Nederland.
Het waren andere tijden toen in ons land. Tijden van oorlog en onderdrukking……..van razzia en Jodenvervolging. Gelukkig ligt deze tijd ver achter ons. Maar het verhaal van de Soldaat van Oranje is nog altijd actueel. Het staat symbool voor de inspanning van duizenden andere helden. Helden, die niet met hun naam in de geschiedenisboeken staan. Helden, die wereldwijd, en in verschillende omstandigheden, opereren……en hun leven waagden voor anderen. Helden die daarvoor de hoogste prijs betaalden.
Helden, zoals de gewonde militairen hier aanwezig.
U ging op een missie naar gebieden waar alleen de krijgsmacht kan gaan. U hebt gezien wat voor een verschil wij daar kunnen maken; hoe scholen en medische posten gebouwd konden worden, hoe de lokale economie weer op gang kwam. U hebt ook persoonlijk ervaren wat de prijs daarvan kan zijn. Ieder van u is gewond geraakt. Lichamelijk maar ook mentaal. Sommigen van u hebben collega zien sneuvelen. Ieder van u heeft zijn of haar eigen
verhaal……en ieder van u verwerkt dat op een eigen manier. Als commandant van de Task Force Uruzgan heb ik het zelf gezien. Ik stond erbij toen die raket insloeg die soldaat Azdin Chadli van het leven beroofde en een halve infanteriegroep verwondde. Ik heb in die maanden diverse gewonden zien binnenkomen. Gewonden voor wie de toekomst er van het ene op het andere moment heel anders uitzag. Want als je gewond raakt staat je wereld op zijn kop. Je leven wordt als het ware opgedeeld in voor…en ná de uitzending. Maar ik heb in het Centraal Militair Hospitaal in Utrecht, en in het Militair Revalidatie Centrum Aardenburg in Doorn, ook jullie veerkracht gezien. Jullie zijn een nieuw gevecht aangegaan. Een gevecht om medisch en mentaal herstel, een gevecht om een nieuwe toekomst. Een gevecht, samen met jullie naasten, met collega en met zorgverleners.
Daar neem ik als Commandant der Strijdkrachten mijn pet voor af. U bent stuk voor stuk échte soldaten van Oranje. Koninklijke Hoogheden, Excellenties, Dames en heren, Vandaag…… wil ik graag…vier…
van onze soldaten van Oranje…aan u voorstellen.
Luitenant ter zee der eerste klasse Rodney de Vries, kunt u even gaan staan?
Luitenant de Vries, u werd in 1993 als dienstplichtig militair vrijwillig naar Cambodja uitgezonden om daar vitale gebieden mijnenvrij te maken, en de vrede te handhaven. Tijdens een patrouille reed u met uw
geweergroep op een mijn. Door de kracht van de explosie werden u en uw collega dertig meter weg geslingerd. De gevolgen hiervan zijn blijvend. U bent alle soepelheid kwijt in uw linkervoet en uw rug is onherstelbaar beschadigd. Twee jaar lang heeft u moeten revalideren, waarvan een jaar in een rolstoel. In 2010 bleek dat u ook een posttraumatische stressstoornis had. Toch kunt u aan deze ingrijpende gebeurtenissen een positieve draai geven. U bent bewuster gaan leven, zo heeft u laten weten. U geniet veel meer van uw familie en van de kleine dingen in het leven. Ook had u de kracht om met succes verder te studeren. Graag vraag ik een applaus voor Luitenant ter zee der eerste klasse Rodney de Vries.
Soldaat der eerste klasse Richard van Veen, kunt u even gaan staan?
U werd in1995 als jonge militair van de Luchtmobiele Brigade uitgezonden naar Bosnië. U hebt daar veel meegemaakt en psychische klachten opgelopen. Zo had u bij terugkomst moeite om alle intense indrukken te verwerken, en uw emoties een plek te geven. Twee jaar lang bent u onder behandeling geweest. Naar omstandigheden gaat het nu gelukkig redelijk goed met u. Graag vraag ik een applaus voor soldaat der eerste klasse Richard van Veen.
Marinier der eerste klasse Erik van den Elzen, kunt u gaan staan?
Twee van uw collega sneuvelden in Uruzgan door een bom. Uzelf raakte bij die aanslag zwaar gewond. U brak ruggenwervels en ribben…Uw long werd geperforeerd…uw voet verbrijzeld.. En uw milt moest worden verwijderd. U noemt het feit dat U nog leeft, een wrang gevoel van geluk. Graag vraag ik een applaus voor Marinier der eerste klasse Erik van den Elzen.
Soldaat der eerste klasse Rahmon Zondervan, kunt u even gaan staan?
U bent in 2007 gewond geraakt bij een zelfmoordaanslag in Afghanistan. U bent blind geraakt aan één oog, uw trommelvliezen waren kapot, en bijna uw hele lichaam zat onder de scherf- en brandwonden.
Twee-honderd-zestig hechtingen heeft u nadien moeten ondergaan. Maar u bleef sterk. U ging weer studeren. Fysiotherapie. Graag vraag ik ook een applaus voor soldaat der eerste klasse Rahmon Zondervan, en daarmee voor alle gewonde militairen!
Dit zijn vier Nederlandse soldaten……vier soldaten van Oranje……met ieder een eigen verhaal. Net als alle andere gewonde militairen, hier vanavond aanwezig. Gelukkig heeft u (iedereen in zaal aanduiden) er niet alleen voor gestaan. Gezin..familie…zorgverleners..en vrienden, waren een grote steun tijdens het moeilijke traject dat jullie doorliepen.
Veteranen,
U hebt niet alleen recht op nazorg en waardering vanuit onze organisatie, maar ook recht op erkenning en waardering vanuit de samenleving. Nu, en in de toekomst. U hebt met elkaar, met gevaar voor eigen leven, de belangen van Nederland verdedigd. Daarom is deze avond een eerbetoon…een ode…aan u. Uit respect voor uw moed, veerkracht en doorzettingsvermogen. Ik wens u een mooie avond toe!
Dank u wel.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 