Lezing geven aan collega’s die werkzaam zijn op straat is waardevol, vanuit verschillende oogpunten. Kijkend als collega naar collega, maar ook als opsporingsambtenaar naar (militaire) verdachte. Weinig tot geen collega’s hadden beeld bij hoe men PTSS kan ontdekken, laat staan hoe er mee om te gaan.
Vandaag mocht ik een lezing geven aan een team collega’s (collega’s die werkzaam zijn op straat)van mijn eigen Kmar brigade. Deze lezing kwam tot stand door toedoen van een aantal collega’s die tijdens de theoriedag graag wat meer te weten wilden komen over PTSS. Lang hoefde ik over dit verzoek niet na te denken en na toestemming van mijn afdelingscommandant heb ik dan ook ja gezegd.
Ik was voornemens om de lezing weer iets te veranderen ten opzichte van mijn eerste lezing aan een team van mijn brigade. Ik heb eerst het aantal personen geteld en daarna een aantal vragen gesteld.
Wie is er ooit eens op uitzending geweest? Wie heeft er wel eens te maken gehad met PTSS, in welke vorm/ manier dan ook? Wie heeft mijn boek gelezen?
Er was een behoorlijk aantal, om en nabij de 15, personen die een uitzendverleden hadden. Ook waren er een aantal personen, om en na bij de 10, die wel eens met PTSS in aanraking waren gekomen. Dit was zowel als opsporingsambtenaar, maar ook binnen de privésfeer had het al eens plaats gevonden. Het aantal mensen die mijn boek hadden gelezen lag rond de 12. Wat betreft het lezen van mijn boek is voor mij belangrijk, omdat ik bij vorige lezingen te horen kreeg dat als je het boek als voorbereiding heb gelezen dat het beeld helderer is bij het geluid. Mijn verhaal valt dan beter te volgen. Wat betreft de andere twee vragen. Deze heb ik gesteld zodat ik hen ervaring kon gebruiken binnen mijn lezing. Op deze manier kan er misschien een nog beter beeld gecreëerd worden bij diegene die nog nooit op uitzending geweest.
Na een korte uitleg over de invulling van de lezing, mijn motivatie om lezingen te geven, wat ik vandaag hoop te bereiken, heb ik in een kort overzicht het verloop van mijn werkzaamheden gegeven. Al snel kwam ik op 2 januari 2008, de dag dat ik diagnose PTSS kreeg te horen. Tot die tijd zat een ieder alleen te luisteren. Er waren ook nog niet echt punten geweest die onduidelijk konden zijn. Vanaf het moment dat ik over de sympthonen en gedrag begon kwamen ook de vragen. Al snel merkte ik een duidelijk verschil in vragen van “jongere/ nieuwere” collega’s en de “minder jongere/ ervarende” collega’s. Ook werd het verschil duidelijk wat betreft een duidelijker beeld hebben bij mijn geluid. Zo werd er verduidelijking gevraagd over: “Als ik mijn verhaal verteld aan iemand die al een uitzending heeft mee gemaakt kost me dat minder energie dan als ik mijn verhaal verteld aan iemand die nog nooit is weg geweest. Eén collega kwam met: “Als ik jou ga vertellen over een boom, weet je gelijk wat ik bedoel, omdat je weet wat een boom is. En zo moet je het ook zien met uitzendingen.
Zo werden ook veel vragen gesteld over hoe om te gaan met verdachten waarbij het vermoeden bestaat PTSS, dan wel die sympthonen laat zien. Eén collega stelde de vraag: “Wat als ik iemand wil helpen en hij geeft duidelijk te kennen dat hij geen hulp nodig heeft, wat moet ik dan doen?” Hierop heb ik gelijk proberen duidelijk te maken dat hij niets moet, maar dat hij actie ondernemen mag. Welke keuze hij op dat moment maakt, die keuze is de juiste keuze. Als hij toch iets wilt ondernemen, zijn er verschillende manieren om dingen te bereiken. Zo zijn er genoeg instanties waar informatie vandaan gehaald kan worden. Zoals de militaire geestelijke gezondheidszorg, bureau maatschappelijk werk, militaire arts, Arbo-arts enz. Daarnaast is er voldoende ervaring binnen de groep om daar zijn ideeën te bespreken. Hierna kan altijd bekeken worden hoe of wat te doen.
Aansluitend werd de Wet op de privacy ter discussie gebracht. Deze wet beperkt je mogelijkheden behoorlijk. Na heen en weer gediscussieerd te hebben, kwamen toch wat mogelijkheden boven tafel. Zo kan er een gesprek aangegaan worden met de geestelijke verzorger, zonder de betrokkene bij naam te noemen. In ieder geval werd heel snel duidelijk dat te allen tijde de privacy van de betrokkene gewaarborgd moet worden.
Onder de aanwezigen waren ook twee leidinggevende. Eén van deze twee bracht zeer duidelijk naar voren dat de leiding ten allen tijde beschikbaar zijn om dit soort zaken te bespreken. Zelfs als het half drie in de nacht is. Hier op aansluitend heb ik twee voorbeelden gegeven, waarbij het zelfde gezegd werd, maar praktisch geen gehoor aan gegeven werd. Zo ken ik één zaak waarbij aan een collega gevraagd werd: “Wat wil jij?” Deze collega zei: “Ik wil rust.” Als reactie kreeg hij te horen: “Nou kom dan op het bedrijfsbureau werken.” De groep voor me schoot in de lach, omdat iedereen gelijk wist dat dat nu net niet de juiste werkplek is om rust te krijgen. Een ander voorbeeld: “Een collega geeft aan dat hij/ zij een probleem heeft. Als reactie kreeg hij/zij te horen: “Je hebt nog 2 armen en 2 benen, dus je kan alles nog doen. Loop niet te zeuren.” Ook bij dit voorbeeld had iedereen beeld, dat dit juist niet de goede reacties zijn. De collega die aanbood dat hij ten allen tijde beschikbaar is voor zijn teamleden, gaf zelfs het alternatief, dat hij niet altijd benaderd moet of hoeft te worden. Ook directe collega’s moeten benaderbaar zijn. Collega’s met ervaring, collega’s die je vertrouwd. Ook heb je de Collegiale Ondersteungings Groep. Na afsluiting en beantwoording van de laatste vragen, heb ik een ieder een folder van mijn boek en een evaluatieformulier gegeven. Ik hoop dat ze het formulier invullen met aanvullende tips, ideeën en handvatten. Op deze manier kan ik me lezing steeds weer verbeteren. De eerste reacties waren alleen maar positief. Ik hoop dat collega’s ook opbouwende kritiek durven te leveren.
Hier onder staan reacties die ik heb gekregen naar aanleiding van bovenstaande lezing.
1. Bedankt Raoul het was een zeer interessante lezing. Succes en ik hoop dat je nog veel lezingen mag geven.Groetjes
2. Petje af voor jou Raoul… Ik zat soms met een brok in mijn keel naar jou te luisteren.. Jij verteld het op een manier dat we ook een realistisch beeld krijgen van hetgeen wat jij hebt meegemaakt… De boodschap komt aan…. Ik hoop dat er nog meer bekendheid aan PTSS wordt gegeven.. ga zo door 😉
3. Dank je wel Raoul. Een geslaagde dag en goede uitleg ect.
4. Je mag je boek best meer promoten (stukken voorlezen uit je boek). Verder: klasse hoor!
5. Goede lezing en erg leerzaam. Het maakt mij veel duidelijk.
6. Iets informelere sfeer (koffie in de hand of zo) mag best! Verder zou ik de groep indelen op: leeftijd en ervaring.
7. Misschien een volgende keer foto’s of filmpjes van de uitzending zou mooi zijn. Verder een top presentatie. Het heeft mijn interesse voor het onderwerp zeker opgewekt.
8. De informatie betreft: Wat doet PTSS nu met je? (Ervaringen). Niet te lang blijven hangen bij het punt ; verdachte met mogelijk PTSS. Loopt dan het risico dat collega’s een stempel gaan drukken op PTSS. Het gaat om een verdachte, dus eventuele hulp is bijzaak. Misschien kan je die kant van de zaak beter/ duidelijker formuleren. Bijvoorbeeld: Aan een verdachte vragen of zijn overtreding/ misdrijf een gevolg kan zijn van een uitzending. Ook als een verdachte zelf aangeeft geen last te hebben van de uitzending, zal hulp aanbieden door een “politie-instantie” niet geaccepteerd worden.
9. Raoul: “Het was een zeer aangrijpend verhaal dat mij persoonlijke raakte. Ik kon me helemaal inbeelden in jouw situatie. Ik heb nu veel meer informatie tot me laten komen over PTSS. Hoe ik kan omgaan met personen die lijden aan PTSS. Ik heb dit al drie keer meegemaakt tijdens een verhoor en tijdens een onderzoek dat ik draaide.
10. Wellicht zou je een volgende keer kunnen benadrukken dat PTSS niet alleen voorkomt bij defensie, politie, ambulance en brandweer. Ook in de privésfeer kan het voorkomen. Indien mogelijk bepaalde termen visueel maken: roadblock, IED, etc. (foto’s of iets dergelijks)
11. Zeer relevant en actueel onderwerp voor ons taakveld Militaire Politie Zorg. Ook voor mezelf een belangrijk onderwerp, omdat ik het belangrijk vindt in de uitoefening van ons werk. Goede lezing!
12. Ik heb enkele maanden geleden je boek gelezen en ik moet zeggen dat het heel fijn en herkenbaar is geschreven. Mede doordat ik het boek heb gelezen vond ik direct aansluiting bij de dingen die je tijdens je lezing vertelde. Echter ik denk dat diegenen die het boek niet gelezen hebben dit minder hebben. Nu loop ik al 12 jaar mee bij de baas en heb aardig wat beeld en geluid bij bijvoorbeeld een uitzending naar voormalig Joegoslavië. Zodra jij over moslims Serven etc. praat weet ik gelijk hoe en of wat. Echter zitten er bijvoorbeeld bij ons in het team aardig wat jonge collega’s die dat denk ik niet hebben. Ik heb dan ook als feedback: leid het moment dat je over je uitzending begint te praten even in. Een kleine uitleg van de situatie, van jou situatie. Nog een puntje wat ik je mee wil geven is het “interactieve”. Heel erg goed dat je dit doet, dit maakt het interessanter en leuker! Maar er schuilt een “gevaartje” in. Je wilt heel graag (sommige, niet alle) vragen gelijk beantwoorden en toelichten, echter hierdoor raak je de structuur van je verhaal een klein beetje kwijt waardoor je sommige stukjes misschien vergeet of minder duidelijk verteld en al te snel doorgaat met hetgeen je later pas wilt vertellen. Ik hoop dat je bovenstaande goed opvat, het is helemaal niet dat het onsamenhangend en onduidelijk is!!! Het zijn gewoon puntjes waarvan ik denk dat als je daar aandacht aan besteed het een nog mooier vloeiend geheel word. Ik heb zeer genoten van je geschreven verhaal maar ook zeker van je lezing, echt Top. Ik hoop ook echt dat je er verder mee komt en er uiteindelijk dingen mee gaat bereiken. Ik vind het heel dapper dat je je zo kwetsbaar opstelt voor een groep en er goed over kan praten! Nogmaals, zie het als een paar kleine bijschaaf puntjes (naar MIJN mening) en zeker niet als hiaten. Toelichten doe ik het graag als je wilt, trek me maar aan mijn vestje!!
13. Raoul bedankt!!! Het was erg leerzaam en het heeft me op een positieve manier aan het denken gezet.
14. Erg positief is het geven van voorbeelden uit de praktijk. Zo krijgt men een duidelijk beeld als men niet bekend is met PTSS.
Door bovenstaande reacties heb ik de volgende conclusies getrokken. Sommigen van deze conclusies worden tijdens andere lezingen bevestigd.
A. Ik moet rekening houden met lezingen gegeven aan collega’s, dat deze groep bestaat uit “onervaren” (jonge) collega’s en ervaren collega’s. Het verschil van beleving en gevoel is groot tussen deze groepen.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 