Een zeer verrassende reactie van iemand die mijn boekje (De verborgen waarheid(over PTSS)) had gelezen. De verrassing lag hem in het feit dat hij dyslectie heeft. Zijn reactie was voor mij zeer waardevol, omdat mijn 1e intentie om het boek te schrijven in de spreekwoordelijke Jip en Janneke taal, hierdoor volledig gelukt is. Nooit heb ik stil gestaan bij deze groep personen. Nu blijkt maar weer eens dat niet iedereen zit te wachten op moeilijke woorden.
Raoul,
Hierbij een kort stukje over jou boek. Deze mag van mij op internet gezet worden daar heb ik geen problemen mee!.
Op de brigade ging rond dat Raoul een collega van ons een boek had geschreven. Het boek zou gaan over PTSS. Dit is vooral in deze tijd een actueel begrip en daarom ook misschien wel interessant om dit boek te lezen. Nou is er bij mij sinds groep 4 al dyslectie geconstateerd. Voor zover iedereen weet zijn deze mensen niet gek op boeken lezen. Ik zeg altijd “ik wacht wel op de verfilming van het boek”. Tot ik er zo veel collega’s over hoorden en op facebook van Raoul dingen over las trok het toch mijn aandacht. Mijn nieuwsgierigheid overtrof mijn dyslectie. Ik heb het boek van Raoul in 2 avonden uitgelezen. Hoe dat kan?
1. Je kent de persoon om wie het gaat, dus er zit een stuk medeleven in.
2. Het is een verhaal waar jij als persoon zelf ook mee te maken kan krijgen maar eigenlijk is de laatste reden voor mij wel het belangrijkst.
3. Het leest makkelijk. Geen moeilijke woorden( op sommige plaats namen na). En het blijft een pakkend verhaal. Dus mensen met dyslectie twijfel niet of laat het je niet weerhouden om dit boek lezen.
Raoul ik heb al kort met je gesproken, maar nogmaals SUPER wat je gedaan hebt. Zowel wat je beschrijft in je boek maar ook dat je de spreekwoordelijke ballen hebt om dit uit te brengen! Ik heb echt bewondering voor je gekregen!
Groetjes,
R.
jehebternietvoorgekozen.wordpress.com 